By Nikos LeFou Pierrot Ziakas
Μια εποχή πεθαίνει όταν δεν πεθαίνουν οι ποιητές της
γινόμαστε πασχαλιάτικες κροτίδες
σκάμε ακίνδυνα
και γελάνε οι πιτσιρικάδες
μαθαίνοντας τον πρώτο μας πόλεμο
τα μυαλά μας πεζοδρόμια
μας σπάνε σφυριά
μας πετάνε πίσω
με την ίδια ελπίδα “πως κάτι…”
με το ίδιο μάταιο “τίποτα”
όπως νομίζω τελευταία πως είμαστε
το τέλος ενός κόσμου
που κάποιοι άλλοι
κάπου αλλού
το λένε “άστρο”.
Η ειρωνία είναι να σβήνει το κερί σου
από κερί
η θάλασσα να τρομάζει τα παιδιά
γιατί το πιο σκούρο χρώμα που γνώρισα
ήταν κορίτσι
που μ’ έμαθε μουσική
πως όλα καταλήγουν σ’ ένα τραγούδι
και σ’ έναν ποιητή που δεν θυμάται
πώς έπεσε γι άλλη μια φορά.
Τις νύχτες δυο σκέψεις με κρατάνε εδώ
κάτι που είπε η Ζησάκη
“μια κουβέρτα διπλή μακριά απο τ’ ανθρώπινο χιόνι”
κι εσένα, το τέλος μου
που κάποιοι άλλοι
κάπου αλλού
-κι εσύ μαζί-
θα το πείτε
“άστρο”.
Nikos LeFou Pierrot Ziakas