Τα ξημερώματα τις 17ης Αυγούστου του 1944, τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής, μαζί με τους Έλληνες συνεργάτες τους, στήνουν το «Μπλόκο της Κοκκινιάς» στην πλατεία της Οσίας Ξένης στην Νίκαια. Στην Μάντρα της Κοκκινιάς εκτελούνται ομαδικά 350 κάτοικοι, όπου και θάβονται στο Γ’ Νεκροταφείο, ενώ περίπου 8.000 Κοκκινιώτες οδηγήθηκαν ως όμηροι στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου.
Την ίδια ακριβώς μέρα, στις ανατολικές συνοικίες, τα μέλη της ομάδα της Χ στο Παγκράτι, η περιβόητη οικογένεια Παπαγεωργίου, στήνουν διάφορα μπλόκα στα όρια του Βύρωνα, της Καισαριανής και του Παγκρατίου, κάνοντας ελέγχους ταυτοτήτων στους διερχόμενους κατοίκους.
Άμεση ήταν η αντίδραση του τοπικού ΕΛΑΣ, ο οποίος επιτέθηκε στην ομάδα Παπαγεωργίου και ακολούθησε συμπλοκή. Οι Χίτες υποχώρησαν καίγοντας 5 καταστήματα στην κεντρική αγορά της Καισαριανής.
Το αμέσως επόμενο πρωί, στις 18 Αυγούστου, 2 αστυφύλακες του Μηχανονίκητου Τμήματος της Αστυνομίας Πόλεων, οι γνωστοί Μπουραντάδες, μαζί με έναν άνδρα των Ευζωνικών Ταγμάτων Ασφαλείας, όλοι τους με πολιτικά ρούχα, μπαίνουν στην συνοικία της Καισαριανής όπου και γίνονται αμέσως αντιληπτοί από μέλη του ΕΛΑΣ.
Ξεκινάει αιματηρή συμπλοκή και προς ενίσχυση των ταγματασφαλίτων, προστρέχει ο επικεφαλής του Μηχανοκίνητου Τάγματος, Ν. Μπουραντάς, δυνάμεις των Ταγμάτων Ασφαλείας, αλλά και της Ειδικής Ασφάλειας.
Οι άντρες του ΕΛΑΣ, λόγω της συντριπτικής υπεροπλίας των ευζωνικών τμημάτων αφού έχουν εξοπλιστεί άρτια από τις ναζιστικές δυνάμεις, υποχωρούν προς τον Υμηττό και ακολουθεί μπλόκο στην Καισαριανή, όπου συλλαμβάνονται 35 κάτοικοι της περιοχής.
Αμέσως μετά, στην κεντρική πλατεία της Καισαριανής, οι ταγματασφαλίτες και οι συνεργάτες τους, εκτελούν επιτόπου 5 εκ των συλληφθέντων, οι οποίοι ήταν μέλη ΕΑΜικών οργανώσεων. Ο Κουτσούπης Κωνσταντίνος, ο Χατζηγιαννάκης Νικόλαος, ο Χατζηγιαννάκης Οδυσσέας, ο Παγώνης Σάββας και ο Καραμπαλίκης (ή Καραμπολίτης) Λεωνίδας (Δελτίο Συμβάντων ΚΒ’ αστυνομικού τμήματος). Εκτός από την ομαδική εκτέλεση των 5 μελών του ΕΑΜ, εκτελούνται στην πλατεία Καισαριανής και οι Σετιάν Καραμπέτ, Επιτροπίδης Παναγιώτης, Κολλάρος Αντώνης.
Αυτή είναι και η πρώτη καταγεγραμμένη εκτέλεση στο κέντρο της συνοικίας, αφού οι μέχρι τώρα εκτελέσεις γινόντουσαν κυρίως στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Λόγω του συμβολισμού που εμπεριείχε η εκτέλεση των κατοίκων μέσα στην πλατεία της συνοικίας, τα αντίποινα της ΟΠΛΑ (Οργάνωση Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών) ήταν άμεσα και πραγματοποιήθηκαν με συμβολικό τρόπο. Αμέσως μετά την αποχώρηση των ταγματασφαλιτών, μέλη της ΟΠΛΑ συλλαμβάνουν 2 εύζωνες και την αδερφή του ενός, εκτελούνται στην πλατεία της Καισαριανής, δίπλα ακριβώς από το σημείο της εκτέλεσης των ΕΑΜμιτών.
Επίσης τα μέλη του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ, μετά την επιτάχυνση των διαδικασιών αποχώρησης των κατοχικών δυνάμεων και την αποδυνάμωση των ΤΑ που πρόσφεραν κάλυψη στην οικογένεια Παπαγεωργίου, η οποία είχε γίνει όλα αυτά τα χρόνια, ο φόβος και ο τρόμος του Παγκρατίου και της ευρύτερης περιοχής, εκτελούν στις 2 Σεπτεμβρίου του 1944, απέναντι από το σπίτι της οικογενείας, στην γωνία των οδών Κρησίλας και Πασιτέλους στο Παγκράτι, τον αρχηγό της οικογένειας Νίκο Παπαγεωργίου. Στις 23 του ίδιου μήνα εκτελείται ο αδερφός του Γιάννης, στις 2 Δεκεμβρίου η αδερφή του Ελένη, 6 μέρες μετά η δεύτερη αδερφή της οικογένειας, Κατίνα και η μητέρα του Βασιλική Παπαγεωργίου και τέλος ο Αλέκος Παπαγεωργίου ο οποίος εκτελείται από τα μέλη της ΟΠΛΑ στης 12 Δεκεμβρίου.
Μοναδικός επιζών της οικογένειας Παπαγεωργίου ο μεγαλύτερος γιος, που υπηρετούσε στην Ορεινή Ταξιαρχία στην Μέση Ανατολή κατά την περίοδο της Κατοχής και δεν αποτέλεσε στόχο.
Τα αντίποινα για την δολοφονία του Νίκου Παπαγεωργίου ήταν και αυτά με την σειρά τους άμεσα, αφού τα μέλη της ομάδας του εκτελούσε αδιακρίτως όχι μόνο μέλη των οργανώσεων του ΕΑΜ αλλά και τυχαίους επιβάτες που κατέβαζαν από το τραμ πριν το τέρμα στην πλατεία Παγκρατίου και τους ξεχώριζαν από τις ταυτότητες που ανέγραφαν ως τόπο κατοικίας την Καισαριανή ή τον Βύρωνα.
Επί των πτωμάτων που βρισκόντουσαν γύρω από την περιοχή του άλσους Παγκρατίου, αναρτούσαν πινακίδες με τις λέξεις «Παπαγεωργίου 1», «Παπαγεωργίου 2» κλπ.
Η βία κλιμακωνόταν μέρα με την μέρα, όσο πλησίαζε η μέρα της Απελευθέρωσης και οι συνεργάτες των κατακτητών αρνιόντουσαν να αναγνωρίσουν την συντριπτική τους ήττα από τον λαό της Αθήνας που συσπειρώθηκε εναντίον τους.
Ο Δεκέμβρης ακόμα ήταν μακριά.
(Τα στοιχεία είναι από το βιβλίο του Μενέλαου Χαραλαμπίδη «Η εμπειρία της Κατοχής και της Αντίστασης στην Αθήνα», εκδόσεις Αλεξάνδρεια.)