Από την Άννα Κουρουπού
Ένα χρόνο το παιδεύω αν πρέπει ν’ ασχοληθώ με ένα τόσο λεπτό θέμα και ευαίσθητο. Πήρα κάποια εχέγγυα από εκεί που πρέπει και είπα να ανοίξω ένα κουτάκι, να ξετυλίξω ένα μικρό κουβάρι από τού τόνους που έχουν φορτώσει το μυαλό μας.
Ήμουν στη Ρόδο, καλοκαίρι στο «μαγαζί». Ωραία αυλή, με λουλούδια, κατάμαυρη εγώ, πανέμορφη μέσα στην υπερφίαλη ματαιοδοξία μου. Διάλεγα, ποιος θα με πληρώσει. Τις χρυσές εποχές του περιτυλίγματος. Κάποια στιγμή μπήκε στο χώρο ένας νεαρός με αμαξίδιο. Ανάπηρος. Εγώ; Θα άφηνα ανάπηρο να αγγίξει το κορμί μου; Και το χειρότερο, να αγγίξω εγώ το δικό του; Πόσο φτωχό, ανίκανο μυαλό; Με ευγένεια μεν, αλλά τον έδιωξα. Ούτε θέλω να σκέφτομαι πόσο άσχημα θα έπρεπε να ένοιωσε. Και μάλιστα από έναν άνθρωπο που έχει βιώσει το ρατσισμό στο πετσί του. Δέκα λεπτά μετά, ντρεπόμουν, τον έψαξα στα σοκάκια. Δεν τον βρήκα. Με στοίχειωνε μέρες το βλέμμα του.
Λίγα χρόνια μετά στα Χανιά, χωρίς αυλή, το ίδιο όμορφη, λίγο πιο μεστωμένο το μυαλό, συνέχιζα να διαλέγω παρ ‘ολα αυτά. Μπήκε μια παρόμοια περίπτωση. Χωρίς δεύτερη σκέψη, είπα ναι, αλλά τα δωμάτια ήταν στο επάνω όροφο. Δεν υπήρχε πρόσβαση.
«Σε παρακαλώ, εδώ στην τουαλέτα, έτσι κι αλλιώς δεν μπορώ να σηκωθώ. 5 λεπτά, εδώ στην τουαλέτα,μου αρέσεις πολύ».
Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, δεν έχει και νόημα. Αυτόματα, ένοιωσα οίκτο και αμέσως κατάλαβα πως δεν είναι το σωστό συναίσθημα.
Δεν είχα άλλη σεξουαλική εμπειρία με άνθρωπο με αναπηρία (ΑμεΑ). Κάποιο κομμένο πόδι ίσως, χέρι, αλλά με αμαξίδιο ή με άνθρωπο με παραπληγία, δεν είχα εμπειρία.
Κάποιοι πελάτες ανά καιρούς την ώρα της πράξης, με παρακαλούσαν να με αποκαλούν, μαμά, μάνα, αλλά είναι άλλη περίπτωση. Έχει να κάνει με το Οιδιπόδειο.
Αναρωτιέμαι μερικές φορές, ανάλογα τις προσλαμβάνουσες που θα εισπράξω, τι ερωτική ζωή μπορεί να έχει ένας βαριά κινητικά ανάπηρος, πόσο μάλλον όταν κάποια άκρα δεν λειτουργούν καν. Σχεδόν μηδενική. Δύσκολη. Στην εφηβεία τι γίνεται όταν οι ορμόνες εκρήγνυνται, σαν πυροτεχνήματα σε ένα δυσκίνητο/ακίνητο κορμί; Σε ένα μισό σώμα. Σε ένα σώμα που ζητάει αλλά δεν μπορεί να δώσει; Η απλή σκέψη και η πιο δόκιμη , κοπέλες, εργαζόμενες του σεξ. Είναι μια λύση. Και πολλές φορές αποτελεσματική.
Ας φέρω στο νου σας την ακραία περίπτωση, που στην εποχή μας δεν είναι και τόσο ακραία. Οικονομική κατάσταση χάλια. Φάρμακα, περίθαλψη, έλλειψη οικογένειας για βοήθεια στις βασικές ανάγκες. Για τις πιο ειδικές υπάρχει η μάνα. Πάντα αυτή υπήρχε.Το ζητάει απεγνωσμένα με το βλέμμα, προφανώς και με ντροπή. Πρέπει η μάνα να καταφέρει να φέρει σε οργασμό το σπλάχνο της, γιατί το βλέπει να υποφέρει. Με καθηλώνει η σκέψη. Με συρρικνώνει μπροστά στο μεγαλείο κάποιων ανθρώπων.
Επανέρχομαι στην πιο «αχνή» πραγματικότητα αυτών των ανθρώπων. Τα κλεισίματα με παρκαρίσματα στις διόδους για τα πεζοδρόμια. Τα γεμάτα άχρηστα πράγματα στα πεζοδρόμια που τους δυσκολεύουν τη ζωή. Αλλά οχι ..δεν είμαι ικανή να απαριθμήσω τα προβλήματα ενός τόσο μεγάλου…προβλήματος.
Μένει η σκέψη στο αριστερό χέρι μιας μάνας με τρέμουλο να χαϊδεύει το κεφάλι ενός νεαρού και το δεξί της χέρι χαμένο κάτω από κάποια, ίσως, πικέ κουβέρτα…
Υ.Γ. Δεν ξέρω αν υπάρχεις. Σου ζητώ ένα συγνώμη όσο πιο ταπεινά γίνεται. Όχι γιατί δεν σε δέχτηκα. Αλλά γιατί σε απέρριψα για λάθος λόγο.
Υ.Γ. 2 Το επαναφέρω, με αφορμή ένα αξιοπρεπέστατο πλάσμα ανάπηρο , που γνώρισα πρόσφατα και ανοίξαμε μια τόσο δύσκολη συζήτηση.