Από την Άννα Κουρουπού
Άραγε ποιος να γνωρίζει, εκτός τον ίδιο, τι εννοούσε, ότι τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις;
Ότι δεν έχουν τη δέουσα σημασία κάτω από τον καυτό ήλιο σε μια παραλία; Η παραζάλη της παγωμένης μπύρας, μειώνει την είδηση;
Είναι είδηση το καμένο κορμί μιας τράνς γυναίκας, πεταμένο σαν μια σακούλα γεμάτη σκουπίδια συνειδήσεων;
Γιατί να δώσουμε μεγαλύτερη σημασία επειδή ήταν τράνς και να αφήσουμε να κυλήσει περισσότερο δάκρυ για να μπερδευτεί με την αλμύρα του ιδρώτα και του καλοκαιριού μη και δείξουμε μεγαλύτερη «συμπόνια» και φανεί.
Να σου υπενθυμίσω λίγο παράδοξα, τη διαφορά; Όχι της ζωής. Του θανάτου.
Έχεις ένα υπέροχο σπίτι. Δίνεις την εντολή και τις ιδέες σου, στον κηπουρό σου, πως θέλεις να φαντασμογορήσει ο κήπος σου. Με τα «περίπτερα» τα ρομαντικά. Να φαντάζεσαι ειδυλλιακές πανσελήνους, αγκαλιά με αυτό που αγαπάς και γουστάρεις. Με «διαδρομάκια» να νυχτοπερπατάς, ασφαλής και ο μόνος κίνδυνος να είναι οι σκνίπες και τα κουνούπια. Όμορφα ε; Τυχερός και αγαπημένος, γιατί προσφέρεις αφειδώς τα «αγαθά» σου , αφού μπορείς, εκεί που μπορείς.
Πάμε σε μια άλλη γειτονιά. Ωραίο σπιτάκι. Με μεγάλη αυλή αλλά χωρίς λουλούδια. Κοτρόνες, άδειες χάρτινες σακούλες με τσαλακωμένα όνειρα, σκασμένη γη. Διψασμένη για το πιο φτηνό και συνάμα πιο ακριβό αγαθό της. Κάπου σε μια γωνίτσα με μπόλικο ήλιο αλλά απάνεμο, φυτρώνει ένα μωβ λουλουδάκι. Πάνω σε ένα ανύπαρκτο σχεδόν μίσχο, κρέμεται σαν να θέλει να πέσει. Να τρέξει. Να φύγει απ’ τον ξερότοπο.
Μεγαλώνει. Απλώνεται. Μια σταγόνα έριξε η φύση και μυρίζει όλη η αυλή. Και λίγο παραέξω. Όμορφο που είναι. «Άλλαξε» και χρώμα. Έβαλε ίριδες ανάμεσα στο μώβ. Γυαλίζει. Όχι, όχι. Δεν γυαλίζει. Είναι αυτόφωτο.
Όταν φυσάει γαντζώνεται με δύναμη απ’ την αυλόπορτα μη και σπάσει. Όταν βρέχει, σκύβει κι άλλο, γέρνει, αγαπάει τη ζωή του, μα δεν έχει κανέναν να το φροντίζει. Ενώ τα άλλα…
Τι κλαδέματα, ραντίσματα, δροσίσματα τις Αυγουστιάτικες νύχτες. Τόσα αγαθά. Κι όμως εκείνο το μώβ με την ίριδα στο πέταλό, είναι πιο όμορφο. Πιο ιδιαίτερο θέλεις; Πιο ιδιαίτερο.
Άρπαξε ότι του πήραν. Ότι του δόθηκε. Πάλεψε για τη ζωή του, την ύπαρξη του. Άπλωσε το σώμα του σε κρεβάτια που δεν γνώριζε. Άγνωστες γωνιές βαμβακερές, γεμάτες σκουλήκια και ψείρα.
Όσο και να τα τινάξεις από πάνω σου , άφησαν το «στίγμα» τους. Τόσα χέρια. Άγρια. Τόσοι κάλοι σε παλάμες και εγκεφάλους. Αψείς.
Σ’ ένα τέτοιο κρεβάτι πήγαινε εκείνη τη μέρα. Λίγες μέρες πριν, φώναζε με ένα γκλόπ από πάνω της. Δαμόκλειος σπάθη μια ζωή, για το δικαίωμα να είναι όμορφη η ψυχή της. Να μην έχει αγκάθια. Γδέρνουν τ’ αγκάθια, γαμώτο. Είναι σκληρά. Σε ματώνουν. Σου αφήνουν σημάδια, που κανένας κηπουρός δεν μπορεί να σβήσει.
Μήπως κατάλαβες λίγο, γιατί ο φρικτός θάνατος της –μέχρι τώρα άγνωστης σε όλους μας– Χάντε, στην Τουρκία, είναι πολύ μεγάλη είδηση;
Ειδικά τον Αύγουστο.