Στιγμές
3ης Σεπτεμβρίου και Χαλκοκονδύλη. Ώρα 7 το απόγευμα. Αστυνομικοί, ντυμένοι σαν αστακοί ελέγχουν ένα νεαρό μετανάστη, μιλώντας του περιφρονητικά για την καταγωγή του. Λίγα στενά πιο κάτω ένα άτομο γύρω στα 40 κάνει χρήση ενδοφλέβιων ουσιών. Πιο δίπλα, μία νεαρή γυναίκα κάνει πιάτσα… Μιζέρια και εξαθλίωση σε κάθε γωνία. Θλίψη και αποτροπιασμός για τις εικόνες που αντικρίζω σε κάθε γωνιά της Αθήνας αλλά και σε κάθε πλευρά του κόσμου. Δυσκολεύομαι να εστιάσω σε κάτι συγκεκριμένο, οι εικόνες με ξεπερνούν.
Ευτυχώς ή δυστυχώς όμως αρνούμαι να μείνω σε αυτό. Αναλογίζομαι ταυτόχρονα όλους εκείνους που μέσα σε αυτόν τον παραλογισμό, καταδεικνύουν με την ύπαρξη και την θέλησή τους, ένα πρότυπο ζωής που είναι ίσως δοκιμότερο από αυτό που προσπαθούμε να ακολουθήσουμε, ικανό να αντισταθμίσει τις αποτρόπαιες στιγμές.
Σκέφτομαι εκείνον που μένει στο διπλανό σπίτι και πριν μερικές μέρες έχασε τη δουλειά του και μαζί μ’αυτήν και την ελπίδα του. Αυτός στέκεται απέναντί σου και ενώ τα έχει χάσει γιατί μέχρι χθες ήταν σαν εσένα, βρίσκει το θάρρος να το πιάσει πάλι απ’την αρχή. Αναφέρομαι σ’εκείνον που διασχίζει με κάθε μέσο ολόκληρες χώρες, για να ξεφύγει από κάτι μάλλον αποτρόπαιο, και να διεκδικήσει το δικαίωμά του να ζήσει σαν άνθρωπος. Αυτός έχει δυο αλλαξιές μαζί του και σου χαρίζει την τρίτη γιατί κάποιος άλλος την έχει μεγαλύτερη ανάγκη.
Σκέφτομαι εκείνη που κάποιος της επιτέθηκε επειδή είναι ερωτευμένη με μια άλλη γυναίκα. Αυτή έχει το σθένος να κρατήσει την σύντροφό της από το χέρι και να βγει στους δρόμους να διεκδικήσει τα αυτονόητα. Αυτόν που μια ζωή αποκαλούν τρελό και έχει αποφασιστεί ότι για να γίνει καλά θα πρέπει να χαπακώνεται. Αυτός μπορεί και να σου αφηγηθεί την σοφία της ζωής με λίγες του λέξεις και να σε συγχωρέσει που πάλι τρελό θα τον πεις.
Αυτοί που σκέφτομαι είναι πρόσωπα πραγματικά και ευτυχώς αναρίθμητα. Όλοι αυτοί βέβαια μπορεί και να αναγκάστηκαν να κατανοήσουν από νωρίς, πώς λίγα πράγματα έχουν αξία στη ζωή και αυτά τα λίγα πρέπει να διεκδικείς πάση θυσία. Γιατί φαντάζομαι πώς κάθε ένας από εμάς θέλει ένα σπίτι και κάτι να φάει, θέλει να κυκλοφορεί ελεύθερος και να μην του φιμώνουν το στόμα, να μπορεί να ερωτευθεί όποιον εκείνος θέλει, να μπορεί να είναι απλά διαφορετικός…απλά ο εαυτός του.
Ίσως κάτι δεν πάει καλά και με μένα, μπορεί να είναι άρνηση ή και αποφυγή που το μυαλό μου κολλάει σε αυτούς και όχι σε εκείνους που αναπαράγουν τη φρίκη. Δεν ξέρω αν ο άνθρωπος ρέπει προς το καλό ή το κακό, ούτε αν φταίει το περιβάλλον ή τα γονίδια. Ακόμα και να ήξερα δεν ξέρω τι σημασία θα είχε στο αποτέλεσμα. Οφείλω όμως να υποκληθώ μπροστά σε αυτούς που μάχονται καθημερινά για μια ζωή με αξιοπρέπεια, ακόμα και όταν όλα μοιάζουν παράλογα.
Αν δώσουμε λίγο χρόνο στο να κατανοήσουμε και όχι να κατακρίνουμε τον άλλο για την όποια διαφορετικότητά του, είτε την επιλέγει είτε όχι, ίσως και κάτι να άλλαζε. Θα μπορούσαμε για αλλαγή να εστιάσουμε στη δική μας διαφορετικότητα. Ίσως και να καταφέρναμε έτσι, να βρούμε ένα τόπο κοινό, ώστε να μπορούμε συλλογικά να διεκδικήσουμε για εμάς, αλλά και τους άλλους αυτά που είναι αυτονόητα. Και κάθε φορά που μια αδικία διαπράττεται στο δικό μας σπίτι, στο απέναντι πεζοδρόμιο ή στην οθόνη της τηλεόρασης να μην έχει σημασία αν συνέβη σε εμάς ή εκείνους, αλλά να έχει ουσία ότι καθένας από μας αξίζει το ίδιο, όπου κι αν ζει.
*Η Σωτηρία Κυριακοπούλου είναι Ψυχολόγος, MSc Πανεπιστήμιο Εδιμβούργου