Από τον Νίκο Νικολέτο
Απρόσμενο το κάλεσμα του έρωτα,
ταράζει τα λιμνάζοντα νερά τη μονότονης ύπαρξης και τα μετατρέπει σε ορμητικό και χειμαρρώδη ποταμό.
Έναν ποταμό με το χρώμα της έξαρσης..
Ανείπωτες εικόνες και οράματα χορεύουν ενώπιόν μου
και το χρόνο ματαιώνουν με τη μαγική τους χάρη..
Σε θέλω,
γιατί πίσω από το πνιχτό μαύρο σκοτάδι
δείχνει να ανατέλλει ένας νέος ήλιος,
του οποίου οι αχτίδες ήδη με καίν..
Σε θέλω,
γιατί εκεί που γεννιέται η ελπίδα
Του κατατρεγμένου,
Ρακένδυτου
και πεινασμένου άντρα, ναι,
Εσύ, εκεί με έστειλες..
Σε θέλω.