Πριν λίγες μέρες βρέθηκε ο Βαγγέλης Γιακουμάκης. Μετά από ένα μήνα σχεδόν, που όλη η χώρα έψαχνε να βρει τον Βαγγέλη σε πόλεις, λιμάνια, αεροδρόμια και χωριά, τελικά το άψυχο κορμί του βρέθηκε 500 μέτρα από την Γαλακτοκομική Σχολή Ιωαννίνων στην οποία φοιτούσε.
Η ιατροδικαστική έρευνα που ακολούθησε, απεφάνθη ότι ο άτυχος Βαγγέλης είχε δώσει ο ίδιος τέλος στη ζωή του, ως αποτέλεσμα του ανελέητου ενδοσχολικού εκφοβισμού (bullying) που δεχόταν καθημερινώς από συμφοιτητές του στη Γαλακτοκομική Σχολή.
Ο λόγος; Δεν ήταν αρκετά «άντρας» σύμφωνα με τα πρότυπα των υπόλοιπων σπουδαστών.
Για αυτόν ακριβώς το λόγο, ο εξευτελισμός, η τρομοκρατία, οι ξυλοδαρμοί και οι τραμπουκισμοί αποτελούσαν καθημερινή ρουτίνα εντός των τοίχων της σχολής για τον Γιακουμάκη.
Τι πραγματικά συνέβη, ποιοι συμμετείχαν, ποιοι απέκρυπταν και συγκάλυπταν τη βία, που δεχόταν το κορμί και η ψυχή του Βαγγέλη, θα το δείξει η ανάκριση και η Ελληνική Αστυνομία. Όλοι ελπίζουμε να αποδοθούν οι ευθύνες και να οδηγηθούν οι ηθικοί αυτουργοί στη Δικαιοσύνη.
Σίγουρα εμείς δεν είμαστε αρμόδιοι και ικανοί να δικάσουμε, είτε γιατί δεν έχουμε ιδέα του τι πραγματικά συνέβη, είτε γιατί η όποια συναισθηματική φόρτιση, που ενδεχομένως μας δημιουργεί το συγκεκριμένο περιστατικό, θολώνει την ορθή μας κρίση (περισσότερα για τον κανιβαλισμό των social media και του όχλου που κραδαίνει τσουγκράνες και πυρσούς εδώ).
Μια από τις παθογένειες όμως, που γεννάει μια τέτοια τραγωδία, είναι το ξεμύτισμα, από τα πιο βαθιά λαγούμια της ατιμασμένης ελληνικής γης, των πιο ανερυθρίαστων, ξετσίπωτων και ξεδιάντροπων ανθρωποειδών, προκειμένου, σαν άλλοι πτωματοφάγοι, να ασελγήσουν πάνω στο πτώμα ενός εικοσάχρονου.
Ανθρωπάκια χαμηλότερης υποστάθμης, που με την στάση τους όλα αυτά τα χρόνια, καλλιέργησαν τον σπόρο της μισαλλοδοξίας, του ρατσισμού και της «ψευτομαγκιάς», έρπονται στα ιντερνετικά στέκια και τα μονοπάτια που πρώτοι αυτοί πότισαν με αίμα και μίσος, με σκοπό να νουθετήσουν, να κουνήσουν το δάχτυλο του ήθους και να συμπαρασταθούν, όσο λυμαίνονται το άψυχο σώμα ενός νέου αλλά και μιας ολόκληρης κοινωνίας, την οποία δηλητηρίαζαν όλα αυτά τα χρόνια.
Έτσι (έκπληκτοι, αηδιασμένοι, απηυδισμένοι, ίσως λίγο από όλα), βλέπουμε τη Χρυσή Αυγή να βγάζει επίσημη ανακοίνωση κατά του bullying καταδικάζοντάς το ως μια διαστροφική, σαδιστική μορφή βίας, που εξοντώνει ψυχικά το θύμα, που του αφήνει πληγές ισόβιες, που του προσβάλλει ανεπανόρθωτα την υπόσταση, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια.
Το σκηνικό έρχεται να συμπληρώσει ο Ανδρέας Λοβέρδος (που απροκάλυπτα ξεφτίλισε και οδήγησε σε αυτοκτονία οροθετικές με σκοπό να αποκομίσει εκλογικά οφέλη), ο οποίος φέρεται να συλλυπάται για τον άδικο χαμό του Βαγγέλη και να προτείνει ημέρα ενημέρωσης μαθητών για θέματα εκφοβισμού, χουλιγκανισμού κλπ, με επαναλειτουργία του κοινωνικού σχολείου.
Την αυλαία του Θεάτρου του Παραλόγου κλείνει η Ανίτα Πάνια, η ιέρεια της Ελλάδος στο bullying, η οποία δεν αισχύνεται να ξεσπάσει σε κλάματα (!!!) για τον θάνατο του εικοσάχρονου, και φυσικά όλα αυτά on camera.
Αυτές τις μέρες, όλοι μας γίναμε μάρτυρες τέτοιων κατάπτυστων περιπτώσεων ανθρώπων που βιάστηκαν να καταδικάσουν το bullying. Ποιος, όμως, ο λόγος να αναπαραγάγουν θρασύτατα τέτοιες δακρύβρεχτες δηλώσεις, που προφανώς κάπου τις πήρε το μάτι τους, καθότι αρνούμαι να δεχτώ ότι τις σκέφτηκαν οι ίδιοι;
Άλλωστε, η παντελής έλλειψη κοινωνικής τους ευαισθησίας δεν τους το επιτρέπει.
Ένας είναι ο λόγος που μπορώ να σκεφτώ: όλοι τους έχουν υπάρξει ενίοτε νταήδες και παλικαράδες και η κατάσταση αυτή τους δίνει το τέλειο άλλοθι να ξεπλύνουν στα μάτια μας τις πράξεις τους χωρίς σαφώς να ενδιαφέρονται για τη συνείδησή τους, η οποία έχει βουτήξει προ πολλού στο βούρκο της μισαλλοδοξίας τους, κοινωνικής και πολιτικής. Και κατ´ επέκταση, ο μέσος νοικοκυραίος, ξεπλένει με τη σειρά του τη δική του συνείδηση, νίπτοντας έτσι τας χείρας του.
Δύσκολο να αναπνεύσεις στη χωματερή της δικής τους λογικής.
Στο βασίλειο της αμετροέπειας και της μιντιακής φλυαρίας δεν χωρούν δικαιολογίες και, το κυριότερο, επιβάλλεται η βραχυπρόθεσμη μνήμη χρυσόψαρου.
Ως άλλοι Λωτοφάγοι του 2015, κοιτάμε τις ύαινες να τρώνε τα παιδιά μας καταγγέλλοντας την πατριαρχική-ματσό κοινωνία που αυτοί έχτισαν και εσαεί θα στηρίζουν όσο διαιωνίζονται τα κοινωνικά στερεότυπα, οι προκαταλήψεις και η μηδενική ανοχή στη διαφορετικότητα. Μήπως όμως, εν τέλει, φέρουμε όλοι μας το ίδιο μερίδιο ευθύνης;
ΥΓ: Άντρας δεν είναι αυτός που δέρνει και γαμάει τους πιο αδύναμους αλλά αυτός που αναγνωρίζει το σφάλμα του και δέχεται τις συνέπειες των πράξεών του.