Χρησιμοποιώντας 2 παραδείγματα από την επικαιρότητα της προηγούμενης εβδομάδας, θα προσπαθήσω σήμερα να θίξω δύο ζητήματα στα οποία, κατά τη γνώμη μου, έχουμε αποτύχει παταγωδώς τα 6 αυτά χρόνια της κρίσης, που δεν είναι κρίση γιατί θα κρατήσει για πάντα.
Θα ξεκινήσω από την είδηση για το σκίτσο του Charlie Hebdo με τον μικρό Αϊλάν.
Η πρώτη μου επαφή με το θέμα έγινε, ως συνήθως, μέσα από τα social media, όπου έπεφταν βροχή οι κατάρες από οργισμένους χρήστες για τον χυδαίο τρόπο με τον οποίο το περιοδικό χρησιμοποίησε το «διάσημο» προσφυγόπουλο.
Εννοείται, φυσικά, πως είναι οι ίδιοι χρήστες που πριν από 1 χρόνο ξεσκίζονταν να φωνάζουν Je suis Charlie και να ουρλιάζουν για το δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης. Και εννοείται, φυσικά, πως κανείς δε συνόδευε την αποψάρα του με το σκίτσο. Πολύ απλά γιατί η αποψάρα δεν ήταν δική του.
Ψάχνοντας την είδηση στα mainstream διαδικτυακά ΜΜΕ, κατάλαβα αμέσως προς τι όλος αυτός ο ντόρος. Η είδηση είχε κυκλοφορήσει παντού ως εξής: «Οργή προκαλεί σκίτσο του Charlie Hebdo για τον Αϊλάν».
Οργή σε ποιον; Στον αρχισυντάκτη; Στους συντάκτες; Στη γαλλόφωνη καθαρίστρια που έτυχε να περνάει μπροστά από την οθόνη και είδε το σκίτσο; Αφού δεν είχε προλάβει να το δει κανείς άλλος.
Κοιτώντας το σκίτσο και διαβάζοντας τη μετάφραση («Εάν είχε μεγαλώσει θα χούφτωνε γυναίκες στη Γερμανία»), εγώ πάντως δεν ένιωσα καμία οργή.
Αυτό που είδα ήταν ένα σκίτσο να ειρωνεύεται όσους Ευρωπαίους έχυναν κροκοδείλια δάκρυα για τον μικρό Αϊλάν και τώρα φοβούνται μήπως οι πρόσφυγες τούς βιάσουν τις γυναίκες.
Αυτό όμως που θέλω να θίξω είναι πώς η ρητορική των καθεστωτικών ΜΜΕ περνάει στα social media και υιοθετείται αμέσως από την πλειοψηφία των χρηστών.
Η πικρή αλήθεια ότι μετά από τόσα χρόνια δεν έχουμε καταφέρει να δημιουργήσουμε ούτε ένα ανεξάρτητο μέσο ενημέρωσης, με αποτέλεσμα η καθημερινή ατζέντα να καθορίζεται από τα ξεπουλημένα ΜΜΕ, ακόμα και στον ελεύθερο, υποτίθεται, χώρο του διαδικτύου.
Μάλιστα, στα social media υπάρχουν και οι κυρίαρχοι χρήστες / opinion leaders – πολλοί από τους οποίους βρίσκονται στην υπηρεσία αυτών των ΜΜΕ – οι οποίοι διαμορφώνουν απόψεις και κάθε μέρα που περνάει ισχυροποιούν τη θέση τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου οι χρήστες-χειροκροτητές διατηρούν την ψευδαίσθηση του ελέγχου του χρονολογίου τους.
Φωνάζουμε εδώ και χρόνια ότι δεν υπάρχει ανεξάρτητη δημοσιογραφική φωνή στην Ελλάδα αλλά δυστυχώς αποτύχαμε παταγωδώς να φτιάξουμε μία εμείς.
Κι έτσι έχουμε το ΗΟΤ DOC να κυκλοφορεί με τα χυδαία εξώφυλλα παιδεραστίας και να θάβει το ξεπούλημα του ΟΛΠ σε ένα μονόστηλο και το Πρώτο Θέμα να μην αναφέρεται καν στη βαρύτατη κατηγορία και να κράζει πολιτικές που πριν από ένα χρόνο αποθέωνε. Σαπίλα.
Το δεύτερο ζήτημα αναφέρεται στο συλλαλητήριο των δικηγόρων.
Γράφτηκαν πολλά για τις γραβάτες, τα κοστούμια και το μη δικαίωμα των δικηγόρων να κατέβουν στο δρόμο, επειδή ο Δικηγορικός Σύλλογος είχε δώσει γραμμή για ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, αλλά ελάχιστα γράφτηκε το εξής απλό.
Μια χαρά έκαναν οι δικηγόροι που κατέβηκαν στο δρόμο. Το πρόβλημα είναι ότι κατέβηκαν στο δρόμο τώρα. Τώρα που κινδυνεύουν αυτοί.
Όπως τα προηγούμενα χρόνια κατέβαιναν στο δρόμο οι διάφοροι κλάδοι κάθε φορά που κινδύνευε το δικό τους εισόδημα, ο δικός τους μισθός και η δικιά τους σύνταξη.
Έξι χρόνια μετά βρισκόμαστε στο απόλυτο μηδέν. Δεν υπάρχουν ούτε κοινοί αγώνες, ούτε κοινές διεκδικήσεις, ούτε κοινά αιτήματα.
Ο καθένας κοιτάζει την κωλάρα του.
Μόνο που το τσουνάμι δεν κάνει διακρίσεις και θα μας πνίξει όλους.
Κι επειδή δε βλέπω να έχουν μπει ούτε τα θεμέλια για ένα φράγμα, ετοιμαστείτε.
Τα χειρότερα έρχονται.
by To Skouliki Tom
(Ανήθικο δίδαγμα: Συγγνώμη που για ακόμα ένα κείμενο είμαι απαισιόδοξος αλλά για να προχωρήσεις με αισιοδοξία πρέπει να δεις την αλήθεια κατάματα χωρίς φίλτρα και ψευδαισθήσεις. Καλό Σαββατοκύριακο!)
Η αισιόδοξη σελίδα μας είναι facebook.com/TheThreeMooges/