Μετά τη νίκη του στα περσινά Οσκαρ με το Birdman, ο Alejandro Iñárritu καταπιάνεται με το είδος του γουέστερν, ανανεώνοντάς το και δίνοντας του φρέσκια πνοή, όπως έκανε και με το υπερηρωικό είδος.
Παρά τις ομοιότητες με τα τοπία του Τέρενς Μάλικ, και αυτές με τον Ταρκόφσκι στην κινηματογραφία, τον ρυθμό, και τα πλάνα, τις οποίες παρατηρεί κανείς εξαρχής, όπως και στα θέματα που φαίνεται ότι μοιράζεται με τον Χέρτζογκ, η ταινία του Ιναρίτου καταφέρνει να συνδυάσει με πρωτότυπο τρόπο την καλλιτεχνική αξία (δεν πρόκειται περί αριστουργήματος, αλλά το αποτέλεσμα είναι άρτιο, και μένει στη μνήμη), με τον κινηματογράφο των ατραξιόν, ενώ ο σκηνοθέτης, όπως έκανε και στο Birdman, έχει πάντοτε στο μυαλό του τη διασκέδαση του κοινού.
Ενώ όμως στο Birdman ο Ιναρίτου αποδομεί τους κώδικες και τα κλισέ του υπερηρωικού είδους με μεταμοντερνιστικό τρόπο, στο The Revenant χρησιμοποιεί με μαεστρία ψηφιακά εφέ και ευφάνταστα πλάνα, με την κάμερα να χορεύει πάνω στα χιονισμένα τοπία, για να αφηγηθεί ένα έπος του αμερικανικού ‘Frontier’, σε όλο του το μυθικό μεγαλείο. Πρόκειται για την -πραγματική παρεμπιπτόντως (τουλάχιστον στα βασικά της στοιχεία)- ιστορία του Hugh Glass, ο οποίος έπεσε θύμα τρομακτικής επίθεσης αρκούδας (η σχετική σκηνή έχει ήδη περάσει στην κινηματογραφική Ιστορία), εγκαταλείφτηκε από τους συντρόφους του (κυνηγούς γουνοφόρων ζώων του 19ου αιώνα), αλλά κατάφερε να επιβιώσει περνώντας κυριολεκτικά του Χριστού τα πάθη (οι θρησκευτικές εικόνες στην ταινία είναι κάθε άλλο παρά τυχαίες), και, διασχίζοντας μια παγωμένη κόλαση που κάνει το Man vs. Wild να μοιάζει παιδική χαρά, να φτάσει τελικά στην πολυπόθητη εκδίκηση, η οποία είναι ένα πιάτο που όλοι ξέρουμε πώς τρώγεται.
Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στα στοιχεία μιας ανελέητης και βίαιης Φύσης παρουσιάζεται αναπάντεχα ποιητικός, διανθισμένος με σουρεαλιστικά όνειρα και οράματα που βλέπει ο πρωταγωνιστής, και σύμβολα.
Εκτός από την βιρτουόζο κινηματογραφία, επιβλητικό το μινιμαλιστικό σάουντρακ του Σακαμότο.
Οι ερμηνείες (πέραν αυτής του Ντι Κάπριο -διαβόητη πλέον για τη ‘σωματικότητα’ της) πολύ καλές από όλο το καστ, με εκείνη του Τομ Χάρντυ να ξεχωρίζει, όπως ήταν αναμενόμενο.