Ένα απόγευμα η Στέλλα Μπεκατώρου- Βράιλα συνάντησε τους Social Waste, το Λεωνίδα, το Χρήστο, το Γιάννη και το Γιώργο, σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης αποκλειστικά για το Νόστιμον ήμαρ
Το λες και το ξαναλές στον εαυτό σου πως η μουσική σαν σύνολο είναι παγκόσμια γλώσσα! Κάθε μορφή της , κάθε «πρόσωπό» της έχει κάτι να σου πει. Όμως κακά τα ψέματα, δε γίνεται να τα ακούς όλα! Σίγουρα υπάρχουν και είδη που το αυτάκι σου αρνείται πεισματικά να αγγίξει. Δεν το ΄χει βρε αδερφέ! Δε θέλει! Έτσι τουλάχιστον πίστευα μέχρι και πριν από μερικούς μήνες. Χρόνια μαθήτρια κυρίως της σχολής του «Η μέρα εκείνη δε θα αργήσει», μέχρι που από μια τυχερή – άτυχη συγκυρία, έπεσα πάνω σε κάτι τύπους που μου είπαν ρυθμικά πως η μέρα εκείνη «θα τανε κάποια Κυριακή, κάποια Δευτέρα» κι αναθεώρησα!
Hip-Hop fan δεν θα με έλεγες ποτέ, μα εδώ είχα να κάνω με κάτι τελείως διαφορετικό από ό,τι είχα συνηθίσει. Λαθρεπιβάτης λοιπόν στην Πειρατική Γαλέρα των Social Waste, ξεκίνησα να ψάχνω το ρυθμικό απόθεμα στ’αμπάρι τους. Κι όταν έπεσα πάνω στο τραγούδι για το Χρόνη (Μίσσιο), ήξερα πως δεν υπήρχε γυρισμός. Είχα ήδη αυτοχρησθεί ”μούτσος”! Κι όταν κι εκείνοι μ’ανακάλυψαν «λαθρεπιβάτη» πάνω στο πλεούμενο, προέκυψε κι η παρακάτω κουβέντα με το Λεωνίδα, το Χρήστο, το Γιάννη και το Γιώργο από το συγκρότημα…
N.H: Πάμε με τα βασικά για αρχή. Πώς ξεκίνησε το συγκρότημα, πώς καταλήξατε στο τελικό σχήμα και πώς προέκυψε το όνομα “Social Waste” ;
S.W: Ήτανε δυο σχολικές μπάντες που αποφάσισαν το 1999 να ενωθούν και να γίνουν μία, υπήρχε ήδη το όνομα Civil Waste που στη πορεία έγινε Social Waste. Το 2011 ξαναπήραμε μπρος και ο Χρήστος (φίλος μας από παλιά) πήρε κουπί και ανέβηκε στη γαλέρα
N.H:Πώς στέκεται και παραμένει ενωμένη μια μπάντα που δεν ενδιαφέρεται για το εμπορικό κομμάτι της όλης φάσης;
S.W: Δεν έχει να κάνει με το εμπορικό ή μη της φάσης. Μια μπάντα που αποτελείται από 4-5 ανθρώπους, συν τους φίλους που μας βοηθούν περιφερειακά όσο μπορεί ο καθένας χωρίς να είναι μέλη της μπάντας, είναι ούτως ή άλλως δύσκολο να παραμείνει ενωμένη. Όλοι είμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας, καθένας έχει τα δικά του ζητήματα, τα μικρομεγάλα χούγια του, βάλε μέσα ταξίδια, ώρες στο στούντιο, συνεντεύξεις, συναυλίες, απρόοπτα, τσακωμούς για το πιο μικρό ή το πιο μεγάλο και κάπως έχεις την εικόνα. Είναι νομίζω όπως όλες οι ανθρώπινες σχέσεις. Με το χρόνο θωρακίζονται. Ή σπάνε. Ή και τα δυο, το καθένα στην ώρα του. Εμείς, επειδή είμαστε πρώτα απ’όλα φίλοι, πλέον είμαστε στη φάση που συνεννοούμαστε με το βλέμμα. Χωρίς να μιλήσουμε. Και πάνω και κάτω από τη σκηνή.
N.H: Πόσος χώρος και πόσο πρόσφορο έδαφος υπάρχει για πολιτικό στίχο σήμερα (μιας που προφανώς ανάγκη για πολιτική έκφραση υπάρχει);
S.W: Δεν ξέρω τι εννοούμε με τη φράση “πρόσφορο έδαφος για πολιτικό στίχο.” Νομίζω οι λόγοι που δημιουργούν την ανάγκη να εκφραστούμε πολιτικά δεν έπαψαν ποτέ να υπάρχουν. Τώρα αν κάποιοι δεν το κάνουν, είναι και επιλογή. Εμείς δε μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια μας σε αυτά που συμβαίνουν και να σου τραγουδάμε άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.
N.H:Θεωρείτε την τέχνη επαναστατική πράξη ;
S.W:Επαναστατική πράξη…Εξαρτάται από το πώς ορίζουμε την επαναστατική πράξη, και την ίδια την έννοια της επανάστασης. Αν μιλάμε δηλαδή για την αλλαγή ενός καθεστώτος με ένα άλλο, όχι η τέχνη δεν κάνει αυτό. Αν μιλάμε για την κοινωνική αλλαγή σαν διαδικασία πολιτικής συνειδητοποίησης μακροχρόνια, ναι η τέχνη μπορεί να συμβάλει. Είτε με τη μορφή του τραγουδιού, είτε με τη μορφή κάποιας άλλη καλλιτεχνικής έκφρασης, πάρε τα murales του Diego Rivera για παράδειγμα. Επειδή απευθύνονταν σε ανθρώπους που δεν ήξεραν γραφή και ανάγνωση, ανθρώπους αγράμματους, δεν τους τα έγραφε, τους τα ζωγράφιζε τα μηνύματα. “Ο λαός είναι αγράμματος αλλά όχι και τυφλός” έλεγε.
N.H:Τι θα λέγατε σε έναν καλλιτεχνη που ξεκινάει τώρα;
S.W:Εντάξει, δεν είμαστε και τίποτα γκουρού. Να κάνει οτι γουστάρει όπως το γουστάρει και να το χαρεί. Αυτό.
N.H:Τι είναι αυτό που φταίει κατά κύριο λόγο για το σημείο που βρισκόμαστε κοινωνικοηθικά και πολιτικά;
S.W:Πολλά πράγματα υποθέτω. Βασικό η έλλειψη παιδείας. Όχι εκπαίδευσης, τέτοια έχουμε: εθνικιστική και ορθοδοξοταλιμπανική. Από την άλλη, την κανονική έχουμε έλλειψη.
N.H:Τι είναι αυτό που θα μπορούσε να μας “σώσει” ;
S.W:Εμείς οι ίδιοι. Σωτήρες δεν υπάρχουν. Δεν υπήρξαν ποτέ.
N.H:Μπορεί να βιοποριστει κάνεις μέσα από την μουσική – τεχνή;
S.W:Ναι. Το κάνουν πολλοί. Το δύσκολο είναι να μην ξεπουλήσεις πράγματα για να σε καλούν στα φεστιβάλ για παράδειγμα. Να μην σιωπάς. Να μην τους καλοπιάνεις. Εμείς είμαστε μια μπάντα με συγκεκριμένο στίχο και στάση απέναντι στα πράγματα και δε βιοποριζόμαστε από αυτό που κάνουμε. Επειδή έχουμε μια α απήχηση, μπορούμε τουλάχιστον να μη “μπαίνουμε μέσα” πια οικονομικά. Με τη στήριξη του κόσμου μας τουλάχιστον τα στούντιο μας τα καλύπτουμε πλέον. Μάνατζερ να μας βάλει σε καλούπια και να μας “χώσει” στα μεγάλα φεστιβάλ δεν έχουμε ούτε και θέλουμε. Είναι κι αυτό μέρος της αυτονομίας της μπάντας. Είμαστε και “ενοχλητικοί,” δεν είμαστε διασκεδαστές.
N.H:Το κομμάτι που έχετε γράψει για τον Άρη είχε και συνεχίζει να έχει απήχηση σε ευρύτερο φάσμα κοινού. Τι σας ώθησε να γράψετε ένα τέτοιο κομματι;
S.W:Τι μας ώθησε; Οτι σε ωθεί να γράψεις οποιοδήποτε κομμάτι φαντάζομαι, η ανάγκη να βγάλεις πράγματα από μέσα σου. Τότε είχα κάνει (λεωνιδας) έρευνα, συνεντεύξεις με μαυροσκούφηδες, παλιούς καπετάνιους του ΕΛΑΣ κλπ. Και μέσα από αυτή τη διαδικασία βγήκε και τραγούδι αυτό.
N.H:Υπάρχει χώρος και τόπος για έναν Άρη σήμερα;
S.W:Ο Άρης ήταν παιδί της εποχής του, της γενιάς του, του συγκεκριμένου ιστορικού, πολιτικού, και κοινωνικού γίγνεσθαι. Πρωτοκαπετάνιος, “άγιος”, και ασύλληπτος. Και φυσικά εμπνέει και παραμένει άσπιλος στη λαϊκή μνήμη. Όπως όλοι οι ήρωες όλων των περιοχών του κόσμου, από τον Τσε μέχρι τον Σαντίνο, τον Τουπακ Κατάρι κλπ. Νομίζω όμως οτι πλέον δε χρειαζόμαστε ηγέτες. Έχουν αλλάξει και οι εποχές και οι πολιτικές αναφορές, και οι ανάγκες. Η πολιτική σκέψη και συνειδητοποίηση έχει προχωρήσει. Και αυτό έγινε και χάρη στον Άρη, τον Τσε, τον Σαντίνο και λοιπά.
N.H: Ποια θεωρείτε την καλύτερη στιγμή σας ως τώρα σα μπάντα;
S.W:Την επόμενη!
N.H:Σχέδια κι όνειρα για το μέλλον;
S.W:Μαζί με τα Αντίποινα ετοιμάζουμε το Χιπ Χοπ της Μεσογείου, που είναι μια προσπάθεια να γίνει ραπ τραγούδι με τοπικά στοιχεία, χρησιμοποιώντας όχι πια ήδη ηχογραφημένο ήχο αλλά μουσικές παιγμένες από εμάς τους ίδιους και αποκλειστικά με μεσογειακά όργανα. Γκάιντες, ασκομαντούρες, τσαμπούνες, λάφτες, λαούτα, μαντολίνα, βιολιά, και ότι άλλο βάλει ο νους μας.
N.H:Που σας βρίσκουμε φέτος το καλοκαίρι;….
S.W:Το Σάββατο (25/6) θα είμαστε στα Χανιά στο αντιρατσιστικό, την Κυριακή (26/6) στην Αθήνα στο Resistance και αρχές Αυγούστου (5/8) θα παίξουμε στη Νάξο στο camping του Antinazi Zone -Y.R.E. Αρκετό χρόνο θα περάσουμε στο studio για να προχωρήσουμε “Το hip hop της μεσογείου”. Αν προκύψει κάτι άλλο μπορείτε να ενημερωθείτε από την σελίδα μας στο facebook
Τώρα λοιπόν που τους διάβασες κι εσύ, μη διστάσεις ν’ανέβεις στη γαλέρα. Εκτός από το μάθημα ιστορίας που θα πιάσεις στους στίχους τους και τη διάθεση που θα σου γεννήσουν στο να βάλεις κι εσύ το χεράκι σου για να αλλάξει έστω και λίγο ετούτος ο κόσμος, θα καταλάβεις όταν τους δεις στη σκηνή γιατί εκείνοι όταν «ραπάρουν, γουστάρουν». Κι εμείς από κάτω μαζί τους.
Φωτογραφίες:Στέλλα Μπεκατώρου-Βράιλα