του Νικήτα Φεσσά
Μετά από τρεις ταινίες σε σκηνοθεσία Sam Raimi, και δυο του Mark Webb, ο Άνθρωπος- Αράχνη επιστρέφει στη Marvel με την μορφή του 20χρονου Tom Holland, αυτή τη φορά, σε αντίθεση με τις συνοφρυωμένες υπαρξιακές αγωνίες του παρελθόντος, σε μια ανάλαφρη εφηβική κομεντί, με εμφανείς αναφορές στις ταινίες του John Hughes. Αυτή τη φορά δεν έχουμε άλλη μια βερζιόν της πλέον γνωστής ιστορίας ‘καταγωγής’ (ραδιενεργός-αράχνη-δαγκώνει-τον Πήτερ Πάρκερ, κλπ, κλπ). Ο κακός (The Vulture) μάς αποκαλύπτεται εξαρχής. Επίσης, σε αντίθεση με τους Avengers, ο ήρωας δραστηριοποιείται στα όρια της γειτονιάς του, άντε και λίγο παραέξω, και απολαμβάνει -όσο και ο/η θεατής- τη μικρότερη κλίμακα (μην ξεγελιέστε, οι CGI σκηνές παραμένουν -δυστυχώς; – φάση blockbuster).
Όλα είναι πιο οικεία, ζεστά, αδέξια, αστεία, λιγότερο πομπώδη ή επικά—τουτέστιν, πιο κοντά στην αρχική σύλληψη του ήρωα στα κόμικς. Ο Πήτερ Πάρκερ είναι πιο πολύ από ποτέ εδώ (σε σχέση με τις άλλες κινηματογραφικές του ενσαρκώσεις) ένας ταπεινός, geeky, ερωτοχτυπημένος έφηβος με χαμηλή αυτοπεποίθηση, στους δε συμπαθέστατους κολλητούς του μπορεί να αναγνωρίσει κανείς τους δικούς του κολλητούς στο γυμνάσιο. Οι δεκαπεντάχρονοι και δεκαπεντάχρονες του Homecoming είναι οι σημερινοί έφηβοι (μέσα στα όρια του family friendly προφίλ της ταινίας φυσικά): ψάχνουν βιντεάκια στο YouTube, χρησιμοποιούν τα smartphone τους, συζητάνε για το ποιος από τους Avengers είναι ο πιο ωραίος γκόμενος.
Στα μπόνους, η εξυπνακίστικη περσόνα του Τόνι Στάρκ που κάνει cameo, ο Michael Keaton ως Vulture, η (πολύ) νέα και μοντέρνα θεία Μέι (Marisa Tomei), ενώ την παράσταση κλέβει επανειλημμένα η Zendaya. Μείνετε για το art των τίτλων τέλους, και φυσικά για τις έξτρα σκηνές. Ο Spider-Man αυτός έχει πολύ κινηματογραφικό μέλλον μπροστά του (για την ακρίβεια τουλάχιστον 6 ακόμα ταινίες).
Βαθμολογία 4/5