Σώμα φτιαγμένο από πηλό – Κεφάλι γεμάτο από σκατό -του Νίκου Μπογιόπουλου

Πριν προχωρήσουμε, προτείνουμε – για την ακρίβεια: παρακαλούμε –

να πιάσετε τη μύτη σας.

Έτοιμοι; Ξεκινάμε:

• Οι μετανάστες δεν είναι μετανάστες, είναι «ριψάσπιδες».
• Οι πρόσφυγες δεν είναι πρόσφυγες, είναι «ορδές».
• Δεν είναι κυνηγημένοι μιας και «έχουν πορτοφόλια γεμάτα 500άρικα».
• Τα μωρά που θαλασσοπνίγονται δεν είναι μωρά, αλλά το ντεκόρ πίσω από το οποίο οι μανάδες τους κουβαλάνε την πορτοφόλα.
• Οι άνθρωποι αυτοί δεν έρχονται ως ικέτες στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, έρχονται για να «βιάσουν την Ελλάδα», για να «εξισλαμίσουν την πατρίδα» καθώς ανάμεσα στα άλλα κακά που σέρνουν έχουν κι αυτό: «Γεννοβολάνε σαν τα κουνέλια».

Τα παραπάνω συνιστούν ένα μικρό απάνθισμα από το νέο ξερατό του Νότη Σφακιανάκη.

Του ιδίου που μόλις ένα μήνα μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα επιδιδόταν σε ύμνους υπέρ της Χρυσής Αυγής.

Τότε ήταν που κατέκτησε (επάξια) τον ρόλο του πρώτου τη τάξει «λαμέ» κομφερασιέ της ναζιστικής συμμορίας.

Το αίμα του Φύσσα ήταν ακόμα «ζεστό» αλλά ο μπουρδολόγος εκείνο που έβλεπε στην Χρυσή Αυγή δεν ήταν παρά «παιδιά που είναι βγαλμένα από το λαό»… 

Σήμερα, αυτός ο «λαμέ» χρυσαυγίτης, πέρασε τα ελληνικά σύνορα, πήγε στην Κύπρο κι από εκεί τον ακούσαμε να λουμπενολογεί κατά προσφύγων και υπέρ… «πατρίδος».

Συμπέρασμα πρώτο:

Ναι, λοιπόν, πράγματι: Η ναζιστική συμμορία έχει τον «λαμέ» εκπρόσωπο που της αρμόζει.

Φυσικά, δεν πρέπει να μας διαφεύγει, ότι ο Νότης δεν είναι φασίστας. Κατά δήλωσή τους, δε, ούτε ο Μιχαλολιάκος, ούτε ο Παναγιώταρος, ούτε ο Κασιδιάρης είναι φασίστες.

Από πού προκύπτει δηλαδή ότι οι Κου Κλουξ Κλαν είναι ρατσιστές; Αντιθέτως οι μαύροι φταίνε που είναι μαύροι. Και οι μετανάστες που είναι μετανάστες…

Παρότι συμφωνούμε πως η ενασχόληση με το Σφακιανάκη «ανεβάζει» επικίνδυνα το «επίπεδο», επιτρέψτε μας μια υπενθύμιση:

Αντιγράφουμε από τον Μπρεχτ και τις «Ιστορίες του κ. Κόυνερ»:

«Ποιο είναι το μεγάλο μυστικό του βλάκα;» ρώτησαν κάποτε τον κ. Κόυνερ. «Αυτό που τον κάνει ακατανίκητο, ανυπέρβλητα κακό και πάντα νικητή;».

«– Το μεγάλο μυστικό του βλάκα, χμ, για να σκεφτώ λίγο… Ε… μάλλον ότι δεν του περνά καν από το μυαλό, δεν διανοείται ότι μπορεί για μια στιγμή να ’χει άδικο. Κι αν του περάσει μια στάλα υποψίας από το μυαλό, γρήγορα τη διώχνει. Αυτός βλάξ; Ποτέ των ποτών. Οι άλλοι είναι πάντα. Έτσι γίνεται αδίσταχτα θρασύς, υπέροχα επικίνδυνος, ανυπέρβλητα αλαζονικός. Και πείθει. Γιατί πάντα υπάρχουν αρκετοί βλάκες για να σχηματίσουν μια πλειοψηφία. Αυτό είναι το μυστικό όπλο του βλάκα. Μα γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να εξολοθρεύουμε τη βλακεία, γιατί κάνει βλάκες αυτούς που τη συναντούν».

Μετά την οφειλόμενη εξήγηση για την ενασχόλησή μας με τον εν λόγω «νούμερο», και αφού σε κάποια σημεία αντικαταστήσουμε στο παραπάνω χωρίο τις λέξεις «βλάκας» και «βλακεία» με τις λέξεις «φασίστας» και «φασισμός», ορισμένες παρατηρήσεις:

1^ο) Ο φασισμός και ο χρυσαυγιτισμός του Σφακιανάκη είναι απολύτως συνεπής με το είδος της «προσφοράς» του εν λόγω αοιδού στα Γράμματα, τις Τέχνες και τον Πολιτισμό αυτού του τόπου.

2^ο) Ο εν λόγω αποτελεί ένα από τα «νούμερα» της βιομηχανίας του θεάματος. Τέτοια «νούμερα» φροντίζει να τα κανακεύει πολλαπλώς το μιντιακό κατεστημένο, να τα έχει χρόνια τώρα στα όπα – όπα. Ο λόγος: Δια του τρόπου αυτού, ένα μέρος του κόσμου καθίσταται ευάλωτο στην «αισθητική» που διακονούν κάτι τέτοια «νούμερα». Είναι κι αυτό ένα δείγμα για το είδος του «πολιτισμού» που πρεσβεύουν οι βαρόνοι του μιντιακού και γενικότερου κατεστημένου, που παλεύουν να αποβάλουν από τη ζωή μας τον Θεοδωράκη και τον Χατζιδάκι, αλλά την ίδια στιγμή κανακεύουν τέτοιου είδους «νούμερα»…

3^ο) Το πομπώδες και «ψαγμένο» ύφος του εν λόγω δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση. Δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιος Χατζατζάρης υποδύεται τον (θυμόσοφο) Καραγκιόζη.
4^ο) Δεν είναι η πρώτη φορά που ένας φασίστας δεν ομολογεί ευθέως ότι είναι φασίστας. Αντιθέτως σπεύδει να αποκηρύσσει τον εαυτό του όταν συλλαμβάνεται στα πράσα επί μισανθρωπισμώ. Πρόκειται για την συνήθη γενναιότητα των φασιστών όπως την έχει περιγράψει στους στίχους του ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και την έχει τραγουδήσει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου στον «Μαύρο γάτο»: «Αχ μη καλοί μου άνθρωποι εγώ δεν είμαι γάτος, εγώ είμαι ένας άνθρωπος με αισθήματα γεμάτος»… 
5^ο) Ακόμα και στην απίθανη περίπτωση που όντως ο συγκεκριμένος δεν αντιλαμβάνεται ότι είναι φασίστας, πάλι δεν θα είναι η πρώτη φορά που ένας φασίστας μπορεί και να μην καταλαβαίνει ότι είναι φασίστας (άλλωστε οι φασίστες, τόσο μυαλό έχουν- τόσα καταλαβαίνουν)…
Συμπέρασμα δεύτερο:

Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις ακούγεται ο γνωστός αφορισμός: «Καλύτερα να τραγουδάει παρά να μιλάει».

Διαφωνούμε! Ο Σφακιανάκης πρέπει να συνεχίσει να μιλάει. Ενδεχομένως και να τραγουδάει. Είναι, δε, τόσο ώριμος… «καλλιτεχνικά» που μετά το «Σώμα μου φτιαγμένο από πηλό» ήρθε η ώρα να ερμηνεύσει και ένα απόλυτα αυτοβιογραφικό του τραγούδι: «Κεφάλι μου γεμάτο από σκατό»…

imerodromos.gr