Θάνος Ν.Νασόπουλος
Σε μια περίοδο έντονων πολιτικών συγκρούσεων σε κορυφαίο πολιτικό επίπεδο οι ιδεολογικές διαχωριστικές μοιάζουν να έχουν θολώσει
Έχοντας ως δεδομένη την δέσμευση της χώρας σε μνημονιακά μέτρα και προγράμματα, μια κατάσταση δηλαδή θεσμοθετημένου νεοφιλελευθερισμού, τα πεδία της πολιτικής εκτός μνημονιακών δεσμεύσεων και αγκυλώσεων είναι και αυτά τα οποία μπορούν να αναδείξουν το διαφορετικό ιδεολογικό στίγμα πολιτικών δυνάμεων μιας χώρας σε επιτροπεία όπως η Ελλάδα.
Μπορεί λοιπόν η διαφορά Σύριζα και ΝΔ να είναι ότι ο πρώτος εφαρμόζει εκβιαστικά και παρά την θέληση του το μνημόνιο ενώ η δεύτερη το έχει ως προσωπική της ιδεολογική αρχή αλλά στην πολιτική αξία εν τέλει έχει πάντα το παραγόμενο αποτέλεσμα και όχι οι προθέσεις.
Πάμε τώρα στην ουσία του άρθρου. Ο νόμος για τα τηλεοπτικά κανάλια αλλά και η περίπτωση του Μέγκα ειδικότερα, κατάφερε να αναδειχθεί ως μια βασική διαφορά πολιτικής αρχής ανάμεσα σε Σύριζα και ΝΔ και σε επίπεδο στελεχών αλλά και απλού κόσμου.
Εκατέρωθεν διακινούνται επιχειρήματα που κάποια έχουν μια δόση αλήθειας και κάποια άλλα είναι απλά αποτέλεσμα πολιτικού οπαδισμού και όχι ιδεολογικών αξιών.
Ξεκινώ με το δεδομένο ότι όσα κανάλια κλείσουν γιατί δεν κατάφεραν να αδειοδοτηθούν, δεν τα κλείνει η κυβέρνηση. Το καθεστώς στο οποίο λειτουργούσαν τα κανάλια για δεκαετίες ήταν έκνομο είτε η χώρα είχε σοσιαλισμό είτε αστική καπιταλιστική δημοκρατία.
Επιπλέον, η συνεχής τροφοδοσία των καναλιών με θαλασσοδάνεια από τραπεζικά ιδρύματα που ανακεφαλαιοποιήθηκαν με δημόσιο χρήμα, δεν ήταν μια κατάσταση φυσιολογική ακόμα και για μια αστική δημοκρατία σε καθεστώς ελεύθερης αγοράς. Ήταν μια στρέβλωση που πιο πολύ ταιριάζει σε μπανανίες ή την Κολομβία του Εσκομπάρ η οποία έπρεπε άμεσα να τερματιστεί.
Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι ο νόμος για τα τηλεοπτικά μέσα δεν έχει να κάνει με κάποια ιδεολογική αρχή ή εμμονή, αλλά ήταν μια αυτονόητη ενέργεια μιας κυβέρνησης που θέλει απλά να εφαρμόζονται οι νόμοι.
Είναι εκπληκτικό όμως πως η διαφωνία των δυο στρατοπέδων κατάφερε να πάρει ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Από την πλευρά της ΝΔ ακούς το επιχείρημα ότι η κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται για την ανεργία των εκατοντάδων ανθρώπων που θα μείνουν στον δρόμο σε αντίθεση με τους εργαζόμενους της ΕΡΤ για τους οποίους έκανε αγώνα. Μέχρι σήμερα γνώριζα πως στην ελεύθερη αγορά την οποία υμνούν, όταν μια επιχείρηση πτωχεύει, οι εργαζόμενοι απολύονται ως παράπλευρη απώλεια της αποτυχημένης επένδυσης. Τι ζητούν οι Νεοδημοκράτες; Να επέμβει το κράτος στους νόμους της ελεύθερης αγοράς;
Η μήπως να διατηρήσει το μαφιόζικο καθεστώς της τροφοδοσίας των καναλιών με θαλασσοδάνεια για να πληρώνονται οι εργαζόμενοι του Μπόμπολα από το κράτος και η επιχείρηση να παραμένει ιδιωτική; Ποιος ”φιλελεύθερος” οικονομολόγος και στοχαστής το έγραψε αυτό;
Και ακόμα, τι σχέση έχει το ξαφνικό και αυταρχικό κλείσιμο μιας δημόσιας επιχείρησης όπως η ΕΡΤ η οποία σημειωτέον ήταν πλεονασματική με το κλείσιμο ενός ιδιωτικού καναλιού. Ο αγώνας για την επαναλειτουργία της μοναδικής κρατικής τηλεόρασης ήταν ζήτημα δημοκρατίας, ήταν η αυτονόητη πάλη ενάντια σε μια ενέργεια κρατικού αυταρχισμού, που όμοια της δεν έχει καταγραφεί ιστορικά ούτε στον τρίτο κόσμο.
Από την άλλη όμως και το στρατόπεδο του Σύριζα υπέπεσε στο λάθος να ιδεολογικοποιήσει την συγκεκριμένη αυτονόητη πρωτοβουλία της κυβέρνησης. Ίσως το έκανε από ανάγκη να ξεθολώσει τις ιδεολογικές διαχωριστικές. Άτοπο εν προκειμένω.
Δεν είναι ούτε αριστερό μήτε ριζοσπαστικό να κλείνουν επιχειρήσεις που λειτουργούσαν σε καθεστώς μαφίας. Αυτονόητο ήταν. Δεν κερδήθηκε καμμία πολιτική μάχη αν κλείσει το διεφθαρμένο Μέγκα. Μπορεί να ξαναδημιουργηθεί με άλλη ονομασία και άλλο ιδιοκτησιακό καθεστώς σε μία μόλις ώρα. Και η μισητή Όλγα και ο ”σιχαμένος” Γιάννης θα βρουν σίγουρα άλλο μέσο να συνεχίσουν την προπαγάνδα τους.
Και αν θέλετε, η ρύθμιση του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου δεν είναι καν ζήτημα ουσίας. Μπορεί βέβαια να προβάλει το αισιόδοξο- δεν το αμφισβητεί κανείς λογικός άνθρωπος- μήνυμα, ότι μια κυβέρνηση τα έβαλε με τα καρτέλ της προπαγάνδας αλλά η Αριστερά πρέπει να κοιτάξει πέρα από αυτό αν θέλει πραγματικά να κάνει ευδιάκριτες στον κόσμο τις ιδεολογικές της διαφορές με το σάπιο καθεστώς.
Είναι ζήτημα θεσμικής κατοχύρωσης το συγκεκριμένο θέμα. Μπορεί η κυβέρνηση Σύριζα να θεσμοθετήσει ένα ευνοϊκό περιβάλλον για δημοσιογραφικά συνεταιριστικά εγχειρήματα; Μπορεί να κατοχυρώσει θεσμικά την προστασία της δημοσιογραφικής αλήθειας έναντι της προπαγάνδας; Μπορεί να δημιουργήσει ένα νομοθετικό πλαίσιο που θα προστατεύει τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ από κάθε μορφή εργοδοτικής αυθαιρεσίας ή λογοκρισίας;
Και στην τελική μπορεί να εγγυηθεί ότι το προηγούμενο καθεστώς δεν θα αναπαραχθεί με οποιονδήποτε τρόπο από τα νέα σχήματα που θα προκύψουν; Πως εξασφαλίζεται ότι δεν θα ξαναυπάρξουν θαλασσοδάνεια σε κανάλια; Πως κατοχυρώνεται θεσμικά ότι δεν θα προκύψουν στο μέλλον σχέσεις εξάρτησης μεταξύ καναλαρχών-εργολάβων τραπεζιτών και πολιτικών;
Όλα τα παραπάνω λοιπόν μπορούν να συνθέσουν τις ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές του Σύριζα με το προηγούμενο καθεστώς και όχι το κλείσιμο του Μέγκα ή του ΣΚΑΙ. Ας μην ιδεολογικοποιεί κανείς από ανάγκη πολιτικής επιβίωσης και υπεροχής ενέργειες ήσσονος σημασίας. Είναι πιο συνετό για την Αριστερά να μάθει να ορίζει ποια μάχη έχει ιδεολογικά χαρακτηριστικά, διαφορετικά θα απορροφηθεί χωρίς να το καταλάβει από μια λογική αστικής πολιτικής διαχείρισης, που αν μη τι άλλο δεν της αξίζει .