“Αγωνιστήκαμε δίχως να γνωρίσουμε ύπνο για να προφτάσουμε την αυγή και το αύριο και να δημιουργήσουμε νέους χρόνους και εποχές στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων”.
Εβδομήνταένα χρόνια πριν,ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο πεθαίνει πριν ξημερώσει.
Πεθαίνει προκειμένου να ξημερώσει. Η φλογισμένη ανατολή εκείνου του πρωινού είχε το χρώμα του γαρύφαλλου που τον συνόδευε τις μέρες της κατά-δίκης του.
Το κάλεσμα προς το εκτελεστικό απόσπασμα ήταν για εκείνον βόλτα «για καθαρό αέρα». Ο άνθρωπος που δεν πίστεψε σε αιώνιες ζωές, σε παράδεισους και κολάσεις, ο άνδρας που δεν περίμενε αναγνώριση καθώς ήξερε με νηφαλιότητα πως ο σκοπός του ήταν καθαρός και πανανθρώπινος, ύψωσε το ηθικό του μεγαλείο μπροστά στο θάνατο – και έζησε για πάντα.
Μια δίκη με πρόδηλη σκοπιμότητα, ακολουθείται από μια καταδίκη με σαφή στόχο. Τα αγέρωχα χαμόγελα, οι υψωμένες γροθιές και οι ανάσες ελευθερίας πρέπει να τσακιστούν. Η ελπίδα οδηγείται στο απόσπασμα νύχτα – λουσμένη στο φως του ήλιου θα τύφλωνε τους εχθρούς της. Στα σκοτεινά, ο Μπελογιάννης , ο Καλούμενος, ο Μπάτσης κι ο Αργυριάδης εκτελούνται.
Όταν ο κόσμος μαθαίνει το έγκλημα και δίνει χώρο μέσα του σε γαρύφαλλα ελευθερίας να ανθίσουν, κανείς αρμόδιος δεν τολμά να ομολογήσει πως ήταν εκείνος που έδωσε την εντολή, πυρ. Κανείς τυφεκιοφόρος δεν έχει το θάρρος να παραδεχθεί πως ήταν η δική του σφαίρα που έκανε εκείνο το χαμόγελο να περάσει στην αθανασία.
Τα μίζερα μάτια που φοβούνται την πρόκληση της ελευθερίας , που τρέμουν μπροστά στην ανεξαρτησία και ακολουθούν μόνο προγεγραμμένες συμφωνίες και συμφέροντα, πάντα ξεχνούσαν και πάντα θα ξεχνούν πως τα κάγκελα ποτέ δε μπόρεσαν να κλείσουν μέσα στα κελιά την ελπίδα. Τα τουφέκια ποτέ δε μπόρεσαν να σιγάσουν τον παλμό μιας ελεύθερης καρδιάς – γιατί όταν εκείνη σταμάτησε να χτυπά στο σώμα του Μπελογιάννη, ξεκίνησε να βροντά στους δρόμους.
Έτσι συμβαίνει με την ελπίδα,έτσι συμβαίνει με την ανάγκη για ελευθερία. Είναι ζωντανές ανάγκες που ουρλιάζουν και δεν τις αγνοείς.
Ο Μπελογιάννης έπαψε να χαμογελά πριν εβδομήντα σχεδόν χρόνια. Η προσπάθεια για ζωή χωρίς δεσμά συνεχίζεται ως σήμερα. Χρέος όλων, να πέσουμε αγωνιζόμενοι και χαμογελαστοί.
“Εδώ πέσαμε . Παιδιά του λαού . Γνωρίζετε γιατί .
Γυμνοί , κατάσαρκα φορώντας τις σημαίες ,
-η Ελλάδα τις έραψε με ουρανό και άσπρο κάμποτο -.
Ακούσατε τις ομοβροντίες στα μυστικόφωτα αττικά χαράματα .
Είδατε τα πουλιά , που πέταξαν αντίθετα στις σφαίρες
αγγίζοντας με τα φτερά τους ,τον ανατέλλοντα πυρφόρον .
Είδατε τα παράθυρα της γειτονιάς ν’ ανοίγουνε στο μέλλον .
Εμείς , μερτικό δε ζητήσαμε ….Τίποτα …Μόνον
θυμηθείτε το : αν η ελευθερία
δεν βαδίσει στα χνάρια του αίματός μας ,
εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα . Γεια σας .”
Γιάννης Ρίτσος, Σκοπευτήριο Καισαριανής.