Από την Άννα Κουρουπού
Κυριακή απόβραδο. Η καλύτερη ώρα της εβδομάδας, του αέναου χρόνου. Του άχρονου. Λίγο πριν τα σκοτεινά πλάσματα απλώσουν τα χέρια τους να «αγκαλιάσουν» τη μέρα, το φως. Να το εκμηδενίσουν θέλουν, μα όλα χρειάζονται να είναι. Σωστά και ανάποδα.
Τελικά μόλις τώρα ανακάλυψα γιατί μου αρέσει η Κυριακή και αυτές οι «μελαγχολικές», αλαφροίσκιωτες ώρες. Με γυρίζουν πίσω. Με λιωμένο, απ τη πολύ ζέστη, παγωτό χωνάκι στα χέρια. Να προλάβω να το γευτώ όλο. Ακόμη και από τα δάχτυλα, την παλάμη. Αδύνατο, μαυρισμένο, με το λευκό των ματιών να καίει όποιον τολμούσε να με κοιτάξει κατάματα.
Σ’ ένα λεωφορείο, πότε μόνο, πότε με κάποιο φιλαράκι, γυρίζοντας από Βουλιαγμένη-λιμανάκια συνήθως. Να νοιώθω την αλμύρα να αγριεύει το παιδικό μου δέρμα. Παραδίπλα ανάσες, ιδρώτας, κορμιά ημίγυμνα , έρωτας, βρώμα από αξύριστες μασχάλες, τυχαία ανυπόφορα ακουμπίσματα, αγγίγματα πιο έντονα στα απότομα φρεναρίσματα του παράφρονα οδηγού που καταριέται τη μοίρα του κοιτώντας απ τον καθρέφτη, τι κουβαλάει στο μπλε «αστικό». Γιατί Κυριακάτικα αυτός;
Όταν αυτά τα σκοτεινά πλάσματα επικρατούσαν για άλλη μια μέρα,το μοβ του ουρανού, μαχαίρι στην καρδιά. Κοφτερό. Τα νιάτα αλυχτούσαν για έρωτα, ματιές, χάδια, υπονοήσεις, παραφρονήσεις. Αυτός είναι ο έρωτας. Καθόμασταν στα σκαλιά του πιο «πλούσιου» σπιτιού της γειτονιάς, σκαρφιζόμασταν ατέλειωτα παιχνίδια-μόνιμος ο ιδρώτας-, αγόρια ,κορίτσια –κι εγώ ανάμεσα- να λαχταρούμε αυτό που δεν γνωρίζαμε. Τη ζωή..Το δρόμο. Τα βήματα. Τα χτυπήματα στα γόνατα. Τις τούμπες. Τις τρικλοποδιές. Τα αναζητούσαμε αλλά δεν τα γνωρίζαμε. Η μαγεία αλλοτινών εποχών. Πονάει αυτό το …τότε! Γλυκά.
Προχθές είδα μια φωτογραφία στο διαδίκτυο που με σόκαρε. Ζόμπι στο Σύνταγμα και την Ομόνοια. Ειδικά στο Σύνταγμα. Στα ίδια σκαλιά που πρωτοφιλήθηκα. Που περίμενα πίσω από κάποιο δέντρο να μην περνάει κανείς να μπορώ να βάλω λίγο «ρουζ» απ το κλεμμένο κραγιόν της μαμάς και ν ανηφορίσω για την Πλάκα, να ανακαλύψω το αύριο. Το όνειρο μαζί με τους εφιάλτες. Αλλά πραγματικούς.
Είδα ζόμπι, νέα παιδιά, πανέμορφα-πως εξελίσσεται η ανθρωπότητα τόσο γρήγορα; (πότε στένεψαν οι λεκάνες των γυναικών; Πότε τα αγόρια έχουν πιο μακριά μαλλιά και πιο στιλπνά απ των κοριτσιών. Άλλη ιστορία) -με ένα smartphone στα χέρια να ψάχνουν. Να ψάχνουν. Έπαθα σοκ. Δεν το πίστευα όταν μου το εξήγησε ένας φίλος. Εικονικά animation; Πόκεμονς;
-Και πως τα βρίσκουν; ρώτησα
-Μα δεν υπάρχουν, ήρθε σαν σφαλιάρα, η απάντηση. Τάχα μου υπάρχουν.
Υπνωτισμένα, με αδημονία και αγωνία στο βλέμμα,αλλά για ποιο πράγμα… ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΜΩΡΕ.
Ή μήπως είναι ήδη αργά; Η γενιά μου φταίει για πολλά. Για πάρα πολλά.
Μα δεν είδα 10χρονα στη φωτογραφία. Είδα ηλικίες που στα «δικά μας χρόνια» είχαμε ήδη βρει τα δικά μας φαντάσματα και σχεδόν τα πήραμε απ το χέρι και τα κάναμε παρεάκι να τα ξεγελάσουμε.
Είναι ήδη αργά, ειδικά για κλάματα…