Από τον Γιώργο Μουργή
Η παγκόσμια κοινότητα επιφυλάσσεται να συγκινηθεί ή να εκφραστεί με αυτές τις εικόνες. Ο πεντάχρονος Omran Daqneesh δεν είναι κάτοικος Ευρωπαϊκής πόλης, ούτε θύμα τρομοκρατικής επίθεσης.
Πέρσι τέτοια μέρα δίνονταν στη δημοσιότητα ένα βίντεο από νεκρούς Σύριους πρόσφυγες να επιπλέουν στα δικά μας νερά.
Αφού απομάκρυναν τα παιδιά από τα πτώματα των πνιγμένων, ένας πρόσφυγας πριν πατήσει στη στεριά που τόσο αγωνίστηκε να φτάσει, είχε τη δύναμη να σταθεί δίπλα σ’ αυτά τα νεκρά κορμιά και με μια σπαρακτική φωνή μας κατέστησε μάρτυρες των ψυχών που σώθηκαν από τη φρίκη του πόλεμου για να αφήσουν τη τελευταία του πνοή στη θάλασσα:
«Θα έρθει κάποτε η μέρα που θα πούμε στα παιδιά μας πώς ήρθαμε στην Ευρώπη και πώς είναι να πνίγονται οι άνθρωποι μέσα στις βάρκες που αναποδογυρίζουν απ’ τα κύματα. Θα έρθει η μέρα που θα πούμε στα παιδιά μας για τις Αραβικές χώρες που είναι δίπλα στη Συρία, αυτές που έκλειναν τα σύνορα και δεν μας άφηναν να πάμε. Και θα’ρθει η μέρα που θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας, και όλους αυτούς που κυβερνούσαν σήμερα, θα τους ανατρέψουν».
Που να ξερε πως ήρθε και η μέρα να αντικρίσει την Ευρώπη φρούριο μη την «μολύνουν» με τη παρουσία τους, και τα στρατόπεδα προσφύγων, αποθήκες ψυχών;
Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν ακόμα «άνθρωποι» που στη δημόσια σφαίρα παρεμβαίνουν και παρουσιάζουν τους πρόσφυγες ως εν δυνάμει ισλαμιστές τρομοκράτες. Μιάσματα, τέρατα που θέτουν σε κίνδυνο το καθωσπρεπισμό και την ρατσιστική, μισάνθρωπη καθεστηκυία τάξη και γαλήνη.
Οι λεγόμενοι ‘λαθρομετανάστες’ για τους «μητροπολητάδες», τους «Σφακιανάκηδες» τις «Παπαχρήστου», τους «τηλεαστέρες» στα τσοντοκάναλα.
Στόχος μοναδικός είναι να προωθήσουν, το φόβο, την εθνικιστική και νεοναζιστική ατζέντα του φασιστικού χρυσαυγιτισμού. Ο αχαλίνωτος μισανθρωπισμός, που κατά τα άλλα ξέρει να εκκλησιάζεται, να τραγουδάει, να πηδάει σε ολυμπιακά σκάμματα, να δημοσιογραφεί, να σπαράζει για τα δικά του θύματα «made in Europe».
Στη νέα «καθ’ ημάς Ανατολή», ο μικρός Omran Daqneesh μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά και όσους απόμειναν ζωντανοί στο Χαλέπι, θα περιμένουν, θα υπομένουν τον επόμενο βομβαρδισμό, τις επόμενες σφαίρες, την επόμενη ρουκέτα.
Στόχοι ακίνητοι της επόμενης μέρας με το αίμα να αχνίζει πάνω στις σκόνες στα συντρίμμια μια πόλης που δεν υπάρχει.
Με αυτές τις ζωές που δεν αξίζουν πεντάρα παραπάνω από μια στιγμή δημοσιότητας με την συγκίνηση μας να ανταμώνει τη θλίψη, πριν εγγραφεί στο συνειδητό της ανατριχίλας, του φόβου, θα συναντηθούμε.
Φαντάζομαι ως νεκροί στον άλλο κόσμο, γιατί ζωντανοί δεν τους το επιτρέπει η Ευρώπη του Διαφωτισμού. Και τότε οι ψυχές μας θα λογαριαστούν μια και έξω.
Κι όποιος από δαύτους τους μικρούς Omran θα σηκώνει το δάχτυλο να με δείχνει, για να σαλεύουν οι εφιάλτες μέσα μου, θα προσπαθώ να εξιλεωθώ με την εικόνα από εκείνον τον υπεράνθρωπο σωτήρα, που «καθάριζε» για λογαριασμό μου μαζί με όσους βούταγαν στα νερά, με τα λόγια του: «Να σώσουμε τα μωρέλια μωρέ, να σώσουμε τα μωρέλια». Τον θυμάστε;
Αυτά τα μωρέλια σαν τον Omran Daqneesh, τα αδέλφια του, τα γειτονόπουλα του, τις κριμένες ζωές στο Χαλέπι, στη Γάζα, και σε κάθε μέρος του πλανήτη που σφαγιάζονται αθώα θύματα πολέμων, δεν ξέρω αλήθεια ποιος θα τα σώσει. Ούτε ξέρω αν τελικά θέλουν να τα σώσουν.
Το μόνο που ξέρω είναι ότι με κυριεύει μια ανάγκη να βγω στις πλατείες με τα επιχρωμάτισμενα κτίρια από τις «σημαίες του Διαφωτισμού», σε ένδειξη πένθους και συμπαράστασης, για να φωνάξω: Άντε γαμηθείτε εσείς και η Ευρώπη σας. Άντε γαμηθείτε…