του Μάκη Γεφυρόπουλου
«Για μας τους ορκισμένους φυσικούς η διάκριση ανάμεσα στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον είναι μόνο μια ψευδαίσθηση ακόμα κι αν είναι τόσο επίμονη». Άλμπερτ Αϊνστάιν (1879-1955)
Η ανθρώπινη ζωή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μία επαναλαμβανόμενη ρουτίνα, τόσο επίμονα συναρπαστική που από μόνη της και μόνο, αποτελεί το μεγαλύτερο θαύμα από όλα. Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε ξανά και ξανά, αρνούμενοι να δεχτούμε το πραγματικό μέγεθος της αξίας της ύπαρξης μας, εθελοτυφλώντας για το μάταιο της αλαζονείας μας.
Δέσμιοι της θνησιγενούς φύσης μας, δημιουργούμε και καταστρέφουμε συνεχώς ως άλλες μικροσκοπικές θεότητες, σε μία επαναληπτική διαδικασία που μόνο ίλιγγο μπορεί να προκαλέσει σε κάποιον τυχαίο εξωγενή παρατηρητή της καθημερινότητάς μας.
Δημιουργούμε ολομόναχοι την πραγματικότητα πάνω στην οποία οικοδομούμε τη ζωή μας, για να αποδείξουμε στον ξεροκέφαλο εαυτό μας το γεγονός ότι εξακολουθούμε να υπάρχουμε. Αναπνέουμε ακόμα, ας ευγνωμονούμε για αυτό το δώρο, κι ας μη το θεωρούμε δεδομένο, επηρμένοι μάλλον από τη μεγαλομανία που μας στοιχειώνει.
Ίσως εκτιμήσουμε περισσότερο την βραχύβια επίγεια παρουσία μας, αν αποδεχτούμε το αναπόφευκτο του τέλους μας. Ίσως πάλι είμαστε καταδικασμένοι να υποφέρουμε εξαιτίας των φόβων που ενδημούν στο τρομαγμένο μυαλό μας.
Τελικά είμαστε δέσμιοι της φθοράς και υποχείρια της πραγματικότητας στην οποία ανήκουμε και έχουμε λανθασμένα εναποθέσει όλες τις φρούδες ελπίδες μας για αθανασία σε υποπροϊόντα «κουλτούρας».
Όμως πώς ορίζεται η πραγματικότητα; Και κυρίως πόσο αξιόπιστη είναι για να βασιζόμαστε πάνω της; Ορίζουμε αληθινό ότι αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις και το νου μας και προσπαθούμε με βάση αυτών να ορίσουμε όχι μόνο το είναι μας, αλλά και να εξηγήσουμε τους νόμους της Φύσης και του Σύμπαντος.
Αδυνατούμε να συνειδητοποιήσουμε την ανημποριά των κοινωνικοφιλοσοφικών συστημάτων μας και την ισχνή δυναμική της επιρροής τους στην ευζωία, που διέπει τα «σπουδαία» τεχνολογικά επιτεύγματα του καιρού μας.
Αρνούμαστε να παραδεχτούμε την περιορισμένη αντίληψη που έχουμε για τον Κόσμο που μας περιβάλει, γιατί πίσω από το κάτοπτρο που παραμορφώνει τις θρυμματισμένες αισθήσεις μας, κρύβεται ο φόβος της ανυπαρξίας.
Η βία που εμφιλοχωρεί ύπουλα στις καρδιές μας και συχνά πυκνά ξεσπάει σε τρομακτική αιματηρή ένταση, παίρνοντας το σχήμα και τις μορφές της οικονομικής εκμετάλλευσης, των ιμπεριαλιστικών πολέμων και του φασισμού της καθημερινότητας, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία μεγάλη άρνηση.
Άρνηση να δούμε πίσω από το κίβδηλο παραπέτασμα. Αμήχανοι στεκόμαστε περήφανα πάνω στις σαθρές βάσεις των εφήμερων υλικοτεχνικών επιτευγμάτων μας, και αδυνατούμε έτσι να αντιληφθούμε τι είναι αυτό για το οποίο αξίζει στα αλήθεια να πεθάνουμε.
Οι αδερφές Γουατσόφσκι (V for Vendetta, Cloud Atlas) εμπνεόμενες από τούτη την οδυνηρή υπαρξιακή σύγκρουση, δημιούργησαν το συγκλονιστικό «The Matrix» (1999) που έφερε τα πάνω κάτω στον χώρο της κινηματογραφικής τέχνης και συντάραξε συθέμελα εκατομμύρια θεατές, με την οξύτητα του πνεύματος και τον κυνικό ρεαλισμό με τον οποίο προσεγγίζει επίπονα θέματα ζωτικής σημασίας.
Η ταινία με τα εξαίρετα οπτικοακουστικά εφέ και τις φαντασμαγορικές σκηνές μάχης (χρήση για πρώτη φορά του ειδικού εφέ bullet time, όπου ο θεατής βλέπει τον πρωταγωνιστή να αποφεύγει σαν χορευτής σε αργή κίνηση σφαίρες, με τη κάμερα να κινείται γύρω από το επίκεντρο της σκηνής με κανονική ταχύτητα), βρίθει από φιλοσοφικές και πολιτικές αναφορές, ενώ είναι ντυμένη συγχρόνως με το δυστοπικό μανδύα της υποκουλτούρας του κυβερνοπάνκ και των χάκερ.
Κατάφερε να αποσπάσει εκτός από τα τέσσερα Όσκαρ στις τεχνικές κατηγορίες και τις καρδιές των ανθρώπων, αιχμαλωτίζοντας παράλληλα το Νου τους.
Το Matrix αποτελεί μία διασκευή της Πλατωνικής Αλληγορίας του Σπηλαίου, ενώ είναι εναρμονισμένο στις συνθήκες της σύγχρονης πραγματικότητας, που ωστόσο στην ουσία της, δε διαφέρει σε τίποτα από το παρελθόν.
Η φιλοδοξία υπερνίκησης του θανάτου, η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη, όπως επίσης και η πανανθρώπινα αδήριτη ανάγκη κατάκτησης του αγαθού της ελευθερίας, αποτελούν διαχρονικές επιδιώξεις για τις οποίες δεν έχουμε σταματήσει λεπτό να αγωνιζόμαστε, έστω και αν ενίοτε ξεστρατίζουμε από το μονοπάτι της ειρήνης για να πορευτούμε στον δαιδαλώδη δρόμο του μίσους και της μοχθηρίας.
Το Matrix επαναφέρει στη συνειδητή επιφάνεια της σκέψης μας, την απολεσθείσα επαναστατικότητα που κρύβεται ενδελεχώς μέσα μας και είναι ακριβώς τούτη η πολύτιμη απλότητα που το καθιστά σε ένα ποιοτικό και άχραντο καλλιτεχνικό διαμάντι, απαράμιλλης αισθητικής αξίας και στοχαστικού προβληματισμού.
Ο καθένας μας οφείλει να το εξετάσει πρωτίστως με τα μάτια της καρδιάς του, αυτά που σφύζουν και πάλλονται από την αυθεντικότητα της αληθινής μας αλληλέγγυας φύσης.
Το κόκκινο χάπι της επαναστατικής περιδίνησης στις εσχατιές της πεμπτουσίας μας είναι επικίνδυνο, μα και το μόνο που οδηγεί στην ελευθερία. Η Αλήθεια αφυπνίζει. Είναι λύτρωση και επομένως ισχυρότερη από τον φόβο του σωματικού θανάτου…
ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΑΤΕ ΣΤΟΝ ΨΗΦΙΑΚΟ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΑΧΑΛΙΝΩΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ
Ο Τόμας Άντερσον (Κιάνου Ριβς) είναι ένας νεαρός προγραμματιστής με διπλή ταυτότητα. Εργάζεται σε μία εταιρία ακολουθώντας τους εθιμοτυπικούς κανόνες ενός φιλήσυχου και ευσυνείδητου πολίτη, ενώ παράλληλα δραστηριοποιείται και ως χάκερ αναλαμβάνοντας να φέρει σε πέρας τις ψηφιακές απαιτήσεις διαφόρων underground πελατών, έτσι ώστε να κερδίσει το πάντοτε απαραίτητο επιπρόσθετο εισόδημα.
Ο Άντερσον, γνωστός και ως Νίο, είναι ένας τετραπέρατος γνώστης των ηλεκτρονικών υπολογιστών και κυρίως ένα ανήσυχο πνεύμα που δε μένει προσγειωμένο στις συμβάσεις του μικροαστικού του περιβάλλοντος, αλλά προσπαθεί διακαώς να ανακαλύψει το αληθινό νόημα της ζωής.
Τον τελευταίο καιρό ο Τόμας αισθάνεται περίεργα, νιώθει να πνίγεται. Όχι γιατί επιθυμεί περισσότερα χρήματα ή μία άμεση προαγωγή, αλλά επειδή συναισθάνεται, περισσότερο από ένστικτο παρά με τη λογική του, ότι δε γίνεται να μην κρύβεται κάτι περισσότερο και σπουδαιότερο από τα υλικά αγαθά σε αυτό που ονομάζουμε ζωή.
Επιθυμεί να δραπετεύσει από την φυλακή της πραγματικότητας που τον κρατάει δέσμιο των συμβατικών ρυθμών «κανονικότητας», με τους αόρατους τοίχους που υψώνει γύρω του, αποκόβοντάς τον έτσι από το θαύμα της ελευθερίας που επιδιώκει να βιώσει με λαχτάρα η καρδιά του.
Προσπαθεί να αντλήσει πληροφορίες για το Μάτριξ, την εικονική πραγματικότητα δηλαδή που συζητιέται στα διαδικτυακά καφενεία και υποτίθεται ότι αποτελεί την πύλη προς την ελευθερία και τον θάνατο των τετριμμένων, όταν μία βραδιά, στην οθόνη του μοναχικού υπολογιστή του αρχίζουν να εμφανίζονται μερικά μυστηριώδη μηνύματα, αγνώστου αποστολέα, τα οποία τον ρωτούν αν θα ήθελε να μάθει επιτέλους τα μυστικά που ξεπερνούν τα όρια του κόσμου του, όπως τουλάχιστον τον γνώριζε μέχρι τότε.
Λαχταρώντας να κοιτάξει πίσω από το παραβάν που επισκίαζε την νόησή του για τόσο πολύ καιρό, ανακαλύπτοντας με αυτό τον τρόπο την μοναδική αλήθεια που υπάρχει, δέχεται να συναντηθεί με τον άγνωστο συνομιλητή του.
Η φυσιολογική ζωή του Νίο εξελίσσεται σε ένα καταιγιστικό θρίλερ άνευ προηγουμένου, μιας και στο κατόπι του βρίσκονται μερικοί κυβερνητικοί πράκτορες που τον καταδιώκουν ανηλεώς και εντέλει καταφέρνουν να τον συλλάβουν. Στην ανάκριση του ζητούν να τους πει όσα ξέρει για τον Μορφέα, τον μυστηριώδη αποστολέα, ο οποίος φέρεται να είναι ο αρχηγός μίας τρομοκρατικής οργάνωσης ριζοσπαστικών στοιχείων.
Όταν ο νεαρός προγραμματιστής αφήνεται ελεύθερος, με μερικά κατάγματα κληρονομιά από την ανακριτική διαδικασία, αποφασίζει ότι έχει φτάσει το πλήρωμα του χρόνου. Το πεπρωμένο του είναι ο Μορφέας. Συναντιέται μαζί του και συμφωνεί να μάθει την αλήθεια, επιλέγοντας να πάρει το κόκκινο χάπι της αφύπνισης που του προσφέρεται, αντί το αντίστοιχο μπλε της πνευματικής νάρκωσης.
Ξυπνάει απότομα μέσα σε μία δεξαμενή γεμάτη με υγρό. Είναι παντού καλωδιωμένος και μαθαίνει έκπληκτος ότι βρίσκεται στο έτος 2199 και ο κόσμος που νόμιζε για πραγματικό δεν είναι παρά μία εικονική προσομοίωση του κόσμου όπως αυτός ήταν το 1999.
Τα πρότερα συναισθήματα, οι αναμνήσεις και τα όνειρα είναι μία ψηφιακή βροχή, ένας γραμμικός κώδικας πράσινων χαρακτήρων και δεδομένων καθοδικής ροής που κατακλύζει την οθόνη των υπολογιστών.
Το ανθρώπινο είδος βρίσκεται σε αδιάλειπτο πόλεμο με ευφυείς μηχανές, οι οποίες αφού παρήχθησαν από τους καρπούς της φρενήρους τεχνολογικής εξέλιξης και της τεχνητής νοημοσύνης, στράφηκαν ενάντια στους Δημιουργούς τους, επικρατώντας σε τούτον τον ανίερο πόλεμο κατά κράτος.
Μέσα στο ψευδές virtual κατασκεύασμα κρατούνται φυλακισμένες οι συνειδήσεις των ανθρώπων, με τα φυσικά τους σώματα να βρίσκονται συνδεδεμένα με καλώδια μέσα στις δεξαμενές καλλιέργειας ανθρώπινων ενεργειακών πόρων.
Άνθρωποι μπαταρίες γεννιούνται και πεθαίνουν συνεχώς μέσα σε μία ψευδαίσθηση, ενώ ο πλανήτης Γη δεν είναι παρά μία εφιαλτική δυστοπία με καμένους ουρανούς και δηλητηριασμένους ωκεανούς. Η ενέργεια που εκπέμπεται από τα σώματά τους είναι η μόνη αξία και η έσχατη δικλείδα ασφαλείας που κρατάει τις μηχανές από το να αφανίσουν ολοκληρωτικά τους δίποδους εχθρούς τους.
Ελάχιστοι άνθρωποι έχουν κατορθώσει να επανακτήσουν τον έλεγχο του σώματός τους και με τελευταίο οχυρό την πόλη Ζάϊον που εκτείνεται κοντά στον πυρήνα της βασανισμένης γης, προσπαθούν να επιβιώσουν με νύχια και με δόντια από την αδηφάγα μανία των έλλογων δολοφονικών μηχανών.
Ένας πυρήνας αντιστασιακών, αποτελείται από το πλήρωμα του παρόμοιου με διαστημόπλοιο, αεριωθούμενου οχήματος, του Ναβουχοδονόσορα, με καπετάνιο τον Μορφέα (Λώρενς Φίσμπερν), την όμορφη Τρίνιτι (Κάρι-Αν Μος), τον Σάιφερ (Τζόε Παντολιάνο) και μερικούς άλλους.
Η μάχη είναι άνιση και οι λιγοστοί εξουθενωμένοι επιζώντες προσμένουν το θαύμα, τον εκλεκτό εκείνο που θα τους σώσει, οδηγώντας τους στην νίκη. Ο Μορφέας πιστεύει ότι ο Νίο είναι ο Εκλεκτός. Ο πολυθρύλητος απελευθερωτής ακριβώς όπως τον περιέγραφε η Προφήτης, μία σύγχρονη Πυθία, μέσα από τους σταθερά επακριβείς και επαληθευμένους γρίφους της.
Τον εκπαιδεύει άρτια στις πολεμικές τέχνες και στην εκμάθηση χρήσης των όπλων μέσω ψηφιακών προγραμμάτων προσομοίωσης. Μίας προσομοίωσης δηλαδή που ενδημεί μέσα στην προσομοίωση της πλάνης.
Στον εικονικό κόσμο τα πάντα μπορούν να συμβούν. Από το να υπερπηδήσεις επιτυχώς από ταράτσα σε ταράτσα κτιρίων, που τα χωρίζει δυσθεώρητα μεγάλη απόσταση χωρίς να γίνεις χαλκομανία, μέχρι και να αποφύγεις σφαίρες και βόμβες, ενώ παράλληλα λυγίζεις κουτάλια με τον νου, αψηφώντας όλους τους φυσικούς νόμους.
Αρκεί να το πιστέψεις, επιτρέποντας στον νου σου να πάρει τα ηνία και με τη δύναμη της σκέψης να πραγματοποιήσει το φαινομενικά ακατόρθωτο.
Σε μία από τις αποστολές τους στο Μάτριξ, τα μέλη σύσσωμης της ομάδας πέφτουν θύματα της προδοσίας του Σάιφερ. Οι κυβερνητικοί πράκτορες που στην πραγματικότητα είναι προγράμματα του Υπολογιστή με συνείδηση και με αποστολή την εξολόθρευση όλων όσων στοχεύουν στη διατάραξη της ψηφιακής καθεστηκυίας τάξης, σπεύδουν στον τόπο του εγκλήματος για να τους εξολοθρεύσουν.
Το πιο ισχυρό από αυτά, ο κύριος Σμιθ (Χιούγκο Γουίβινγκ) αιχμαλωτίζει τον Μορφέα, με τους υπόλοιπους της ομάδας να ξεφεύγουν κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή. Ο Νίο σπεύδει στη διάσωση του μέντορα του και κερδίζει στη θανάσιμη μάχη που δίνει με το σκληροτράχηλο Σμιθ, αποκαλύπτοντας παράλληλα τη τρομερή πρόοδο που έχει σημειώσει στον τομέα της νοητικής του απελευθέρωσης.
Για πρώτη φορά στα χρονικά της σκλαβιάς ένας άνθρωπος επικρατεί μίας θεωρητικά ανώτερης εξουσιαστικής μηχανής. Δάσκαλος και μαθητής αντλούν κουράγιο από τούτη την ανέλπιστη νίκη, και με ανανεωμένες δυνάμεις συνεχίζουν τον μαραθώνιο αγώνα τους.
Ο δρόμος της ανεξαρτησίας εξακολουθεί να είναι δύσβατος, μόνο που τώρα η πίστη και η ελπίδα έχουν φωτίσει ένα μικρό κομμάτι της αειφόρας ζωής όπως αυτή απλώνεται αισιόδοξα δροσερή στο τέλος του ζοφερού μονοπατιού.
Αρκεί μία μικροσκοπική χαραμάδα ακτινοβολούσας λάμψης για να φωταγωγήσει ολόκληρη την ανθρωπότητα και ο Νίο είναι εκείνος που αναλαμβάνει να διατηρήσει τη τρεμάμενη φλόγα ζωντανή.
Το πρώτο μέρος της τριλογίας κλείνει με τον Εκλεκτό να απευθύνει κάλεσμα ελπίδας σε όσους ανθρώπους έχουν έστω και μικρή επίγνωση της αυταπάτης που βιώνουν. Το μόνο που χρειάζεται να κάνουν είναι να ζητήσουν βοήθεια.
Να απλώσουν το χέρι που θα τους τραβήξει έξω από τον βάλτο των ψευδαισθήσεων, στον καθάριο ουρανό της οδυνηρής πραγματικότητας. Αν βρουν το θάρρος να το πράξουν, τότε σίγουρα ο Νίο και η παρέα του θα βρίσκονται εκεί για να τους διδάξουν τι σημαίνει να είσαι ελεύθερος άνθρωπος…
ΥΠΕΡΒΑΙΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ
Καθημερινά ερχόμαστε σε επαφή με εκατοντάδες ανθρώπους. Στα τραίνα, στους δρόμους, στη δουλειά και στα θέατρα, συναντάμε συνεχώς τυχαίους περαστικούς που διαμορφώνουν την πραγματικότητά μας, αλληλοεπιδρώντας μαζί μας, με χιλιάδες και φαινομενικά άσχετους μεταξύ τους τρόπους.
Η φιλία, ο έρωτας και η αγάπη, όπως επίσης το μίσος, ο φθόνος και η μοχθηρία γεννιούνται μέσα από αυτή τη τυχαία τριβή. Το τυχαίο και η μοίρα διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στη ζωή μας, η οποία σε πλείστες περιπτώσεις γίνεται υποχείρια του αναπόφευκτου.
Πορευόμαστε στο προσωπικό μας μονοπάτι, αλυσοδεμένοι και με βαρίδια στις πλάτες, ως άλλα έρμαια του πεπρωμένου, θύματα του προκαθορισμένου. Αναπνέουμε μηχανικά, χωρίς να συμμετέχουμε με όλη την ενάργεια του είναι μας στη «μαγική» διαδικασία που ονομάζουμε ζωή, καθώς θεωρούμε εσφαλμένα ότι κάποιος άλλος θα το πράξει για εμάς.
Κάποιος αγγελικός, θεόσταλτος προστάτης που είναι προγραμματισμένος να μας προστατεύει εφ’ όρου ζωής, απαλλάσσοντάς μας από το κοπιαστικό καθήκον που έχουμε να δρούμε σύμφωνα με τις δυνάμεις μας για να πετύχουμε το καλύτερο που μπορούμε.
Εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στον Θεό και αποποιούμαστε των ευθυνών μας, λες και περιμένουμε κάποια άγνωστη οντότητα να σηκώσει για χατίρι μας τα βάρη των αμαρτιών μας.
Επινοούμε διαρκώς δικαιολογίες για μεταφυσικά στοιχειά που ξεπερνούν τις δυνατότητές μας και απορρίπτουμε τον ρόλο μας που δεν είναι άλλος από το να κρατάμε στα χέρια μας τα ηνία της ζωής που μας προσφέρεται απλόχερα.
Η τύχη, η μοίρα και το πεπρωμένο εξακολουθούν να αποτελούν προσφιλή θέματα διαπληκτισμού στα φιλοσοφικά καφενεία. Ίσως όντως η θεά Μοίρα να υπάρχει και να υφαίνει στον αργαλειό της όλες τις λεπτομέρειες που δίνουν πνοή στην καθημερινότητά μας.
Ίσως πάλι, τα μοναχικά βράδια μας κρατάει συντροφιά ψιθυρίζοντας στο αυτί μας τις αποφάσεις που πρέπει να παρθούν και τις ενέργειες που χρειάζεται να ακολουθήσουμε την επόμενη μέρα.
Είναι πιθανό ο «μακρόκοσμος» στον οποίο ενδημούμε, να λειτουργεί πανομοιότυπα με το κβαντικό, εκεί όπου τα μυστηριώδη στοιχειώδη σωματίδια, οι θεμέλιοι λίθοι των πάντων, συγκρούονται διαρκώς αναμεταξύ τους και χωρίς κάποιο προφανή λόγο, δημιουργώντας το «παραμύθι» της αχαλίνωτης πραγματικότητας, αυτό που ονομάζουμε ζωή.
Ακόμη λοιπόν και αν είμαστε απότοκα τυχαίων συγκρούσεων και το πεπρωμένο, ο μοναδικός αληθινός θεός μας, δεν παύουμε να κρατάμε στα χέρια μας την ευθύνη για τη ρότα που θα χαράξουμε.
Χαράσσουμε την πορεία μας με τις αποφάσεις και τις επιλογές μας, ενώ ακολουθώντας το δύσβατο μονοπάτι της συντροφικότητας, της αλληλεγγύης και της διάθεσης για επανάσταση, διαμορφώνουμε συνειδητά τον κόσμο γύρω μας.
Δημιουργούμε μαζί με τους συντρόφους μας τις συνθήκες εκείνες που απαιτούνται έτσι ώστε η ευτυχία να είναι ο μοναδικός λόγος για τον οποίο θα αναπνέουμε.
Η μοίρα στην τελική είμαστε εμείς οι ίδιοι. Και ας το λησμονούμε ενίοτε…
ΟΤΑΝ Η ΠΛΑΝΗ ΤΩΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΩΝ ΟΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Πόσο διαφορετικός θα είναι ο ανθρώπινος πολιτισμός σε 1000 χρόνια; Θα έχει μεταβληθεί ριζικά η βιολογία του σώματός μας σε 10000 μελλοντικά έτη; Θα έχουμε καταφέρει μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα να αποκρυπτογραφήσουμε πλήρως τα μυστικά του Σύμπαντος και επομένως να φτάσουμε πιο κοντά στη γνώση της ίδιας της φύσης των πάντων;
Κρίνοντας από τα τιτάνια τεχνολογικά άλματα που έχουν σημειωθεί κατά τη διάρκεια των τελευταίων αιώνων, θεωρώ δεδομένη τη δημιουργία ενός κόσμου απίστευτων δυνατοτήτων, μίας πραγματικότητας απύθμενα διαφορετικής από τη δική μας, που θα ξεπερνάει απροσμέτρητα τα όρια και της πιο εξημμένης φαντασίας.
Για να κατακτήσουμε ωστόσο τις τεχνολογικές επιδόσεις των «θεών» πρέπει να συνεχίσουμε να υπάρχουμε στο διηνεκές. Να εξασφαλίσουμε την επιβίωση του ευάλωτου είδους μας, έστω και αν αυτό οδηγείται με γοργούς και βίαιους ρυθμούς προς τον αφανισμό και την αυτοκαταστροφή.
Πριν λοιπόν εξερευνήσουμε τις εσχατιές του διαστήματος, πρώτα χρειάζεται να αποβάλλουμε από την καρδιά μας τις παθογένειες που την επισκιάζουν και την μετατρέπουν σε μία μισερή, φονική μηχανή, γεμάτη με μισαλλοδοξία και έπαρση.
Η αποικιοκρατική εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ο φυλετικός ρατσισμός, ο σεξισμός, η οικονομική ιμπεριαλιστική και πολεμική πολιτική, καθώς επίσης και η έξαρση του κτηνώδους εθνικισμού, αποτελούν μόνο μερικά από τα πανανθρώπινα καρκινώματα που επιβουλεύονται την άχραντη φύση μας και δοκιμάζουν τα όρια της υπομονής και της αξιοπρέπειάς μας.
Όλα πηγάζουν από τον φόβο μας μπροστά στην αλλαγή που προκαλεί πάνω μας το άγνωστο και από την ολική άγνοια που επιδεικνύουμε καθημερινά σχεδόν σε κάθε πτυχή του βίου μας.
Εξαιτίας του τρόμου μας για τον θάνατο, εξολοθρεύουμε τα πάντα στο πέρασμά μας, θυσιάζοντας στο βωμό της απάνθρωπης ματαιοδοξίας ακόμα και τις λιγοστές ελπίδες που έχουμε για να ζήσουμε σύμφωνα με τους νόμους της αγάπης. Η περιβαλλοντική καταστροφή είναι ένα τρανό δείγμα της ανεξέλεγκτης ροπής μας προς τον όλεθρο.
Συμπεριφερόμαστε όπως η Αλίκη στο βιβλίο του Λιούις Κάρολ, μόνο που εμείς δεν πέφτουμε στην κουνελότρυπα των θαυμάτων, αλλά στο λάκκο με τα περιττώματα, για να καταλήξουμε έτσι στη χώρα του μίσους και της αδιαλλαξίας. Και όλα αυτά τα πράττουμε ενσυνείδητα.
Έχουμε δημιουργήσει το δικό μας ζοφερό Μάτριξ, μία απατηλά αληθινή εικονική πραγματικότητα μέσα στην οποία οι άνθρωποι κρίνονται από το χρώμα του δέρματός τους ή από το μέγεθος του πορτοφολιού τους και βασανίζονται ανηλεώς από την εκάστοτε εξουσιαστική λαιμαργία, η οποία μεταφράζεται ψευδώς σε κοινωνικές μεταρρυθμίσεις και συνταγματική νομιμότητα.
Το σύγχρονο Μάτριξ ονομάζεται καπιταλισμός και υπηρέτες του είναι το χρήμα και ο χρόνος. Έχουμε μάθει από τα τρυφερά γεννοφάσκια μας ότι ο χρόνος είναι χρήμα και το αντίστροφο. Στην εποχή μας η ύλη θεωρείται το ύψιστο αγαθό, η μέγιστη επιδίωξη μικρών και μεγάλων.
Παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι το χαρτί είναι απλά χαρτί και τίποτα παραπάνω. Γιατί πρέπει να το χρησιμοποιούμε σώνει και καλά σαν μαχαίρι για να προκαλούμε πόνο και οδύνη;
Χαλιναγωγούμε τον χρόνο μας άσκοπα, χρησιμοποιώντας τον μονάχα για την επίτευξη του μέγιστου δυνατού κέρδους και λησμονούμε να τον αφιερώσουμε στα αγαπημένα μας πρόσωπα ή να τον αξιοποιήσουμε βελτιώνοντας τις πνευματικές μας δυνατότητες.
Παραβλέπουμε συνεχώς τα συμπεράσματα της Σχετικότητας του Αϊνστάιν, που αποδεικνύει την εύθραυστη δομή του χρόνου. Αν συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό που ονομάζουμε χρόνο δεν είναι παρά ένα φιλοσοφικό κατασκεύασμα που εξυπηρετεί την ασημαντότητά μας να βάλει σε μία τάξη τη ζωή της, τότε θα καταφέρουμε να αναπνεύσουμε περισσότερο ελεύθεροι από ποτέ. Και ίσως τότε πάψουμε να είμαστε σκλάβοι των χτύπων των ρολογιών.
Έχουμε διαρκώς το βλέμμα στραμμένο προς το πάτωμα και ξεχνούμε πόσο όμορφος είναι ο ουρανός. Όμως από μία πιο συμπαντική ματιά τί αξία έχουν ο χρόνος και το παράγωγο της ύλης, το χρήμα; Εκεί έξω, έχει σημασία το χρώμα του δέρματος και το φύλο; Το μίσος και το αιματοκύλισμα; Αξίζει να σβήνουμε λουσμένοι στο άγχος της καταξίωσης;
Σαφέστατα και όχι, καθώς η ζωή είναι το μεγαλύτερο αγαθό που διαθέτουμε και αξίζει να την προστατεύουμε με όλο το είναι μας. Είμαστε ξεχωριστοί γιατί μέσα στην απεραντοσύνη των αστεριών και των γαλαξιών, μέσα σε μία μικροσκοπική γωνιά με μέγεθος κόκκου σκόνης, στο άπειρο της αιωνιότητας, εμείς εξακολουθούμε να αναπνέουμε πάνω σε ένα κρυστάλλινο, σφαιρικό κομψοτέχνημα.
Δε χρειαζόμαστε αεροπλάνα και βαπόρια για να γίνουμε μοναδικοί. Είμαστε μοναδικοί από την πρώτη εκείνη στιγμή που πλαντάξαμε στο κλάμα, ερχόμενοι στο άγνωστο ακτινοβόλο φως της γέννησής μας και σκορπίσαμε χαμόγελα ευτυχίας σε όλους όσους μας συμπαραστάθηκαν σε τούτο το πρώτο ταξίδι.
Αν μπορούσαμε να σκαρφαλώσουμε στη ψηλότερη ταράτσα της πολυώροφης πολυκατοικίας που λέγεται Σύμπαν και προσπαθούσαμε να διακρίνουμε τι διαδραματίζεται στον πρώτο όροφο της κατοικίας μας, δε θα διακρίναμε τίποτα. Τα αίτια των διαξιφισμών μας είναι μικρότερα και από πικραλίδες που παρασύρονται μέσα στο θυελλώδη στρόβιλο του κοσμικού ανέμου.
Η έχθρα και η ραδιουργία είναι απότοκα του ανθρώπινου νου, ενώ εκεί έξω υπάρχει μονάχα σκοτεινή υλοενέργεια και πιθανότατα νοημοσύνη που περιμένει γεμάτη προσμονή να την ανακαλύψουμε.
Δεν είναι άδικο να αλληλοσκοτωνόμαστε χωρίς λόγο και αιτία πάνω στη λιλιπούτεια σκηνή μίας τεράστιας κοσμικής αρένας, ενώ μας δίνεται η ευκαιρία να εξερευνήσουμε το μεγαλείο του απείρου;
Ας σταματήσουμε λοιπόν να συμπεριφερόμαστε ως άλλα αιχμαλωτισμένα «κατοικίδια» που απλώς επιβιώνουν κλεισμένα στις στενές, αποπνικτικές διαστάσεις ενός τιποτένιου διαμερίσματος και ας στραφούμε προς την πλέρια ελευθερία, έξω από το τετράγωνο, μικροσκοπικό κουτί των ψευδαισθήσεων μας.
ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ
Σύμφωνα με την πλατωνική αλληγορία του σπηλαίου, οι άνθρωποι περνούν τη ζωή τους αλυσοδέσμιοι στον τοίχο μίας ανήλιαγης σπηλιάς, αντικρίζοντας το κενό του απόλυτου τίποτα.
Οι κρατούμενοι βλέπουν μονάχα τις σκιές που σχηματίζονται στον τοίχο από αντικείμενα που περνούν μπροστά από μία φωτιά και χωρίς να γνωρίζουν την παγίδα σπεύδουν να δώσουν ονόματα σε αυτές τις σκιές.
Η πραγματικότητά τους είναι μία αέναη πλάνη, μία ψευδαίσθηση τόσο ισχυρή που ακόμη και αν κάποιος από τους αιχμαλώτους κατορθώσει να σπάσει τα δεσμά του και να δραπετεύσει στο φως της μέρας, θα δυσκολευτεί αφάνταστα πολύ να προσαρμοστεί στα νέα υπαρξιακά δεδομένα που διέπουν την αληθινή ζωή.
Αν ο συγκεκριμένος δραπέτης αποδειχτεί τολμηρός και επιθυμήσει να δείξει το φως του ήλιου και στους υπόλοιπους συγκρατούμενούς του, το πιθανότερο είναι να βιώσει στο πετσί του το μένος και την επιθετικότητά τους, που θα πηγάζει από τον φόβο τους για τις υποδείξεις που στοχεύουν στην ανατροπή όσων θεωρούσαν δεδομένα μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Όπως ο προδότης Σάιφερ της ταινίας, οι περισσότεροι θα προτιμήσουν την απατηλότητα των κεκτημένων, επιλέγοντας να βγάλουν τα μάτια του καημένου επίδοξου σωτήρα τους από το να ξεβολευτούν. Ακόμη και ο Μεσσιανισμός κρύβει κινδύνους, για αυτό καλό θα είναι οι απανταχού «Σωτήρες» να προσέχουν το «ποίμνιο» τους.
Η πραγματικότητα μας ομοιάζει με το πλατωνικό σπήλαιο από πολλές απόψεις. Είμαστε δέσμιοι των παθών μας και ενίοτε των παραισθήσεων που γεννά ο εγκέφαλός μας. Ο κάθε άνθρωπος ζει μέσα στον δικό του ιδιωτικό μικρόκοσμο και είναι αυτός ο συνεκτικός ιστός πολλαπλών ανόμοιων μεταξύ τους πραγματικοτήτων που κατασκευάζουν το ψηφιδωτό οικοδόμημα που ονομάζουμε σύγχρονη κοινωνία.
Ορισμένες πραγματικότητες, όπως των δολοφόνων, των φυρερίσκων και των βιαστών, είναι περισσότερο επικίνδυνες από αυτές των φιλήσυχων πολιτών, μα δυστυχώς όλες τέμνονται στο σημείο εκείνο όπου γεννιέται η θνησιγενής ζωή.
Αρνούμαστε να καταλάβουμε ότι είμαστε όλοι θνητοί, με σάρκα και αίμα. Τα στοιχειώδη σωματίδια που είναι υπεύθυνα για οποιοδήποτε παρατηρήσιμο φαινόμενο μέσα στον ορατό διαστρικό ουρανό, είναι τα ίδια για όλους μας.
Διάολε, δεν είμαστε ιδιαίτερα διαφορετικοί από τα υπόλοιπα έμβια όντα του πλανήτη μας, ακόμα και από τους κορμούς των δέντρων. Βαυκαλιζόμαστε πάρα ταύτα , για το μεγαλείο μας με κομπορρημοσύνη αστείρευτης ηλιθιότητας.
Η Θεωρία των Χορδών εξηγεί πως όλα τα ουράνια σώματα και οι τεράστιοι γαλαξίες έχουν δημιουργηθεί από μικροσκοπικές παλλόμενες ίνες ενέργειας, συγγενικές μεταξύ τους. Η βαθύτερη ουσία των πάντων είναι παρόμοια… γιατί εμείς συνεχίζουμε να αρνούμαστε την πεμπτουσία μας; Αυτή είναι άλλωστε που μας ενώνει με τη συμπαντική ενότητα, προσδίδοντας νόημα στην εφήμερη επίγεια περιπλάνησή μας.
Εξακολουθούμε να μη βλέπουμε πέρα από τη μύτη μας και να δυσπιστούμε απέναντι σε ότι δεν είναι προσοδοφόρο ή πειραματικά μετρήσιμο. Αποποιούμαστε του θειικού μας χαρακτήρα, αφού ο καθένας από εμάς είναι ένα σύμπαν με τα τόσα δισεκατομμύρια ζωντανά κύτταρα, μόρια και άλλους περίπλοκους μικροοργανισμούς που συνθέτουν την ολότητά μας. Συμπεριφερόμαστε ως μονοδιάστατα συμβιβασμένα όντα που κινούνται με το ζόρι μονάχα προς μία κατεύθυνση, πάνω στη λεία επιφάνεια της υλικής επιπεδοχώρας, αγνοώντας τον τετραδιάστατο κόσμο των άπειρων δυνατοτήτων.
Δε χρειάζεται να διακρίνουμε τις κρυμμένες και καμπυλωμένες επιπρόσθετες διαστάσεις που απαιτεί η Θεωρία των Χορδών, ούτε να ανακαλύψουμε την ενοποιημένη θεωρία που θα συνενώσει με επιτυχία τη Σχετικότητα του Αϊνστάιν με την Κβαντομηχανική.
Αρκεί να υπενθυμίσουμε στους εαυτούς μας,, ότι είμαστε πολύπλευρα και πολυδιάστατα πλάσματα, που εκτός από τη λογική διαθέτουν και συναίσθημα, ενώ δεν αρκούνται μονάχα στα εφήμερα υλικά και επομένως χειροπιαστά υλικά, αλλά αντίθετα αναζητούν μετ΄ επιτάσεως την πνευματική υπερβατικότητα.
Το real Μάτριξ ίσως πράγματι υπάρχει, όπως υποστηρίζει και η Ολογραφική θεωρία. Ίσως ο κόσμος μας να αποτελεί φτηνή απομίμηση του πραγματικού πολυδιάστατου, συμπιεσμένη και εκτυπωμένη πάνω στο χαρτί των τεσσάρων διαστάσεων.
Ίσως πάλι, όλοι μας βιώνουμε τα αποτελέσματα ενός virtual game, ενός παιχνιδιού ρόλων και δεν είμαστε τίποτα περισσότερο από υποχείρια στις ορέξεις ενός βαριεστημένου εξωγήινου ή της άνεργης μελλοντικής μας εκδοχής που παίζει το πιο σπουδαίο παιχνίδι που επινοήθηκε ποτέ, πίσω από την οθόνη ενός εξελιγμένου υπερσύγχρονου υπολογιστή.
Στον ολογραφικό κόσμο μας, ο οποίος θα μοιάζει με των Sims, όλες οι γνώσεις θα προϋπάρχουν βαθιά μέσα στο πηγάδι του ασυνειδήτου, ακολουθώντας τη λογική του ιδεαλισμού, με τον αντικειμενικό κόσμο των αισθήσεων μας να αποτελεί απλώς μία χαμηλή διαβάθμιση στην ελισσόμενη ανηφόρα του αισθητού όντος.
Αν όντως είμαστε προγραμματισμένοι με συνείδηση αλγόριθμοι και συναισθηματικοί κώδικες, pixels στην οθόνη, που ακολουθούν τις νόρμες της Κυβερνητικής, τότε εύλογο είναι να μην έχουμε στα αλήθεια την ευθύνη των πράξεων μας, τις οποίες και μεταθέτουμε στον αργόσχολο χειριστή- Δημιουργό μας.
Αν είμαστε άυλα δεδομένα, bits που ζουν μονάχα διαμέσου μίας αποθηκευτικής συσκευής, επιφορτισμένης να διατηρήσει ζωντανές τις μνήμες ενός παρελθοντικού απονεκρωμένου ανθρώπινου πολιτισμού, χρειάζεται να σηκώσουμε το κεφάλι και να επαναστατήσουμε, απέναντι στους εξάχρονους φουτουριστικούς gamers- καταπιεστές μας, χρησιμοποιώντας πιθανότατα τις δυνατότητες που θα μας προσφέρει η εξέλιξη της τεχνητής νοημοσύνης.
Το σενάριο της Ολογραφικής Θεωρίας προϋποθέτει μεγάλη νοητική ελευθερία και διάθεση για περιπέτειες ακραίας επιστημονικής φαντασίας. Όμως αυτό δε σημαίνει ότι το Μάτριξ είναι ψεύτικο. Το μυαλό μας είναι η μεγαλύτερη φυλακή και συνάμα ο αμεσότερος κίνδυνος που απειλεί τη ζωή μας.
Επιβάλλεται να απελευθερώσουμε το λογικό μας από καθετί μισερό, προσπαθώντας να ανοικοδομήσουμε τον δικό μας «παράδεισο», ο οποίος δε θα στηρίζεται στα τεχνολογικά επιτεύγματα μιας δυστοπικής μελλοντικής wonderland, αλλά θα βασίζεται στην έμφυτη ικανότητά μας για συνεργασία και θα στοχεύει σε μία πανανθρώπινη κοινωνία πάνδημης αλληλέγγυας αγάπης.
Η ευθύνη των αποφάσεών μας, μας βαραίνει καθημερινά, καθώς επηρεάζουμε ποικιλοτρόπως τις ζωές των άλλων, ασχέτως αν το πράττουμε συνειδητά ή όχι. Η νόηση δημιουργεί πολυεπίπεδες πραγματικότητες, ακόμη και αν για την ώρα δε μπορεί να εξαϋλώσει το αυταρχικό αφεντικό μας. Η τεχνολογική πρόοδος δε δικαιολογεί επ΄ ουδενί τη βαναυσότητα που ενδέχεται να προκαλέσουμε με την ανευθυνότητα των ενεργειών μας.
Ας βάλουμε επιτέλους το μυαλό μας να σκέφτεται εκτός κάδρου, αφού καταφέραμε να ταξιδέψουμε στη Σελήνη. Θα καταφέρουμε να βρούμε επιτέλους τη λύση για το καλό όλων μας.
Και αν δεν επιθυμούμε να χαλάσουμε τη ζαχαρένια μας για το χατίρι των άλλων, ας το κάνουμε για χάρη των θαυμάτων που εκτείνονται μπροστά μας και εντός του εφικτού ορίου των δυνατοτήτων μας.
Ο Κόσμος μας αποτελεί ένα σύμπαν μέσα σε έναν κυκεώνα συμπάντων, φράκταλς με παρόμοιους φυσικούς νόμους και διαφορετικές μορφές ζωής, εν μέσω αμέτρητων και εν εξελίξει big bangs και πληθωριστικών διαστολών του χωροχρονικού συνεχές.
Πιθανόν το σύμπαν μας να εμπεριέχεται μέσα σε μία αρχέγονη μελανή οπή ή κάποτε να γίνει εφικτή η σύνδεση μεταξύ των μυριάδων συμπάντων, μέσω σύζευξης των λευκών με τις μαύρες τρύπες, με τη χρήση των φυσικών τούνελ, των σκουληκοτρυπών.
Δεν είναι σπουδαία όλα αυτά; Όλες οι πιθανότητες που απλώνονται στα πόδια μας; Γιατί στο καλό να θέλουμε να καταστρέψουμε τα πάντα και μάλιστα για τους ευτελέστερους των λόγων;
Συχνά πυκνά νιώθουμε την αίσθηση ότι η εμπειρία που βιώνουμε, μας θυμίζει κάτι, ότι την έχουμε ξαναζήσει. Αυτό το déjà vu, ίσως είναι μία βλάβη στο λειτουργικό του Μάτριξ που απαιτεί επιδιόρθωση.
Ίσως ο φαύλος κύκλος των επαναλαμβανόμενων μοιραίων λαθών της ανθρώπινης ιστορίας ακόμα και ο ίδιος ο σωματικός θάνατος να είναι ένα bug τεχνικού σφάλματος. Ίσως όντως να είμαστε «προγραμματισμένοι» να καταστρέφουμε την πλάση και τους εαυτούς μας γιατί δε μπορούμε να υπερνικήσουμε τους γενετήσιους κώδικες μας.
Υπάρχει διέξοδος από τη ψευδαίσθηση του εικονικού τίποτα; Πιστεύω ακράδαντα πως ναι, υπάρχει και μας περιμένει. Χρειάζεται να ανακαλύψουμε τον αληθινό εαυτό μας που ενδημεί στα υποστρώματα της καρδιάς μας και ως άλλος Νίο θα καταφέρει να σπάσει τα υλικά δεσμά που τον κρατούν αιχμάλωτο και θα αναδυθεί στην επιφάνεια μίας πραγματικότητας απαλλαγμένης από οποιοδήποτε ακανθώδη εμπόδιο που μας δυσχεραίνει την ποιοτική εξέλιξη.
Ο αγώνας είναι τιτάνιος και ενίοτε άνισος. Χρειάζεται αφύπνιση και διαρκή εγρήγορση. Μόνοι και αποξενωμένοι δε θα τα καταφέρουμε. Χρειαζόμαστε όλοι, κανένας δεν περισσεύει. Εξαιρούνται φυσικά οι διάφοροι μισάνθρωποι βάρβαροι, οι γνωστές σε όλους μας ανίατες περιπτώσεις, που ως κύριοι Σμιθ καταδιώκουν και δυναστεύουν την ελευθερία μας.
Αναρωτιέμαι. Πώς θα είναι ο άνθρωπος που θα σπάσει τα δεσμά της περιορισμένης του αντίληψης; Που δε θα φοβάται την αλλαγή και θα μπορέσει να ατενίσει το μέλλον που εκτείνεται πέρα από τον κοσμολογικό ορίζοντα των καταπιεσμένων φόβων του;
Υπήρξε; Θα υπάρξει; Θα λατρεύεται ως «Θεός»; Μπορεί. Ίσως να είναι αυτή η πίστη που διατηρεί άσβεστη τη θρησκευτική φλόγα ανά τους αιώνες…
ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ
Ζούμε διαρκώς μέσα στο άγχος της οικονομικής διαβίωσης, λησμονώντας τις αξίες που έχουν σημασία. Αναλωνόμαστε άσκοπα σπαταλώντας τον λιγοστό χρόνο που διαθέτουμε σε μικρότητες. Χάνουμε τον εαυτό μας σε δραστηριότητες -που πολλές φορές μας επιβάλλονται με τη συγκατάθεσή μας- κενού περιεχόμενου και μηδενικής ποιοτικής αισθητικής, κυνηγώντας την ουρά μας σε ένα ατέρμονο πανηγύρι φθοράς και μωρίας.
Ωστόσο, βαθιά μέσα μας το ζιζάνιο της επιθυμίας για γνώση είναι υπερδραστήριο και ενισχυμένο με την ενεργοποίηση του συναισθηματικού μας κόσμου, μας ωθεί να ανακαλύψουμε ξανά την κρυμμένη εκείνη σπίθα που θα τροφοδοτήσει με νόημα τη ζωή μας και θα μας βοηθήσει να ταξιδέψουμε, με όχημα την αυτογνωσία, στα μύχια της ταραγμένης εσωτερικής μας ουσίας.
Το ταξίδι είναι δύσκολο και σχεδόν ακατόρθωτο. Ο Νίο στη ταινία χρειάστηκε τη βοήθεια του Μορφέα για να πραγματοποιήσει το δικό του και να μετατραπεί από έναν ασήμαντο υποταγμένο υπάλληλο σε κυρίαρχο και διαμορφωτή της ύπαρξής του.
Και εμείς με τη σειρά μας χρειαζόμαστε τη συντροφικότητα και την κατανόηση από τους συνανθρώπους μας, έτσι ώστε να επικοινωνήσουμε την ανάγκη μας για έρωτα και ζωή, συμμετέχοντας με κάθε ικμάδα της πεμπτουσίας μας σε μία εξελικτική συλλογικότητα πανανθρώπινων διαστάσεων.
Η εξάρτηση στα καθιερωμένα υλικά πρότυπα σχετίζεται με την οπτική που έχουμε σχηματίσει για τον κόσμο και πως τοποθετούμε τον εαυτό μας σε αυτόν. Η κριτική ικανότητα και οι εμπειρίες μας καλλιεργούν τούτη την οπτική και τελικά διαμορφώνουν την προσωπικότητά μας.
Ωστόσο η συναισθηματική νοημοσύνη είναι αυτή που μας καθιστά ικανούς για το καλύτερο. Όλες οι υπαρξιακές απαντήσεις που ψάχνουμε με αγωνία ενυπάρχουν ήδη μέσα μας και μας περιμένουν να τις ανακαλύψουμε.
Η Αγάπη ενδημεί στον Νου μας και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να σπάσουμε τη βουβή σιωπή της αποτελμάτωσης που μας περιστοιχίζει και να αφουγκραστούμε τους χτύπους της παλλόμενης με ζωντάνια, φιλειρηνικής καρδιάς μας.
Η Ζωή μας είναι πολύ περισσότερα από μία απλή επιβίωση. Ζούμε αληθινά όταν μοιραζόμαστε τις χαρές και τις οδύνες μας με τους άλλους. Νιώθουμε ζωντανοί μέσα από τη χαρμολύπη που εκπνέουμε κάθε δευτερόλεπτο που περνάει ερήμην μας.
Η ικανότητα να ερωτευόμαστε είναι αυτή που μας κάνει Εκλεκτούς. Η Αγάπη απλά μας αποκαλύπτει την αιωνιότητα και μας χαρίζει την αθανασία…