Ο Γιώργος Σχοινάς, φοιτητής του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών ΑΠΘ και ένας από τους συλληφθέντες της 16ης Σεπτεμβρίου, όταν μετά από αντιφασιστική διαδήλωση στην ευρύτερη περιοχή του Λευκού Πύργου, ομάδα νεαρών προχώρησε σε παρέμβαση αποκαθήλωσης συμβόλων ναζιστικού περιεχομένου, μίλησε στο ΠΡΙΝ για το συμβάν.
«Οι αστυνομικοί της ΔΙΑΣ ακολουθούσαν περίπου εξαρχής κι όσο περνούσε η ώρα πλήθαιναν. Στο τέλος μας περικύκλωσαν και μας χτύπησαν με μανία στέλνοντας δύο στο νοσοκομείο με ανοιγμένα κεφάλια, τραυματίζοντας συνολικά 17, ενώ μας συνέλαβαν όλους».
Δρομολογήθηκε δίωξη με κατηγορίες να ξεκινούν αρχικά από τη διατάραξη κοινής ειρήνης, για να προστεθούν άλλα πέντε πλημμελήματα και το κακούργημα της βεβήλωσης ιστορικού μνημείου.
«Έτσι βαφτίστηκαν για την περίσταση παγκάκια και πλάκες στην περιοχή του Λευκού Πύργου. Θα ήταν γελοίο, αν δεν υπήρχε η στόχευση της αστυνομίας να βάλει σε γύψο το αντιφασιστικό κίνημα, ειδικά εκείνες τις μέρες που πλησίαζε και η δίκη της Χρυσής Αυγής».
Απαράδεκτη ήταν η αντιμετώπιση των συλληφθέντων στη συνέχεια. «Για πολλές ώρες δεν είχαμε πρόσβαση σε νερό ή και φαγητό και κρατούμασταν σε απαράδεκτες συνθήκες εν μέσω της πανδημίας χωρίς το παραμικρό μέτρο προφύλαξης. Με τα πολλά αφεθήκαμε με περιοριστικούς όρους».
Στο λογικό ερώτημα γιατί στήθηκε αυτή η υπόθεση, ο Γιώργος είναι ξεκάθαρος.
«Τα γεγονότα γίνονται κατανοητά μόνο μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο. Μαυρίζουν το μέλλον νέων φορτώνοντάς τους κακουργήματα επειδή έκαναν το “έγκλημα” να σβήσουν ναζιστικά σύμβολα στο κέντρο της πόλης. Το μήνυμα είναι ότι δεν επιτρέπονται παρεκκλίσεις από το δόγμα “νόμος και τάξη”, ειδικά από τη νεολαία και όποιον προσπαθήσει να σηκώσει κεφάλι. Είτε επειδή δεν θέλει να βλέπει σβάστικες, είτε επειδή θέλει να σπουδάζει και να εργάζεται με ανθρώπινους όρους. Τα είδαμε και με την κατηγορία σε βαθμό κακουργήματος ενός 14χρονου μαθητή μετά από μαθητικό συλλαλητήριο. Ο καθένας και η καθεμιά από εμάς θα μπορούσε να βρεθεί σε αντίστοιχη θέση».
Αυτή η ακραία καταστολή των ημερών μας δεν είναι ξεκομμένη από τη συνολική κατάσταση, τονίζει.
«Από το 2009 που έφτασε στη χώρα η δομική κρίση του καπιταλισμού, εφαρμόζονται ακραίες νεοφιλελεύθερες αναδιαρθρώσεις που αυξάνουν τις ανισότητες, την φτώχεια, φέρνουν εργασιακό μεσαίωνα με έκρηξη της επισφάλειας. Αυτά συνδυάζονται με τη ροπή προς κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό, δείγμα του οποίου είναι ο νόμος Χρυσοχοΐδη για ενάντια στις διαδηλώσεις. Μάλιστα στη σύλληψή μας αυτός χρησιμοποιήθηκε ως αφορμή με την αστυνομία προκλητικά να ρωτά ποιος είναι ο οργανωτής και πριν καν λάβει απάντηση επιτέθηκε».
Στο ερώτημα πώς στεκόμαστε απέναντι στην καταστολή, η απάντηση είναι ξεκάθαρη.
«Η περίπτωση των 51 επιβεβαιώνει κάτι που ορατό εδώ και καιρό. Το αστικό κράτος διώκει όσους παλεύουν για ένα καλύτερο μέλλον, κι από την άλλη ρίχνει στα μαλακά το μακρύ του χέρι, τους δολοφόνους της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής, που φάνηκε ότι δεν ήταν συστημικοί, αλλά παρακρατικοί. Στέλνουμε μήνυμα συλλογικής πάλης ενάντια στον αυταρχισμό της σύγχρονης ολιγαρχίας. Και μέσα από τη δίκη, αλλά κυρίως στον δρόμο του αγώνα για ένα μέλλον στο ύψος των αναγκών μας».