Της Βάλιας Κάλντα
Η μεγαλύτερη θλίψη και αδικία κάθε καλοκαιριού είναι εκείνες και εκείνοι που στερούνται τη θάλασσα επειδή ντρέπονται. Το χωράει ο νους σου;
Κάθε που μπαίνει το καλοκαίρι, ανακαλώ και ζυγίζω με τα χρόνια όλο και πιο βαθιά αυτή τη μεγαλύτερη ζημιά της εξουσίας του βλέμματος. Κάθε που μπαίνει το καλοκαίρι συναντώ ξανά τους ίδιους εγκλωβισμένους σφιχτά, μέσα στο μανδύα των ρούχων τους.
Κάθε που μπαίνει το καλοκαίρι φοβάμαι πως πληθαίνουμε τους ανθρώπους που στερούνται την αταξικότητα του νερού και τη θεραπεία της θάλασσας για τους σκληρούς χειμώνες. Η φτήνια του κόσμου που χτίζεις φαίνεται στη ντροπή για τη θάλασσα. Στον αριθμό των ατόμων που κάθε καλοκαίρι μετράω να μη φτάνουν στο νερό επειδή ντρέπονται πως δεν είναι άξιες και άξιοι να παρουσιάσουν το σώμα τους, πώς δεν αξίζει σε ένα σώμα να απολαύσει τη θάλασσα αφού δεν κέρδισε τη σφριγηλότητα, δεν καταπολέμησε την κυτταρίτιδα, δεν κατάπιε το μπυροκοίλι. Αφού δεν κέρδισε το δικαίωμα στην έκθεση.
Η φτήνια του κόσμου κρέμεται πάνω από όλες τις προφάσεις που σκαρφίζονται τα νεαρά κορίτσια να μη φτάσουν στη θάλασσα με τους συμμαθητές τους, σε όλες τις φορές που είπαμε πως έχουμε περίοδο για να μην αφαιρέσουμε το παντελόνι μας μπροστά σε εκείνον που μας άρεσε, η φτήνια του κόσμου και η αβάθια του, κρέμεται πάνω από όλες τις φράσεις που μας στέρησαν το βάθος της θάλασσας.