Από τον Γιάννη Στάμο
Σύμφωνα με προσφάτως δημοσιευμένη έρευνα της Ευρωπαϊκή Σχολής Διοίκησης Επιχειρήσεων και Τεχνολογίας (European School of Management and Technology), που εδράζεται στο Βερολίνο, για τα πρώτα δύο ελληνικά μνημόνια «μόνο 9,7 δισ., δηλαδή λιγότερο από το 5% μπήκαν στον ελληνικό προϋπολογισμό και επομένως ήταν προς όφελος των πολιτών». Την ίδια στιγμή, μόνο το ποσό που χρησιμοποιήθηκε για αποπληρωμή τόκων είναι περισσότερο από 5 φορές πάνω (52,3 δις).
Ωστόσο, εδώ και 6 περίπου χρόνια μια χορεία αποτελούμενη από μέλη της ελληνικής ολιγαρχίας, «δημοσιογράφους», «υπεύθυνους» πολιτικούς (που πολλάκις προέρχονται από τη δεξιά και έχουν κατά καιρούς παρουσιαστεί ως «πατριώτες»), μέλη της «υψηλής διανόησης», που (αυτο)προβάλλονται ως αντικειμενικοί παρατηρητές, αλλά τυχαίνει να μπαίνουν ενίοτε και στα ψηφοδέλτια συστημικών μορφωμάτων, συνιστά το βασικό συνεταίρο αυτής της ευρωπαϊκής απάτης εντός Ελλάδος. Πρόκειται για ανθρώπους που όχι μόνο δεν αντέδρασαν ποτέ στη μαύρη προπαγάνδα που άρχισε να προωθείται από συγκεκριμένους κύκλους (πολιτικούς, οικονομικούς, δημοσιογραφικούς) εντός της ΕΕ περί τεμπέλικου ελληνικού DNA, περί χρήσης των φόρων του μέσου ευρωπαίου πολίτη για να συνεχίσει ο μέσος Έλληνας να παρασιτεί και να διάγει ζωή χαρισάμενη κ.ο.κ., αλλά νομιμοποίησαν το μνημονιακό καθεστώς εντός Ελλάδας και ισχυρίστηκαν μάλιστα πως «τα μνημόνια είναι ευλογία».
Ευλογία, ναι, αλλά για ποιον; Μήπως για τις τράπεζες και τους αν όχι υπέρμετρα άπληστους ή εγκληματίες, τουλάχιστον ανίκανους διαχειριστές του ελληνικού και ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, που αντί να ελεγχθούν και να πληρώσουν για τις ατασθαλίες και τα λάθη τους συνεχίζουν να παρασιτούν σε βάρος του ευρωπαίου φορολογούμενου, που αντί οι τράπεζές τους να υποστούν τις συνέπειες κατ’ επανάληψη κακών αποφάσεων, τζόγου και παραβίασης ακόμη και των ίδιων τους των κανονισμών δανεισμού, κοινωνικοποίησαν τις απώλειές τους στις πλάτες των πολιτών; Για τις εγχώριες και ευρωπαϊκές ελίτ, που συντήρησαν και συχνά επεξέτειναν την ισχύ τους παρά τα τραγικά αποτελέσματα της διαχείρισης της κρίσης από μέρους τους; Για ορισμένους υπέρμαχους της «ελεύθερης αγοράς», που μέσω της κρίσης και των μνημονίων νομιμοποιούν τη μανιώδη αντίθεσή τους σε οποιαδήποτε αναφορά περί κοινωνίας, περί αξιοπρεπούς διαβίωσης, περί σωματικής ή ψυχικής υγείας των πολιτών, αλλά δε λένε κουβέντα όταν οι πολιτικές ηγεσίες παρεμβαίνουν για να διασώσουν τους «πυλώνες της ελεύθερης αγοράς» με χρήματα των φορολογουμένων; Για τους θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού, που είδαν την κρίση ως ευκαιρία και έχουν μετατρέψει την Ελλάδα σε πειραματικό εργαστήριο εφαρμογής του;
Ή μήπως τα μνημόνια είναι ευλογία, γιατί για μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού ισχύει ότι «η άγνοια είναι ευλογία», μιας και είτε δε γνωρίζει είτε δε θέλει να δει τι πραγματικά συνέβη και συμβαίνει στη χώρα με δούρειο ίππο τα μνημόνια; Ο συνταγματολόγος Γιώργος Κασιμάτηςαποτελεί μια φωνή που, όπως κι οι φωνές άλλων που δεν αναπαράγουν έναν άκριτο και συμπλεγματικό φιλοευρωπαϊσμό στα χρόνια των μνημονίων, παρασιωπάται ή περιθωριοποιείται από τα μεγάλα ΜΜΕ, καθότι δε συνάδει με το αφήγημα περί κρίσης που προωθούν. Ο Κασιμάτης, λοιπόν, τονίζει από καιρό πως τα ελληνικά μνημόνια δεν είναι απλώς συμβάσεις δανεισμού, αλλά κατ’ ουσίαν συνιστούν πολιτικό καθεστώς που συγκρούεται με αυτό της δημοκρατίας και όλο και περισσότερο το υπονομεύει και το υπερσκελίζει (για εθνική κυριαρχία δεν μπορεί καν να γίνεται λόγος). Οι πρόσφατες εξελίξεις με το υπερταμείο και τον «κόφτη» απλώς καθιστούν ακόμη πιο οφθαλμοφανές αυτό που τέτοιες φωνές βοόντων εν τη ερήμω επεσήμαιναν τόσα χρόνια.
Όποιος νομίζει ότι κάποια στιγμή τα μνημόνια απλώς θα τελειώσουν και η χώρα θα επιστρέψει στην «ομαλότητα», το λιγότερο αυταπατάται. Αρκεί να κοιτάξει κανείς πώς μερικές από τις όχι και τόσο μακρινές από την Ελλάδα χώρες έγιναν αποικίες των Μεγάλων Δυνάμεων στην ύστερη φάση της αποικιοκρατίας και να το συνδυάσει με τις «παράλογες» απαιτήσεις των δανειστών, που στόχο έχουν να πλήξουν οιαδήποτε δυνατότητα της χώρας να σταθεί στα πόδια της ακόμη κι αν φύγει κάποτε από τα μνημόνια ή την ΕΕ, να καταστρέψουν περαιτέρω τις παραγωγικές δυνάμεις της Ελλάδας, να εξανεμίσουν την προοπτική της αυτάρκειας έστω στον τομέα των γεωργοκτηνοτροφικών προϊόντων, να ελέγξουν τον τουρισμό και τα αεροδρόμια… Το δημόσιο χρέος (το οποίο οι ίδιες εν πολλοίς διόγκωσαν, π.χ. παρέχοντας δάνεια σε εγνωσμένα ανεπαρκείς κυβερνήσεις) υπήρξε ήδη από το 19ο αιώνα εργαλείο αποικιοποίησης για τις Μεγάλες Δυνάμεις και το μέσο δια του οποίου, επί παραδείγματι, οι Βρετανοί απέκτησαν τον έλεγχο της Αιγύπτου και οι Γάλλοι αυτόν της Τυνησίας.
Τα μνημόνια αποδεδειγμένα αποτελούν όχι απλώς βαρύ πλήγμα για την ελληνική οικονομία και κοινωνία αλλά και καθιστούν σίγουρη τη διαιώνιση του προβλήματος χρέους και τη συνέχιση της χρήσης του για την επιβολή μέτρων με συγκεκριμένο πολιτικό στίγμα και στόχευση. Είναι, λοιπόν, πράγματι ευλογία για όσους επιθυμούν να καταστήσουν την Ελλάδα αποικία και για όσους θέλουν να διατηρήσουν τον πλούτο, την ισχύ ή τη δουλειά τους ακόμη και με τίμημα την αποικιοποίηση της χώρας τους.