Από τον Κωνσταντίνο Βιτσαρά
“Music is a strange thing. It goes into us, and a whole bunch of things start happening. It’s like a gift.” David Lynch
Μια χρονιά που ξεκινάει με το θάνατο του David Bowie, συνεχίζει με Prince και Phife Dawg και τελειώνει με αυτόν του Leonard Cohen και της Sharon Jones, δε μπορεί παρά να χαρακτηριστεί εν μέρη κακή για τη μουσική.
Συμβάλλοντας στην βαριά ατμόσφαιρα, αρκετά από τα κορυφαία έργα της χρονιάς είχαν ως έμπνευση και θέμα την απώλεια. To Skeleton Tree των Bad Seeds είναι γραμμένο μετά το θάνατο του γιου του Nick Cave και ο δημιουργός μας χαρίζει μερικές από τις πιο γυμνές και σπαρακτικές ερμηνείες του.
Άλλο παράδειγμα, η επιστροφή των Radiohead με το A Moon Shaped Pool, ένα album εύθραυστο και οριακό βασιζόμενο κυρίως στο χωρισμό του Thom Yorke με την επί πολλά χρόνια σύντροφό του.
Μιλώντας για επιστροφές, Iggy Pop, Lush, Violent Femmes, Pixies, Massive Attack, Metallica, Rolling Stones μας χάρισαν καλές – και κακές – καινούριες κυκλοφορίες μέσα στη χρονιά, ενώ το 2017 αναμένονται καινούρια από Jesus and Mary Chain, Blondie και Depeche Mode, ενδεικτικά αναφέροντας.
Η εύθραυστη πολιτική κατάσταση, το προσφυγικό, η άνοδος της ακροδεξιάς, έχουν αρχίσει να μην αφήνουν ανεπηρέαστες τις μουσικές τάσεις και παρουσιάζονται, έστω και αφηρημένα, πιο πολιτικοποιημένες απο τις προηγούμενες χρονιές. Και δεν είναι μόνο οι προφανείς δουλειές των PJ Harvey, ANOHNI, A Tribe Called Quest και Danny Brown.
Όσο οι „παραδοσιακοί“ χώροι αδυνατούν να βγάλουν πραγματικά καινούρια πράγματα, γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο ότι αυτοί που σηκώνουν το μέλλον της μουσικής στα χέρια τους και ανοίγουν καινούριους δρόμους είναι οι κοινωνικές ομάδες που (εξακολουθούν) να βρίσκονται στο περιθώριο: οι μαύροι, οι ΛΟΑΤ, οι μετανάστες και οι απάτριδες.
Εκτός από το πλέον καθιερωμένο trap, to auto-tune έχει αρχίσει να κυριαρχεί στην mainstream παραγωγή κάνοντας ακόμα και τον Bon Iver να υποκύψει ή τους Lambchop (!) να πειραματίζονται με αυτό. Από την άλλη, αινιγματικά ονόματα όπως ο Yves Tumor, Moor Mother, serpentwithfeet και Moses Sumney, ιντριγκάρουν με το γκροτέσκ και queer μπόλιασμα στη neo-soul και μαζί με το νέο κύμα afrofuturism, απειλούν το mainstream.
Η γυναικεία παρουσία ολοένα και αυξάνεται μπαίνοντας όλο και πιο δυναμικά στο χώρο της ηλεκτρονικής παραγωγής, ένας τομέας μέχρι σήμερα ανδροκρατούμενος. Γυναίκες μουσικοί από αραβικές χώρες αποκτούν (ανεξάρτητη) φωνή και στήριξη από διεθνή μίντια.
Οι Βερολινέζοι Amnesia Scanner είναι από τα πιο ελπιδοφόρα σχήματα στον abstract glitch δρόμο που άνοιξε ο Βενεζουελιανός Arca, όπως και οι παραγωγοί Mikael Seifu από την Αιθιοπία σε πιο global κατεύθυνση και Fatima Al Qadiri από το Κουβέιτ σε μελαγχολικά anthems αστικής εξέγερσης.
Η Λατινική Αμερική μπολιάζει salsa και samba με electronica και η Ρωσία μπαίνει στο μουσικό χάρτη με εξαιρετική techno-pop.
Ας αποχαιρετίσουμε λοιπόν το 2016 με την καλύτερη μουσική του!
(Ακούστε πατώντας στους τίτλους)
50) BADBADNOTGOOD – IV (δισκοκριτική εδώ)
49) Delroy Edwards – Hangin’ at the Beach
48) DJ Earl – Open Your Eyes
47) Essaie Pas – Demain Est Une Autre Nuit
46) Junior Boys – Big Black Coat
45) Steve Hauschildt – Strands
44) Yves Tumor – Serpent Music
43) Whitney – Light Upon the Lake
42) Venetian Snares – Traditional Synthesizer Music
41) Shackleton – Devotional Songs
40) Death Grips – Bottomless Pit
39) Kornél Kovács – The Bells
38) Suede – Night Thoughts (δισκοκριτική εδώ)
37) Demdike Stare – Wonderland
36) Babyfather – BBF Hosted by DJ Escrow
35) Tindersticks – The Waiting Room (δισκοκριτική εδώ)
34) Pop. 1280 – Paradise
33) Mitski – Puberty 2
32) Esperanza Spalding – Emily’s D+Evolution
31) Angel Olsen – My Woman
30) Fatima Al Qadiri – Brute
29) Kevin Morby – Singing Saw
28) Tim Hecker – Love Streams (δισκοκριτική εδώ)
27) Nicolas Jaar – Sirens
26) Car Seat Headrest – Teens of Denial
25) Roly Porter – Third Law
24) Amnesia Scanner – AS
23) Maxwell – blackSUMMERS’night
22) Kaitlyn Aurelia Smith – Ears
21) Kaytranada – 99.9%
20) Skepta – Konnichiwa
19) Huerco S. – For Those of You Who Have Never (And Also Those Who Have)
18) Parquet Courts – Human Performance
17) Xiu Xiu – plays the Music of Twin Peaks
16) Anna Meredith – Varmints (δισκοκριτική εδώ)
15) Blood Orange – Freetown Sound
14) PJ Harvey – The Hope Six Demolition Project (δισκοκριτική εδώ)
13) ANOHNI – HOPELESSNESS (δισκοκριτική εδώ)
12) Swans – The Glowing Man (δισκοκριτική εδώ)
11) Peder Mannerfelt – Controlling Body
10) Preoccupations – ST (δισκοκριτική εδώ)
09) Savages – Adore Life (δισκοκριτική εδώ)
08) DIIV – Is the Is Are (δισκοκριτική εδώ)
07) Jenny Hval – Blood Bitch
06) A Tribe Called Quest – We Got It from Here…Thank You 4 Your Service
05) Solange – A Seat at the Table
04) Nick Cave & the Bad Seeds – Skeleton Tree (δισκοκριτική εδώ)
03) Danny Brown – Atrocity Exhibition
02) Radiohead – A Moon Shaped Pool (δισκοκριτική εδώ)
01) David Bowie – Blackstar (δισκοκριτική εδώ)
“We should hands-down know what the best album of this year is. Shouldn’t be talk of nothing else.” Ο Danny Brown για το Blackstar του David Bowie