Δυο χρόνια πριν ο Nick Cave, μας έστελνε ένα τραγούδι για την Αθήνα των δακρυγόνων.
” Lightning bolts”
Two lightning bolts were delivered to my room They were gifts from Zeus I rock the bolts in a basinet of pine People ask me how I am I say I am all right. I’m fine! I push the lightning bolt in a pram Till the sun goes down & it gets dark The girls from Jubilee Street hang out their windows And they wave & ask me how I am tonight I say, I am good. I’m alright! In Athens all the youths are crying from the gas I ‘m by the hotel pool working on a tan People come up and ask me who I am I say if you don’t know Don’t ask Zeus laughs but it’s the gas He asks me how I am I say Zeus don’t ask My lightning bolts are jolts of joy They are joy boys from Zeus I feed them porridge in their booster seats of knowledge And in the cradle of democracy the pigeons are wearing gas masks My lightning bolts play in the elevators They slide down the hotel banister And Zeus throws a gas canister And it spins around the pool As pigeons wearing respirators steal the lightning bolts Zeus wants them back O my bolts of joy! O my darling little boys! They are lost to us! And people They are never coming back At night I watch them sleep And cry years of tears And it’s not the gas People ask me how we are We are, I say, mostly lost
”Κεραυνοί ” Δύο κεραυνοί έφτασαν στο δωματιό μου Ήταν δώρο του Δία Λικνίζω τους κεραυνούς σε λίκνο από πεύκο Άνθρωποι με ρωτούν πως είμαι Λέω: Είμαι εντάξει. Eίμαι, τέλεια! Σπρώχνω τους κεραυνούς σε παιδικό καρότσι, ώσπου να δύσει ο ήλιος και να σκοτεινιάσει Τα κορίτσια της Jubilee Street κρέμονται από τα παράθυρά τους και μου γνέφουν ρωτώντας με πως είμαι απόψε Λέω: Είμαι καλά. Είμαι, εντάξει Στην Αθήνα τα νιάτα κλαίνε από τα δακρυγόνα Είμαι στην πισίνα του ξενοδοχείου προσπαθώντας να μαυρίσω Άνθρωποι έρχονται και με ρωτούν ποιός είμαι Λέω: Αν δεν ξέρεις, μη ρωτάς Γελά ο Δίας, αλλά είναι τα δακρυγόνα Με ρωτάει πως είμαι Δία, λέω, μη ρωτάς Οι κεραυνοί μου είναι δονήσεις χαράς Είναι χαρούμενα αγόρια από τον Δία Τα ταΐζω χυλό (κουρκούτι) στα παιδικά καθίσματα της γνώσης Και στο λίκνο της Δημοκρατίας τα περιστέρια φορούν αντιασφυξιογόνες μάσκες Οι κεραυνοί μου παίζουν στα ασανσέρ, γλιστρούν στο κάγκελο της σκάλας του ξενοδοχείου και ο Δίας πετά μια φιάλη δακρυγόνου που στριφογυρίζει στην πισίνα Καθώς τα περιστέρια φορούν αντιασφυξιογόνες μάσκες, κλέβουν τους κεραυνούς Ο Δίας τους θέλει πίσω Ω! της χαράς μου κεραυνοί! Ω! μικρά μου αγαπημένα αγόρια! είναι χαμένα για μας Και οι άνθρωποι δεν γυρίζουν ποτέ πίσω Τη νύχτα τους κοιτάζω να κοιμούνται και να κλαίνε χρόνια δακρύων και δεν είναι από τα δακρυγόνα Άνθρωποι με ρωτούν πως είμαστε Είμαστε, λέω, εντελώς χαμένοι