Του Μάκη Γεφυρόπουλου
«Νοικοκυραίοι ενωμένοι, ποτέ ηττημένοι!» η ιαχή της νικήτριας ομάδας σκίζει σαν βούτυρο την γαλήνια ηρεμία της πλάσης, κατατρομάζοντας τα ζωάκια που αμέριμνα απολαμβάνουν την ζωή τους μακριά από τις έριδες και τις σκοτούρες των δίποδων ‘’ φίλων ’’ τους. Η χαρά των νικητών είναι δικαιολογημένη. Οι αντίπαλοι, οι ναζιστές αποδεικνύονται ιδιαίτερα σκληρά καρύδια από όλες τις απόψεις.
Άσε που έχουν την εύνοια του τηλεοπτικού κοινού. Ο Θεατής ανέκαθεν έτεινε προς την σκληρή και εξτρεμιστική πλευρά των πραγμάτων παρά στην φιλήσυχη, κοιτάω την δουλειά μου, αντιμετώπιση των καταστάσεων. Βέβαια δεν είχαν παράπονο, εξαρχής γνώριζαν τι θα αντιμετώπιζαν, τις κακουχίες που θα βίωναν σε συνθήκες απόλυτης πείνας και βοράς στα στοιχειά της φύσης.
Οι παραγωγοί του διασημότερου παιχνιδιού επιβίωσης ‘’Στο τέλος επιβιώνει μονάχα ένας’’ τους είχαν περάσει από εξονυχιστικό έλεγχο, σωματικά και κυρίως πνευματικά. Χρειαζόσουν απόλυτη πνευματική συγκέντρωση και ρώμη για να αντεπεξέλθεις την φιλοπόλεμη διαμονή σε ένα εγκαταλειμμένο ξερονήσι στου διαόλου τη κάλτσα.
Οι αιτήσεις συμμετοχής άπειρες, τα κριτήρια λιγοστά, αλλά ξεκάθαρα: επιθυμία για νίκη με κάθε μέσο, ‘’αυθεντικότητα’’ προς την κατεργαριά, ροπή προς την συνωμοσία, αγάπη για την προδοσία και διάθεση να πατήσεις κυριολεκτικά επί πτωμάτων για να φτάσεις στο πολυπόθητο τερματικό στόχο με έπαθλο το τεράστιο χρηματικό ποσό της μωροφιλοδοξίας. Και φυσικά όχι σπόιλερς προς τον έξω κόσμο. Και οι ρουφιάνοι έχουν την αξιοπρέπεια τους..
Μετά την υπογραφή του άτεγκτου συμφωνητικού δεν υπήρχε επιστροφή. Ή θα ακολουθούσες τους κανόνες κατά γράμμα ή θα ‘’έβγαινες’’ από το παιχνίδι οριστικά, με τους συμπαίκτες σου να σε εκτελούν με καρυδοβολισμό. Οι φετινές εχθρικές παρατάξεις που θα έπαιζαν στο απόλυτο μάτσο παιχνίδι-ριάλιτι ,οι νοικοκυραίοι εναντίων των νεοναζιστών.
Βλέπετε όσο και αν το ‘’ανθρωποφάγο’’ show σάρωνε επί δεκαετίες τα μηχανάκια της AGB ανά τον κόσμο, έπρεπε να υπάρχει ποικιλία και έμπνευση τόσο στη σύνθεση των ομάδων, όσο και στην επιλογή των δοκιμασιών. Η συνήθεια είναι ο μεγαλύτερος εχθρός των ‘’νούμερων’’ και έτσι οι πολυμήχανοι συντελεστές της παραγωγής, χρονιά με τη χρονιά έπρεπε να στύβουν το καιροσκοπικό μυαλό τους για να εισαγάγουν όσο περισσότερο γίνεται πιο αιματοβαμμένες δοκιμασίες.
‘’Αθλοπαιδιές’’ από την τηλεοπτική κόλαση με μοναδικό σκοπό τον θάνατο, την πρόκληση πόνο και απόγνωσης πέρα από κάθε προσδοκία, προς τέρψη του ‘’πάνσοφου’’ αλλά αδηφάγου για ‘’άμμο και αίμα’’ κοινού.
Η πρώτη μέρα του παιχνιδιού ήταν και απαρχή της γνωριμίας των εχθρικών στρατευμάτων. 24 παίκτες, 12 από κάθε παράταξη. Εθνικότητες ανάμεικτες, λούμπεν στοιχεία με μικροαστική αντίληψη και ναπολεοντικό μεγαλοϊδεατισμό. Κατάλληλα δομικά συστατικά για μία διόλου ευκαταφρόνητη, εκρηκτική συνύπαρξη. Η παραμονή τους στο νησί θα διαρκούσε ένα χρόνο, με την προϋπόθεση πάντα ότι θα υπήρχαν επιζώντες για να συνεχιστεί ο τηλεμαραθώνιος της πολεμικής αγάπης. Οι νοικοκυραίοι με τους νεοναζιστές απαγορεύονταν να έρθουν σε επαφή μεταξύ τους παρά μόνο κατά τη διάρκεια των αγωνισμάτων.
Κεντρικός παρουσιαστής του φευγάτου event, ένας βαρόνος των ΜΜΕ, ιδιοκτήτης της μισής και βάλε υφηλίου και επίδοξος Πρόεδρος των ΗΠΑ, ένας γνήσιος ηγέτης με τραμπικές ρίζες. Πίστευε – και δικαιολογημένα- ότι η έκθεση με σάρκα και οστά σε ένα παγκόσμιο υπερθέαμα, μόνο ευεργετικές επιδράσεις θα είχε στο πολιτικό προφίλ που με κόπο πάσχιζε να οικοδομήσει χρόνια τώρα.
Ήταν σίγουρος ότι η συγκεκριμένη βερσιόν του παιχνιδιού θα έσπαζε όλα τα προηγούμενα κοντέρ προσέλκυσης του κοινού στις οθόνες της τηλεόρασης, καθώς το αίμα μαγνητίζει τους ανθρώπους, όπως το μέλι τις μέλισσες.. Εξάλλου στον κόσμο από καιρό τώρα, είχε συντελεστεί μια ρηξικέλευθη μεταστροφή προς τον ακραίο συντηρητισμό και τον ακραίο εθνικισμό. Η ‘’χρυσή’’ εποχή του πολιτισμικού και ανθρωπιστικού εξανδραποδισμού είχε επιστρέψει και πάλι στο προσκήνιο, επιβεβαιώνοντας ότι η ιστορία έχει κατάμαυρη καρδιά αφού αρέσκεται να επαναλαμβάνει την απάνθρωπη φαιά πανούκλα, φανερώνοντας ότι ο κοχλαστός , κόκκινος φαύλος κύκλος είναι αδιαίρετα και αδιάλειπτα βασανιστικός.
Οι περισσότεροι από τους σύγχρονους μονομάχους δεν μάχονταν για το χρηματικό έπαθλο αλλά για την τιμή και τη δόξα των περήφανων εθνικών τους προγόνων, σε μια διαστρεβλωμένη εκδοχή των ρωμαϊκών -μέχρι τελικής πτώσης- αγώνων. Εξάλλου όπως μαρτυρεί και η ίδια η ονομασία του θεάρεστου προγράμματος μας, ο τελικός νικητής θα είναι μονάχα ένας και αυτός θα ενσωματωθεί στο κοινωνικό ιστό της χώρας του μετά βαΐων και πολλών σωμάτων στρωμένων στην μοναχική πορεία προς την ‘’καταξίωση’’.
Όλοι οι υπόλοιποι αναλώσιμο κρέας, απλά ανταλλακτικά γρανάζια στην καλολαδωμένη εμπορική εποχή του θεάματος που διανύουμε. Άλλωστε εδώ φωλιάζει και η μαγική φόρμουλα της επιτυχίας για το κοινό. Ξέρεις πόσο τονωτικό είναι για έναν καταπιεσμένο από το αφεντικό μικροαστό να γυρίζει σπιτάκι του και να χαλαρώνει μπροστά από μια in vivo ‘’κατακρεούργηση’’ ανθρωπίνων συνειδήσεων , αξιών και σωμάτων;
Ποιος δεν ανακουφίζεται από την οδύνη και τη δυστυχία του άλλου , όταν ο ίδιος από την ασφάλεια της πολυθρόνας του, γκαρίζει στη γυναίκα του ως άλλος φυρερίσκος για το φαγητό; Κυριότερα όμως δεν διεγείρεται από των ωμή βία και τον ελεγχόμενο τρόμο; Δεν ήταν χαζοί οι Ρωμαίοι που συνοδευτικά με το λιγοστό μπαγιάτικο άρτο προσέφεραν πλουσιοπάροχα θεάματα-γεύματα για τα πεινασμένα για χριστιανική (και όχι μόνο) σάρκα θηρία.
Από την πλευρά τους οι διαγωνιζόμενοι έχουν πολλά να κερδίσουν και τίποτα να χάσουν, παρά μόνο δηλαδή την ζωή τους. Τι είναι η ζωή μπροστά στη δόξα; Η ομάδα των νεοναζιστών με τις νίκες τους επί των νοικοκυραίων στα ποικίλα και ευφάνταστα ‘’αγωνίσματα’’ (κυνήγι αλυσοδεμένων εχθρών: Κομμουνιστών, άθεων, ομοφυλόφιλων και λοιπών προσιτών στόχων), θα αποδείξουν περίτρανα στα μεγάλα αφεντικά τους (πολιτικοί, επιχειρηματικοί παράγοντες) που θα παρακολουθούν δορυφορικά τα ανδραγαθήματα τους, ότι είναι καπάτσοι, άξιοι απόγονοι των ναζιστών παππούδων τους.
Οι νοικοκυραίοι με τη σειρά τους επιχειρούν να ανακόψουν τα φτερά του μαυροκόκκινου δράκου (ανάγκη για ξεβόλεμα και δράση) υπό τη σκιά του φόβου της απώλειας της θεσούλας τους, της άνεσης και της πολυτέλειας να άγονται και να φέρονται ανάλογα με την ροπή και τις βουλές του ανέμου. Βέβαια ως γνωστοί –βολεύω την πάρτι μου- καταστροφείς της δημιουργικής φαντασίας , δεν θα είχαν πρόβλημα να εκμεταλλευτούν παραθυράκια στην Μαύρη Βίβλο του παιχνιδιού και να μεταπηδήσουν στην αντίπαλη ομάδα αν αυτό συμφέρει την καλοβολεψιά του πισινού τους. Επιθυμούν να αποδείξουν στους περισπούδαστους ταγούς της κοινωνίας ότι μπορούν να είναι χρήσιμοι στην ησυχία τους, ανακόβοντας επικίνδυνες επαναστατικές τάσεις με την απροθυμία τους να συμμετέχουν στην αλλαγή.
Το στρες μεγάλο και ασήκωτο, κοντεύει να καταπλακώσει τους ‘’αθλητές της δόξας ’’συνθλίβοντας τους έπειτα από κάθε ήττα, αναζωογονώντας τους με καύσιμα ενέργειας στις νίκες. Το διακύβευμα ‘’τεράστιο’’, η ασυλία στις νίκες εξασφαλίζει την παρουσία τους στη συνέχεια του παιχνιδιού, αλλά και στην εν γένει παραμονή τους στον ταλαίπωρο κόσμο των θνητών, μιας και οι τηλεθεατές δρώντας ως μοχθηροί βασιλείς κρατούν τις τύχες των παικτών στα χέρια τους . Με το πάτημα ενός μονάχα κουμπιού στο τηλεκοντρόλ μπορούν να τερματίσουν την ζωή ενός αντιπαθητικού, άρα όχι ιδιαίτερα ραδιούργου αγωνιζόμενου.
Μα το Κράτος, αυτός ο κολοφώνας της τάξης και της δικαιοσύνης τι κάνει; Υγιείς άνθρωποι με σώας τας φρένας δεν υπάρχουν; Υπάρχουν αλλά οι φωνές τους πάνε στο κάλαθο των αχρήστων;
Ποια Εξουσία δεν επιθυμεί τον έλεγχο δια της μαζικής προβατοποίησης και μάλιστα όταν τα ίδια συμπαθή δίποδα διψούν για τεχνητά άλικα δάκρυα; Στο ΧαξλεϋΟργουελιανό σύμπαν οι διαμαρτυρίες και οι επαναστάσεις δεν έχουν θέση , αντίθετα η καταστολή σερβίρεται ως χάπι επιβολής, μέσω των θεαμάτων και των πολιτιστικών αξιών βγαλμένα από το κεφάλι ενός δυστοπικού ‘’ανθρωποφάγου’’ Φράνκενσταϊν.
Δεν έχει σημασία αν τα γραφόμενα είναι αποκυήματα της φαντασίας του υποφαινόμενου, ούτε αν μεταφερθήκαμε με την κάψουλα του χρόνου στο 2030 ή στο 2099. Αυτό που έχει αδιαμφισβήτητη βαρύτητα είναι η ‘’παιχνιδοποίηση’’ του πολύτιμου ζώντος ανθρώπινου δυναμικού και η βίαιη εναπόθεση του σε μια αβυσσαλέων διαστάσεων εικονική πραγματικότητα.
Μια τρυφηλή, αποπροσανατολιστική πραγματικότητα που σαγηνεύει αλλά παγιδεύει, ‘’χαλαρώνει’’ αλλά υπνωτίζει πνεύμα και συνείδηση. Η Ανθρώπινη διαύγεια είναι εξαιρετικά θαυμάσια και ζωτικής σημασίας για να την τσαλακώνουμε, διαμελίζοντας την σε μικρότερα ευτελέστερα κομμάτια.
Επίσης κανένας δεν μπορεί να υποδείξει στον άλλο τι θα επιλέξει να παρακολουθήσει, αν επιθυμεί να αναλώσει τον ποιοτικό χρόνο του για κάτι φτηνό και εύπεπτο.. Άπτεται της παιδείας (γνώση της ζωής και όχι τόσο την ακαδημαϊκή) και στις (συχνά εμφυτεύσιμες) ανάγκες της στιγμής. Η εκτόνωση του καταπιεσμένου θυμικού και των οργισμένων, συμπυκνωμένων σε μικροσκοπικές βόμβες θυμού ήταν και θα είναι μία εξουσιαστική δικλείδα ασφαλείας διαιώνισης της.
Αλλά αγαπητέ φίλε, εσύ που επιλέγεις να ταξιδεύεις σε τηλεοπτικά παιχνίδια επιβίωσης και ‘’διεξόδου’’ από την τρέλα της καθημερινής, θνητής ζωής σου, υπάρχει και ο άλλος δρόμος.
Εκείνος της πνευματικής συνειδητοποίησης και του καταμερισμού των προτεραιοτήτων που αξίζει κανείς να ακολουθεί. Θες να αποκτήσεις τα ηνία του κόσμου σου;
Διάβασε, δράσε, βγες έξω στον πραγματικό κόσμο και άλλαξε τον με τις δικές σου δυνάμεις. Δεν χρειάζεται να ζεις μέσα από μια οθόνη ούτε ταυτιζόμενος με πρόσωπα και χαρακτήρες, κατασκευασμένους από το μελάνι των ‘’ευφάνταστων’’ σεναρίων. Απλά ψάξου λίγο πιο πίσω από το τηλεοπτικό παραβάν και σίγουρα θα έχεις κάνει το πρώτο μεγάλο βήμα για να αφυπνιστείς .