Aπό την Έφη Παρασκευοπούλου
Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, με απόφασή της στις 17 Δεκεμβρίου 1999, ανακήρυξε την αυριανή ημέρα, 25η Νοεμβρίου, ως Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών
Ο όρος «βία κατά των γυναικών» περιλαμβάνει κάθε πράξη βίας που στηρίζεται στο φύλο και έχει ως αποτέλεσμα ή είναι δυνατό να έχει ως αποτέλεσμα, την σωματική, σεξουαλική ή ψυχολογική βλάβη ή πόνο για τις γυναίκες, συμπεριλαμβανομένων των απειλών τέτοιων πράξεων, τον εξαναγκασμό ή την αυθαίρετη στέρηση της ελευθερίας είτε αυτό προκύπτει στην δημόσια είτε στην ιδιωτική ζωή.
Οι στατιστικές είναι αμείλικτες. Η έμφυλη βία δεν κάνει διακρίσεις. Σε ποσοστό μεγαλύτερο του 50% ο δράστης έχει λάβει ανώτερη ή ανώτατη εκπαίδευση. Σε παρόμοιο ποσοστό πρόκειται για άνδρες οι οποίοι έχουν καλή οικονομική κατάσταση.
Αντίστοιχα, οι γυναίκες-θύματα ανήκουν στα υψηλότερα επίπεδα μόρφωσης σε ποσοστό 70%.
Μία στις τρεις ελληνίδες έχει πέσει θύμα βίας.
Μία στις δύο, επαναλαμβανόμενα.
Μία στις δέκα το έχει καταγγείλει.
Σε σύγκριση με τον αριθμό των γυναικών που επικοινώνησαν με υπηρεσίες υγείας μετά από κακοποίησή τους, λίγες γυναίκες ήρθαν σε επαφή με οργανώσεις υποστήριξης θυμάτων ή με καταφύγια γυναικών μετά από το πιο σοβαρό περιστατικό σωματικής και/ή σεξουαλικής βίας. Ενώ ένα τρίτο των γυναικών που το κατήγγειλαν επικοινώνησαν με γιατρό, κέντρο υγείας ή νοσοκομείο μετά από το πιο σοβαρό περιστατικό σωματικής και/ή σεξουαλικής βίας, μόλις το 6 % επικοινώνησε με καταφύγιο γυναικών και το 4% με οργάνωση υποστήριξης θυμάτων.
Ο λόγος για τον οποίο οι γυναίκες-θύματα κακοποίησης σιωπούν είναι ένας συγκερασμός παραγόντων. Ο φόβος της κοινωνικής κατακραυγής και απομόνωσης είναι συνήθως η πρώτη και βασική τροχοπέδη.Στη δήλωση «Με χτύπησε.» , η πιο συχνή αντίδραση είναι «Τι του έκανες;». Η κοινωνική τάση να επιρρίπτονται ευθύνες στο θύμα είναι η βασική λανθασμένη λογική που οδηγεί το γυναίκα-θύμα στο να νιώσει αυτόματα ντροπή.
Συχνά ακολουθεί ο φόβος της εγκατάλειψης. Η γυναίκα-θύμα σωματικής βίας, σε συντριπτικά ποσοστά έχει υπάρξει θύμα ψυχολογικής βίας πρώτα. Οι δυναμικές που έχουν δημιουργηθεί μέσα σε ένα τέτοιο ζευγάρι έχουν βασικά χαρακτηριστικά εξάρτησης. Η γυναίκα όσο φοβάται να φύγει, άλλο τόσο φοβάται και το να εκδιωχθεί- μιας και σκέφτεται πως και η ίδια φταίει.
Στο πλαίσιο αυτού του φόβου βρίσκεται αρκετές φορές και μια οικονομική εξάρτηση από το σύντροφο, ή ακόμα και ο φόβος διάλυσης μιας οικογένειας με παιδιά.
«Πως θα τα καταφέρεις μόνη; Τα παιδιά χρειάζονται δυο γονείς. Το παιδί χρειάζεται τον πατέρα του.»
Τα θύματα, ζώντας σε μια μόνιμη κατάσταση σοκ, συχνά παραβλέπουν το γεγονός πως τα παιδιά-μάρτυρες ενδοοικογενειακής βίας, έχουν δραματικά υψηλότερες πιθανότητες να δημιουργήσουν το δικό τους κύκλο βίας μεγαλώνοντας. Σχεδόν νομοτελειακά, θα υπάρξουν ως θύτες και θύματα στην μελλοντική προσωπική τους ζωή.
Έχοντας η ίδια υπάρξει θύμα έμφυλης βίας, θέλω να δηλώσω την καθολική και αδιαπραγμάτευτη συμπαράστασή μου στις γυναίκες-θύματα κακοποίησης και να τις παρακαλέσω να μιλήσουν.
Ο κύκλος της βίας δε σπάει μόνος του. Η προσωπική μας ευθύνη βρίσκεται στην δημοσιοποίηση των εμπειριών μας και στην διαφύλαξη της σωματικής και ψυχικής μας ακεραιότητας.
Δε φταις εσύ.
Σπάσε τον κύκλο, σπάσε τη σιωπή.
(Γραμμή SOS 15900, τηλέφωνα υπηρεσιών υποστήριξης στον ακόλουθο σύνδεσμο : https://katafygiogynaikas.org/prostasia/node/14 )