του Νικήτα Φεσσά
Μη έχοντας διαβάσει τα βιβλία του Stephen Kingτα οποία το Χόλυγουντ προφανώς συνέπτυξε βάναυσα προκειμένου να τα παρουσιάσει υπό μορφή 90λεπτης ταινίας, ο γράφων μπορεί να πει τα εξής για το συγκεκριμένο καλοκαιρινό μπλοκμπάστερ: αποτελεί ένα ανέμπνευστο συνονθύλευμα μυθολογιών και εικονογραφίας (επιστημονικής) φαντασίας – από Lord of the Rings και Matrix, μέχρι Terminator, Harry Potter, και Men in Black– , αφόρητα ανόητο και δυσανάλογα πομπώδες στην μανιχαϊστική απλοϊκότητά του, η οποία, απ’ ότι φάνηκε πρόσφατα, αντανακλά και την παιδαριώδη μαυρόασπρη αντίληψη του King περί πολιτικής (βλ. τα σχόλιά του για Τραμπ).
Η πλοκή: ένα ακόμα λευκό αγόρι με ειδικές ικανότητες (μεταξύ των οποίων ταλέντο στη ζωγραφική που θα ζήλευαν ενήλικοι καλλιτέχνες κόμικς- το γνωστό γελοίο κλισέ που συναντάμε στις θρίλερ παραλλαγές της ιστορίας αυτής) είναι ο Εκλεκτός της ανθρωπότητας που θα τη σώσει απ’ τις δυνάμεις του Σκότους (τις οποίες εδώ εκπροσωπεί ο Άνδρας με τα Μαύρα με τη μορφή του Matthew McConaughey ντυμένου σαν τον Johnny Cash -ο μόνος αποδεκτός Man in Black-, συν γελοία μαλλιά).
Το αποτέλεσμα; Μια υποτυπώδης, απίστευτα συγκεχυμένη, αποσπασματική, και εν τέλει αφόρητα κουραστική ιστορία για μπαμπάδες και γιους, φορτωμένη με τόσα κλισέ και διανθισμένη με προχειρότατα εφέ που σε κάνει να απορείς τί είχαν στο μυαλό τους τα στελέχη του στούντιο αλλά και οι συμμετέχοντες που έκριναν ότι όλο αυτό το εξάμβλωμα μπορεί να ήταν καλή ιδέα, η οποία θα ενέπνεε και πολυάριθμα σίκουελ. Το απόλυτο χάσιμο χρόνου (και χρημάτων) για τους θεατές.
Βαθμολογία 0,5/5