Του Νίκου Μπογιόπουλου
«Εμείς ήμασταν το καθεστώς εκείνο το οποίο εμείς εκφράζουμε ιδεολογικά, το καθεστώς της 4ης Αυγούστου του Ιωάννη Μεταξά».
(Ν. Μιχαλολιάκος, ΣΚΑΪ, 24/10/2012).
Θυμίζουμε:
1) Ο Μεταξάς ήταν αυτός που το 1936, λίγους μήνες πριν κηρύξει επίσημα τη φασιστική δικτατορία, είχε διοριστεί πρωθυπουργός από τον βασιλιά Γεώργιο και είχε λάβει στη Βουλή την ψήφο εμπιστοσύνης όλων των αστικών κομμάτων. Κι όμως:
Το Γενάρη του ίδιου χρόνου στις εκλογές που είχαν προηγηθεί είχε λάβει μόλις 50.000 ψήφους και κατείχε μόλις 7 έδρες στη Βουλή.
Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του τότε βουλευτή Ηλείας του Λαϊκού Κόμματος, Βάσου Στεφανόπουλου:
«Χρεωκοπήσαμεν ως κοινοβουλευτισμός, εξεπέσαμεν ως συνέλευσις και χάσαμε τον ψυχικόν σύνδεσμο προς τον λαόν. Διότι τι είδους ψυχικός σύνδεσμος είναι δυνατόν να διατηρηθή όταν ο μεν λαός φωνάζη δεν θέλω να με κυβερνήση ο Μεταξάς , ημείς δε αδιαφορούντες του απαντώμεν: Και όμως θα σε κυβερνήσει ο Μεταξάς ».
Τόσο… δημοκρατικό το αστικό καθεστώς, λοιπόν. Από τα γεννοφάσκια του. Τόσο ώστε να παραδίδει την εξουσία με όλους τους κοινοβουλευτικούς τύπους σε φασίστες.
Τόσο… «αντισυστημικός» και ο φασίστας Μεταξάς, ο διορισμένος από τα ανάκτορα, ο εκλεκτός της άρχουσας τάξης. «Αντισυστημικός», όσο και οι χρυσαυγίτες απόγονοί του…
2) Μετά τη στάση πληρωμών του 1932, η Ελλάδα πλήρωνε μετά από συμφωνίες με τους δανειστές το 30% των τόκων που χρωστούσε. Το καθεστώς Μεταξά είναι αυτό που εξασφάλισε σε τοκογλύφους και κερδοσκόπους αποπληρωμές που έφτασαν μέχρι και το 43%.
Τόσο… «πατριωτικό» το καθεστώς Μεταξά . Όσο και οι χρυσαυγίτες απόγονοί του…
3)«Εκτός από τους χώρους της πολιτικής και του στρατεύματος, το καθεστώς (σ.σ. Μεταξά ) άντλησε τα στελέχη του και από τον επιχειρηματικό κόσμο του αντιβενιζελικού χώρου και τους τραπεζιτικούς και χρηματιστικούς κύκλους, κυρίως από τα υψηλόβαθμα κλιμάκια της Εθνικής Τραπέζης της Ελλάδος (ΕΤΕ), του μεγαλύτερου χρηματοπιστωτικού ιδρύματος της χώρας, και δευτερευόντως της Τραπέζης της Ελλάδος (ΤτΕ).
Οι βιομήχανοι Ανδρέας Χατζηκυριάκος (ως πρόεδρος του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων και Βιοτεχνών αλλά και ως υπουργός Εθνικής Οικονομίας μέχρι τις 24 Ιουλίου 1937), Επαμεινώνδας Χαρίλαος και Πρόδρομος («Μποδοσάκης») Αθανασιάδης στήριξαν ενεργά την άνοδο και την οικονομική πορεία της μεταξικής κυβέρνησης.
Ο Αλέξανδρος Κορυζής, υποδιοικητής (και από το 1939 διοικητής) της ΕΤΕ, ανέλαβε το υπουργείο Προνοίας (αργότερα μετονομασθέν σε Κρατικής Υγιεινής και Αντιλήψεως) και το 1941 διαδέχθηκε τον Μεταξά στην πρωθυπουργία.
Από τον χώρο της ΕΤΕ προήλθε και ο διάδοχος του Χατζηκυριάκου στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας (ο Ιωάννης Αρβανίτης, ο οποίος τον Απρίλιο του 1938 ανέλαβε παράλληλα το υπουργείο Οικονομικών και παρέμεινε εκεί, στα δύο οικονομικά υπουργεία, μέχρι τον Απρίλιο του 1941).
Ο οικονομολόγος καθηγητής Κυριάκος Βαρβαρέσος διατήρησε τη θέση του υποδιοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος, μέχρι την παραίτηση του Εμμ. Τσουδερού το 1939 – στον Βαρβαρέσο είχε προσφερθεί το αξίωμα του υπουργού Εθνικής Οικονομίας, αλλά εκείνος το αρνήθηκε, προσφέροντας ωστόσο ανελλιπώς τις οικονομικές του συμβουλές στην κυβέρνηση.
Ο Αλέξανδρος Ν. Κανελλόπουλος, διευθύνων σύμβουλος της Ανωνύμου Ελληνικής Εταιρείας Χημικών Προϊόντων και Λιπασμάτων (ΑΕΕΧΠΛ), διατέλεσε κυβερνητικός επίτροπος της ΕΟΝ (1937-41)».
(Σπυρίδων Πλουμίδης, «Το καθεστώς Μεταξά », 1936-1940)
Τόσο… «αντικεφαλαιοκράτης» ο Μεταξάς. Ο Μεταξάς των βιομηχάνων, των τραπεζιτικών και χρηματιστηριακών κύκλων . Όσο και οι χρυσαυγίτες απόγονοί του…
Ο «πατριώτης» Μεταξάς – το ίνδαλμα των Κασιδιάρηδων – απαθανατίζεται με το συρφετό του να του αποδίδει τιμές σε άψογο ναζιστικό χαιρετισμό…
Αυτός ήταν ο «πατριώτης» Μεταξάς .
Καθόλου τυχαίο, επομένως, που σε αυτόν αποδίδει τιμές ο σημερινός απόπατος της πολιτικής ζωής του τόπου.
Και πολύ καλά κάνουν τα χιτλεροειδή καθώς για το μόνο που είναι άξιοι είναι να διαφημίζουν και να διατυμπανίζουν τη «μαυρίλα» τους μέσα από τα έργα των «αξιότιμων» πατρώνων τους.
Ιδού μερικά από αυτά:
«Τα βασανιστήρια που εφάρμοσαν οι χαφιέδες της δικτατορίας (σ.σ.: τουΜεταξά ) εναντίον των αντιπάλων του καθεστώτος, των κομμουνιστών, σοσιαλιστών, δημοκρατικών, εναντίον των πρωτοπόρων εργατών, φοιτητών, αγροτών και διανοουμένων είναι πολύ δύσκολο να περιγραφούν.
Το ρετσινόλαδο και ο πάγος ήταν από τις κυριότερες μεθόδους βασανισμού για την απόσπαση «ομολογιών» και «δηλώσεως μετανοίας». Το βασανιστήριο του ρετσινόλαδου εφαρμοζόταν περίπου με τον παρακάτω τρόπο:
Στο τραπέζι του ανακριτή – βασανιστή υπήρχαν τρία ποτήρια, το ένα με 30 δράμια, το άλλο με 75 και το τρίτο με 100 δράμια ρετσινόλαδο.
Αν ο ανακρινόμενος δεν ομολογούσε ή δεν υπέγραφε του έδιναν να πιει το πρώτο ποτήρι. Στην περίπτωση που αρνιόταν και έφερνε αντίσταση άρχιζαν το άγριο ξυλοκόπημα, τη φάλαγγα ή χρησιμοποιούσαν άλλες μεθόδους βασανισμού.
Ύστερα από μισή ώρα, εφόσον ο αρχιβασανιστής – ανακριτής το έκρινε σκόπιμο, ακολουθούσε το δεύτερο στάδιο ανάκρισης και ο κρατούμενος έπινε το δεύτερο ποτήρι των 75 δραμιών.
Αν η αντίσταση του κρατουμένου ήταν μεγάλη, ύστερα από ένα τετράωρο γινόταν και η τρίτη «ανάκρισις» και τον υποχρέωναν να πιει ένα ποτήρι των 100 δραμιών.
Σ’ αυτό το διάστημα και αρκετές ώρες ύστερα από την επενέργεια του καθαρτικού, ο κρατούμενος ήταν κλεισμένος στο κελί του και δεν του επέτρεπαν να πάει στο αποχωρητήριο.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι ο κρατούμενος γινόταν αληθινό ράκος και το κελί, στο οποίο τον άφηναν κλεισμένο τέσσερις, πέντε και περισσότερες μέρες, αληθινός υπόνομος.
Το δεύτερο βασανιστήριο ήταν η στήλη πάγου. Ανέβαζαν τον κρατούμενο στην ταράτσα της Ασφάλειας και τον υποχρέωναν να καθίσει γυμνός πάνω σε μια στήλη πάγου. Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο με του ρετσινόλαδου. Ο κρατούμενος γινόταν αληθινό ράκος. Πολλές φορές οι βασανιστές τον υποχρέωναν να κάθεται τόση πολλή ώρα πάνω στον πάγο, ώστε ορισμένοι κρατούμενοι πάθαιναν κρυοπαγήματα (…).
Άλλο βασανιστήριο ήταν το τράβηγμα των νυχιών με τσιμπίδες. Σε άλλους έβαζαν σπίρτα στα νύχια και τα άναβαν ή τους έκαιγαν το κορμί με τσιγάρο. Αλλους τους χτυπούσαν με σακουλάκια άμμο στα πόδια. Το ξύλο και τα βασανιστήρια γίνονταν συνήθως στην ταράτσα της Γενικής ή Ειδικής Ασφάλειας για να μην ακούγονται οι φωνές του κρατουμένου (…).
Οι βασανιστές του Κ. Μανιαδάκη χρησιμοποιούσαν και πολλά άλλα μέσα για να αποσπάσουν «ομολογίες» ή «δηλώσεις» και να υποτάξουν τους δημοκράτες στο φασιστικό καθεστώς. Μια μεσαιωνική μέθοδος βασανισμού που χρησιμοποιούσαν ήταν το σιδερένιο στεφάνι. Το περνούσαν στο κεφάλι του κρατουμένου και το έσφιγγαν σιγά σιγά όσο προχωρούσε η ανάκριση.
Άλλο μέσο ήταν η περίφημη «πιπεριά» που προκαλούσε φοβερό άγχος στον κρατούμενο και η «γάτα» που καταξέσκιζε τις σάρκες. Η πιο συνηθισμένη μέθοδος ήταν η «φάλαγγα». Αφού επί ώρες έδερναν οι βασανιστές τον κρατούμενο στα πέλματα με δεμένα πόδια σ’ ένα κρεβάτι ή μια καρέκλα, ύστερα τον υποχρέωναν να τρέχει ξυπόλυτος στην ταράτσα της Ασφάλειας. Η ίδια ομάδα βασανιστών στην Ασφάλεια χρησιμοποιούσε και μια ακόμα βάρβαρη μέθοδο: Αφού έκανε ράκος τον κρατούμενο από το ξύλο, τον περιέλουζε κατόπιν με κουβάδες βρώμικο νερό (…).
Υπολογίζεται ότι εκτός από τους δεκάδες αγωνιστές που πέθαναν από τις κακουχίες στις φυλακές και τις εξορίες και τις εκατοντάδες που παραδόθηκαν από το ξενοκίνητο καθεστώς της 4ης Αυγούστου στους Γερμανοϊταλούς κατακτητές και εκτελέστηκαν, 12 τουλάχιστον δολοφονήθηκαν στην περίοδο της 4ης Αυγούστου κατά τον ίδιο τρόπο στα διάφορα φασιστικά κάτεργα.
Γενική αρχή του καθεστώτος ήταν «σακατεύετε, αλλά μη σκοτώνετε». Οι αφηνιασμένοι βασανιστές δεν μπορούσαν πάντα να συγκρατήσουν το «ζήλο» τους σε ορισμένα όρια.
Έπειτα, πολλές δολοφονίες έγιναν προμελετημένα, γιατί το καθεστώς ήθελε να «ξεπαστρέψει» και μερικούς για να φοβηθούν και να «σπάζουν» ευκολότερα οι άλλοι. Σε πολλές δεκάδες φτάνουν οι πολίτες που τρελάθηκαν, έγιναν φυματικοί ή ανάπηροι ή υπέφεραν για πολλά χρόνια ύστερα από τα βασανιστήρια (…)».
(Από το βιβλίο του Σπύρου Λιναρδάτου, «Η 4η Αυγούστου»).
Ο Μεταξάς με τον αγαπημένο φίλο του, καλεσμένο του στην Αθήνα, τον Γκαίμπελς.
Τι χρειάζεται, λοιπόν, αυτός ο τόπος; Αυτός ο τόπος «χρειάζεται Μεταξάδες»…
Έτσι το είχε δηλώσει ο λάτρης του Μουσολίνι, ο φωτογραφισθείς ακόμα και με το μουσουλμανικό φέσι των Ες-Ες, ο χρυσαυγίτης υποφυρερίσκος, ο βουλευτής Παππάς (24/4/2013) στη Βουλή.
Την αστική, δηλαδή, Βουλή. Οπως αστική ήταν και εκείνη η Βουλή του ’36, εντός της οποίας οι πλουτοκράτες και τα τότε κόμματά τους διόρισαν πρωθυπουργό τον δικτάτορα της 4ης Αυγούστου.
Αλλά, γιατί ο τόπος «χρειάζεται τους «πατριώτες» Μεταξάδες»; Για να κάνουν τι;
- Μήπως, για να δολοφονούν εργάτες, όπως ο Μεταξάς τους καπνεργάτες το ’36;
- Μήπως, για να παραδίδουν πραγματικούς πατριώτες, δημοκράτες, κομμουνιστές στην Γκεστάπο,όπως έκανε το καθεστώς Μεταξά το ’41;
- Μήπως, γιατί ο φασισμός ξέρει να διατηρεί ισχυρές τις «φιλίες» των κεφαλαιοκρατών προς πάσα ιμπεριαλιστική κατεύθυνση, όπως εκείνες οι φιλίες του Μεταξά που, και προσωπικός φίλος του Γκαίμπελς ήταν, και θιασώτης του Χίτλερ και του Μουσολίνι ήταν, αλλά (ταυτόχρονα) και υπηρέτης και μαριονέτα των Αγγλων, ήταν;
- Μήπως, για να διαδοθούν τα «φώτα του ελληνικού πολιτισμού», που σαν τέτοια θεωρούν τα ναζιστοειδή τις μεθόδους του Ελληνα «Μέγκελε», του αρχιδολοφόνου Μανιαδάκη,δεξί χέρι του Μεταξά (και αργόερα βουλευτής του «εθνάρχη»Καραμανλή), που πολλές από τις μεθόδους του στα μπουντρούμια της Ασφάλειας εφαρμόστηκαν στα χιτλερικά στρατόπεδα και στα μπουντρούμια των δικτατοριών της Λατινικής Αμερικής;
- Μήπως, για να επανδρωθούν νέα Τάγματα Ασφαλείας, δωσιλόγων, μαυραγοριτών, από «πατριώτες» σαν αυτούς του καθεστώτος Μεταξά;
- Μήπως, για νέες ρεμούλες και κομπίνες σαν εκείνες με τους «υπέρ Αεροπορίας»εράνους επί Μεταξά ;
- Μήπως, για να έχουμε μια κυβέρνηση που θα απαρτίζεται απευθείαςαπό τραπεζίτες, από βιομήχανους και από εφοπλιστές, όπως εκείνη του Μεταξά ;
Για όλα αυτά «χρειάζεται Μεταξάδες» ο τόπος, κατά τους χρυσαυγίτες. Και για όλα τα άλλα που ο ίδιος ο Μεταξάς τα περιέγραφε σαν «επιτεύγματα» του φασιστικού του καθεστώτος. Ένα καθεστώς με το οποίο, όπως ο ίδιος ομολογούσε:
«Η Ελλάδα έγινε ένα Κράτος αντικομμουνιστικό, Κράτος αντικοινοβουλευτικό, Κράτος ολοκληρωτικό…».
Και, φυσικά, ένα τέτοιο κράτος, που θα διαχειρίζεται πολιτικά τις υποθέσεις των καπιταλιστών όπως τις διαχειριζόταν ο Μεταξάς, ένα κράτος που η δικτατορία της αστικής τάξης θα ασκείται χωρίς προσχήματα, όπως το επιθυμούν οι χρυσαυγίτες, όντως έχει αποδειχτεί ιστορικά «χρήσιμο».
Αλλά για ποιους, άραγε; Για το λαό, προφανώς, όχι. Για τους κεφαλαιοκράτες, όμως, αυτούς δηλαδή που έκαναν πρωθυπουργό τον δικτάτορα Μεταξά , που έκαναν καγκελάριο τον Χίτλερ και που «θρέφουν» τους χρυσαυγίτες, σίγουρα.