Γιάννα Παπαπαύλου
Βιολογικά μιλώντας, στο θρησκευτικό αφήγημα είμαστε όλοι παιδιά μιας μήτρας. Ο ζωντανός καρπός της αναπαραγωγικής διαδικασίας, όπου για όλους πάρα έναν, η μήτρα που μας γέννησε δεν πληρούσε τον ηθικό ιδανισμό της αγνής παρθένας γυναίκας. Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να γίνουμε τα νόθα παιδιά του κρίνου. Καμιά παρθενορραφή δε θα αποτελέσει την απολογία της αγνότητας μας και το αίμα που θα λεκιάσει τα γαμήλια σεντόνια μας δεν θα είναι δοξαστικό.
Ο κόσμος οργιάζει, είναι σημαντικό να έχεις στις μέρες μας μια άποψη, και στο μαξιλάρι της πολιτικής ορθότητας κοιμούνται όλοι. Ως ‘πόρνη’ της επιχειρηματολογίας, είτε υπέρ ή κατά, όλους μας βολεύει. Είναι και ο κόσμος όμως άρρωστος. Σε ομαδική εικόνα μικρών αγοριών και κοριτσιών με μαγιό, το ίντερνετ αποκρύπτει τις θηλές των άγουρων μαστών των κοριτσιών. Στις εισόδους των μοναστηριών σε πληροφορούν, κατά το Δευτερονόμιον ΚΒ.5, ότι είσαι το σίχαμα και το βδέλυγμα του Θεού, αν είσαι γυναίκα και φοράς αντρικά ρούχα ή αν είσαι άντρας και φοράς γυναικεία.
Στο σχολείο στα θρησκευτικά μαθαίναμε πως η Παναγία εκκλησιαζόταν στον Οίκο του Θεού μέχρις ότου δει περίοδο. Μετά θα της απαγορευόταν η είσοδος. Ευτυχώς πάντως που η Παναγία έκανε παρέα μόνο με κρίνους και κατέληξε να γεννάει τον υιό του Θεού, είτε την ρώτησαν είτε όχι, γιατί στις μέρες μας αν βιάσουν μια γυναίκα τα άλματα συνειδητοποίησης του φρικτού γεγονότος καταλήγουν στην άποψη ότι “μπορεί να μην είχε δώσει δικαιώματα το θύμα, αλλά ας πρόσεχε κιόλας με ποιους κάνει παρέα” (sic). Γιατί αν πεις όχι στον ευαγγελισμό του βιασμού σου, θα έπρεπε να γνώριζες ξεκάθαρα ότι αυτοί δεν ήταν κρίνοι. Στα δάκρυα της έμφυλης βίας έχουμε πνιγεί όλες κι ας μην μας έχουν ακόμη ρίξει από τα βράχια.
Τίποτα δεν τελειώνει. Η τοξική αρρενωπότητα και ο φασισμός θα επιμείνει να σε πνίξει ακόμη κι αν τα κατάφερες να βγεις από τη θάλασσα. Στην Αγγλία παιδιά επιχείρησαν εικονικό πνιγμό σε παιδί από τη Συρία, ως τιμωρία που κατάφερε να διασχίσει τη θάλασσα και να επιζήσει του ταξιδιού διαφυγής από τον πόλεμο. Έγινε η προσομοίωση της βίας η ίδια η βία, και στο play pretend αυτής μας ένοιαξε το μεγαλείο της τέχνης και της υποκριτικής, μόνο που τα δάκρυα της Μαρίας (σ.σ. Σνάιντερ) ήταν αληθινά δάκρυα, και τίποτα δεν θα έπρεπε να μας παραλύει περισσότερο από αυτό.
Σε μια άλλη ταινία ο συμπρωταγωνιστής της Μαρίας (σ.σ. Μάρλον Μπράντο) θα πει το εξής:
“Ελευθερία από την άποψη του άλλου. Ελευθερία κι από τη δική σου άποψη.” Πράγμα ακατόρθωτο, ειδικά σε αυτήν την εποχή της ακραίας εξατομίκευσης. Είμαστε οι μύωπες αυτού του κόσμου, που μπορούν να εστιάσουν μόνο σε μια οθόνη, σε ένα καθρέφτη, στον εαυτό τους. Ο κόσμος θέλει να έχει μια γνώμη αλλά μήπως δεν είναι η ελεύθερη βούληση και αυτή μια ουτοπία; Ξεχνάμε πως η μεγαλύτερη μας ματαίωση είναι όταν σταματάμε να σκεφτόμαστε κι επαναπαυόμαστε στη σιγουριά της άποψης μας. “Πρέπει να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους” και “να μη χάσουμε την αυθεντικότητα της ψυχής μας” (sic), ξεχνώντας ότι ο κάθε άνθρωπος είναι μια υπόθεση. Πολύ λίγοι είναι μια αλήθεια. Πολύ λίγοι θα περπατήσουν έξω στον κόσμο δείχνοντας αυτό που είναι. Αν ο μικροαστός είναι ένας άνθρωπος ανίκανος να φανταστεί τον Άλλον, είναι επειδή ζει στην υπόθεση της δικής του ιστορίας, της δικής του βιτρίνας, και έτσι λειτουργεί πλάθοντας υποθέσεις και για τα κίνητρα των άλλων. Με αυτόν τον τρόπο, μπορεί και να σε σκοτώσουν μέρα μεσημέρι πίσω από μια βιτρίνα με κλωτσιές στο κεφάλι.
Βγαίνουμε στα κάγκελα για μια ονομασία, ενώ το όνομα μας έχει ήδη δοθεί. “Εδώ μωρή θα λέγεσαι Μαρία.” Σάμπως δεν είμαστε το carte blanche ενός συστήματος που μας γράφει και διαγράφει όπως το βολεύει; Αν μπορούσε να υπάρξει ένα εργαλείο αυτοπροσδιορισμού απέναντι στην κανονικότητα της ιστορίας μας, θα ήταν να σκεφτόμαστε αληθινά ενάντια στον κατασκευασμένο εαυτό μας.