Εκεί λοιπόν που δούλευα ανέμελος στην όμορφη Σύρο και το καλοκαίρι προχωρούσε όμορφα και ξένοιαστα, βρεθηκα εν μια νυκτί στο Λαϊκό νοσοκομείο αθηνών με διάγνωση οξεία λευχαιμία..
Ήταν εκείνο το ένα κυτταράκι στο μυελό των οστων ,τόσο μικρό όσο και η γή μπροστά στον απέραντο γαλαξία,που τόλμησε κι επαναστάτησε..πήρε μαζί του κι άλλα κυτταράκια κι αυτά με τη σειρά τους και αλλα ,ως που στο τέλος ήταν τα υγιή η μειονότητα και τα σκάρτα αυτά που πλέον έλεγχαν την πορεία μου..
Τώρα λοιπόν με έχουνε παστώσει στη χημεία(κατι που κάποτε θα με ευχαριστούσε δεόντως )και περιμένουνε να σκοτωθούν τα επαναστατημένα γαμοκυτταρα, μπας και ο οργανισμός ξεμπλοκάρει κι αρχίσει να ξαναδίνει τα κανονικα…αυτη η φάση θα πάρει καιρό και δυστηχώς χρειάζεται βοήθεια τύπου εχω γίνει βρυκόλακας μεγάλος και καταπίνω τα σακουλάκια με το αίμα στο φτερό..
Συμπέρασμα…όποιος/όποια έχει τη διάθεση και το χρόνο να δώσει κανα σακουλάκι αιματάκι να τρώμε ,να έρθει στο ΛΑΙΚΟ Γ.Ν.Α. και να πεί “θέλω να δώσω αίμα γα το φίλο μου το Βλάχο Γεώργιο του Κων/νου και της Μαρίας που βρίσκεται στην κλινική παθολογικής φυσιολογίας στον 4ο όροφο”
Και ποιος ξέρει….ίσως σε λίγο καιρό απο τώρα να ξυπνήσω σε ένα παράλληλο σύμπαν στο οποίο θα τρώω τυρόπιτα και θα πίνω μίλκο..