Από την Εύη Νικολοπούλου
100 χιλιάδες άνθρωποι σην Κινα,όπως διαβάσαμε προ ημερών στην Guardian,ζουν μέσα σε δωμάτια-κουτιά, δωμάτια-κλουβιά, που ονομάζονται και δωμάτια-φέρετρα, καθώς το μήκος της, ας την πούμε, κρεββατοκάμαρας δεν ξεπερνάει και πολύ το μήκος του ανθρώπινου σώματος. Τα δωμάτια αυτά δεν έχουν παράθυρα. Και όπως και στην Ελλάδα, οι φτωχοί άνθρωποι που αναγκάζονται λόγω φτώχειας να ζουν σε συνθήκες τέτοιου απάνθρωπου εγκλεισμού, στιγματίζονται κοινωνικά ως τεμπέληδες. Παρόλο που τα ενοικιάζουν εργαζόμενοι που υποαμείβονται. Στην Κίνα που αποτελεί το παγκόσμιο παράδειγμα οικονομικής ανάπτυξης, την δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου, 82 εκατομύρια άνθρωποι ζουν με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα.
Η ζώη σε κουτιά είναι ένα preview από το μέλλον μας. Η άρνηση να εξαθλιωθείς, ονομάζεται αντίσταση στις μεταρρυθμίσεις. Αποδίδεται σε κακό και διεφθαρμένο χαρακτήρα, σε τεμπελιά και στη γεωγραφική θέση (ας θυμηθούμε τις δηλώσεις Ντάισελμπλουμ για τους τεμπέληδες του Νότου) που ευνοεί την μειωμένη παραγωγικότητα και την πονηριά. Η επίσημη αφήγηση είναι ότι η ζωή σε κουτιά, σε παράγκες,σε παγκάκια, η φτώχεια και η στέρηση βασικών αγαθών, είναι η επίγεια τιμωρία για την ανεπάρκεια των ατόμων να ανελιχθούν. Όσοι τα καταφέρνουν ονομάζονται Άριστοι και μας μαστιγώνουν λεκτικά για την αποτυχία μας να ακολουθήσουμε το επιτυχημένο παράδειγμά τους. Και μας προτρέπουν να γίνουμε σαν την Κίνα.
Αν θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε τη στάση του συνόλου των επισήμων θεσμών, στις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες, σε μια φράση, ίσως θα ήταν κάπως έτσι:
Μεταρρυθμίσου ρε,τι σου ζητάνε;
