Από το Μιχάλη Λαγάνη
Τέσσερις νεκροί, άθλιες συνθήκες διαμονής, σίτισης,ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και κάλυψης των στοιχειωδώς αναγκών, εκδήλωση μεταδοτικών ασθενειών καθώς και καταθλιπτικών επεισοδίων απόρροια της υποχρεωτικής πολύμηνης απραξίας, παντελής έλλειψη ενημέρωσης από την πολιτεία…
Τα παραπάνω σε συνδυασμό με τον αναγκαστική «συγκατοίκηση» στον ίδιο χώρο ανθρώπων από χώρες που τους χωρίζουν χρόνιες βαθιές πολιτικές, κοινωνικές και θρησκευτικές διαφορές, που οδηγούν σε άγριες συμπλοκές με τραγική έκβαση, συνθέτουν το ανάγλυφο της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί στους δύο πρόχειρους προσφυγικούς καταυλισμούς στο Ελληνικό και το λιμάνι του Πειραιά, όπου παραμένουν εγκλωβισμένοι για περίπου ένα χρόνο σχεδόν 5.000 πρόσφυγες και μετανάστες (3.500 στο Ελληνικό και περίπου 1500 στον Πειραιά).
Και μέσα σ΄ όλα οι πρόσφυγες έχουν να αντιμετωπίσουν και το φόβο της απέλασης, αφού οι περισσότερες από τις αιτήσεις για τη χορήγηση ασύλου, εκτός από αυτές που κατατίθενται από Σύρους, συνήθως απορρίπτονται!
Το «εκρηκτικό σκηνικό» που έχει διαμορφωθεί στα “hotspots”, καθώς και η απουσία του κράτους από τη διαχείριση της κρίσης , αποτυπώνεται στην «κραυγή αγωνίας» μέσω μιας επιστολής που εξέδωσαν την Παρασκευή τα μέλη της Αφγανικής Κοινότητας στην Ελλάδα. Το ερώτημα όμως παραμένει… Ποιος ακούει… ;
Διαβάστε ολόκληρη την ανακοίνωση που εξέδωσε η Αφγανική Κοινότητα στην Ελλάδα.
«Με αφορμή το τραγικό περιστατικό που συνέβη την Πέμπτη 14/7/2016 στο κέντρο υποδοχής προσφύγων Ελληνικού, που είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο ενός πρόσφυγα, θέλουμε να εκφράσουμε την αγωνία και τον προβληματισμό μας για της συνθήκες που διαβιούν οι πρόσφυγες αλλά και όλοι όσοι βρίσκονται στα κέντρα για να βοηθήσουν στην ομαλή συμβίωση του πληθυσμού.
Αρκεί μονάχα μια σύντομη αναδρομή στις συνθήκες που επικρατούν στο συγκεκριμένο χώρο του Ελληνικού για να πειστεί και ο πιο κακόπιστος ότι αυτές οι ίδιες οι συνθήκες λειτουργούν καταλυτικά και εν τέλει μοιραία για τους πρόσφυγες. Η ελλιπής καθαριότητα, οι ανεπαρκείς συνθήκες καθημερινής υγιεινής, η απουσία κλιματισμού και μόνιμου εξαερισμού, οι πεπαλαιωμένες κτιριακές εγκαταστάσεις, η έλλειψη ιδιωτικότητας, ακόμα και η αδυναμία εκπλήρωσης βασικών συζυγικών και οικογενειακών καθηκόντων δημιουργούν ένα περιβάλλον ασφυκτικό και εχθρικό προς τους διαμένοντες στον καταυλισμό. Αποτέλεσμα, να έχουν σημειωθεί ήδη 4 θανατηφόρα κρούσματα στο χώρο του Ελληνικού.
Όμως, δεν είναι ανησυχητική μόνο η περίπτωση του Ελληνικού. Περιστατικά βίαιων επιθέσεων με μαχαίρι εκδηλώθηκαν και στο λιμάνι του Πειραιά. Και όλα αυτά συμβαίνουν χωρίς καμία απάντηση ή ειδική μέριμνα, δεν διερευνήθηκαν ποτέ οι ακριβείς συνθήκες ούτε αναγνωρίστηκαν οι αιτίες που οδήγησαν σε αυτά τα γεγονότα.
Αν σε όλα αυτά προστεθεί η νέα νομοθεσία που διέπει τη σύνθεση και στελέχωση των επιτροπών ασύλου, με την παρουσία πλέον δικαστών, αλλά και την εν γένει ψυχολογική πίεση που ασκείται από τα όργανα της πολιτείας σε πρόσφυγες ώστε να πάρουν το δρόμο της επιστροφής προς την πατρίδα τους (χαρακτηριστικότερη η περίπτωση του Αφγανιστάν, που ενώ κανείς διεθνής οργανισμός δε συγκαταλέγει την χώρα στους ασφαλείς προορισμούς, οι Αφγανοί πρόσφυγες δέχονται τη μεγαλύτερη πίεση), γίνεται κατανοητό ότι οι πρόσφυγες συνεχίζουν να βιώνουν τη δική τους καθημερινή οδύσσεια με τραγικά μερικές φορές αποτελέσματα.
Τα προαναφερθέντα, που τείνουν να γίνουν πλέον καθεστώς, δεν μπορεί παρά να οδηγήσουν σε περίσκεψη και προβληματισμό τις οργανώσεις και τους φορείς που μάχονται και υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και τις οργανώσεις που ασχολούνται κατεξοχήν με τους πρόσφυγες. Για αυτό, κρίνεται επείγον να τεθεί επί τάπητος και να αξιολογηθεί άμεσα και υπεύθυνα η παράμετρος των συνθηκών διαβίωσης στα κέντρα υποδοχής και παραμονής των προσφύγων αλλά και να απαντηθεί το μείζον ερώτημα της συσχέτισης των υφιστάμενων συνθηκών στους καταυλισμούς με τα περιστατικά θανάτου των τελευταίων μηνών.
Με εκτίμηση»