“Στο ορκίζομαι, τα δάκρυά μας θα μπορούσαν να καλύψουν όλες τις θάλασσες του κόσμου”…
Τα πόδια στη στεριά. Σώος πια; Τι από εδώ και πέρα; Στην άκρη προς το παρόν. Αυτά θα ‘ρθουν μετά. Πλάτη στη στεριά. Τα μάτια στη θάλασσα. Στην πορεία από όπου ήρθε. Το βλέμμα εστιάζει. Η φωνή βγαίνει από πηγάδι βαθύ. Δε μιλάει αυτός. Δε μιλάει μόνος. Μιλάει ο λαός του.
Πρώτο πληθυντικό. Πόνος. Πόνος συλλογικός. Τα παιδιά στις λέξεις του. Ο πόλεμος. Ο θάνατος. Ο διάλογος με τη θάλασσα. Η παράκλησή του. Το παράπονό του. “Γιατί τα κύματά σου εναντίον μας; Γιατί μας πνίγεις; Κλαίμε. Αν μετρήσουμε αυτά τα δάκρυα, περισσότερο το δικό μας νερό, περισσότερο το δικό μας αλάτι. Γιατί μας πνίγεις; Αγάπη δώσ’ μας θάλασσα.”
Ανατριχίλα. Πώς θρηνείτε στον πλανήτη σας; Έτσι. Έτσι ακριβώς. Ετούτο είναι το σπάραγμα της απώλειας. Ετούτο είναι ο οδυρμός του “χάνω για πάντα”. Ετούτο σβήνει τις μνήμες της Βαβέλ. Μια γλώσσα, ένα αίσθημα, κοινή η κατανόηση. 134 δευτερόλεπτα. Η ανάσα κρατημένη. Ανασαίνω πάλι. Θρήνος ανθρώπου. Όπου γης ανθρώπου. Μέσα από ετούτη τη φωνή.