By Nikos LeFou Pierrot Ziakas
Τί είναι η ποίηση ; Μου έρχεται να γράψω και ξαφνικά η ηχώ του κόσμου με θρυμματίζει. Τι είναι η ποίηση ; Ένα πλήθος ανθρώπων που χτυπούν συντονισμένα τα χέρια τους και φωνάζουν ” ΠΕ-ΣΕ, ΠΕ-ΣΕ, ΠΕ-ΣΕ ” ενώ εσύ κάνεις γκριμάτσες από το ύψος της ταρατσας, περιμένουν να σπάσεις και να πληρώσεις τα σπασμένα φθόγγο το φθόγγο. Αν θες να δεις ένα κτίριο να ματώνει πρόσεξε προσεκτικά πού θα πέσει η βόμβα δεν αργεί πολύ μετά από λίγο ο Θεός επιβεβαιώνει το πώς μας έφτιαξε, αρκεί να δεις ένα βομβαρδισμένο κτίριο μετά από λίγο βγαίνει το πρώτο αίμα αυλακώνει το χώμα κι αν το πάρεις στα χέρια σου μπορείς να φτιάξεις έναν άνθρωπο ακόμα και κάπως έτσι να έχεις όλη την ιστορία μας πάντα από αίμα πάντα στο χώμα. Τι είναι η ποίηση ; Μπορεί να μη θυμάμαι πώς είναι να τυλίγεις το πόδι σου στη μέση μου αλλά θυμάμαι πώς είναι να έχει σημασία αυτο και αν δεις προσεκτικά τα σημεία στίξης μου πέφτουν πάνω σου και ξαναδιαβάζω ό,τι έγραψα και κλαίω κλαίω ακόμα μετά από πέντε τατουάζ τον θάνατο που βρίσκω πάντα σ’ ένα σταυρόλεξο και πως όλοι με κάποιον τρόπο στολίζουν τον τάφο τους. Να! Κάποιος παντρεύεται, έχει δύο τραπεζικούς λογαριασμούς, τηλεόραση κέρατο καληνύχτα στα παιδιά δεκαπέντε μέρες διακοπές κι υπάρχει μόνο όταν βρίσκουν τη διεύθυνση του οι λογαριασμοί. Κάποιος όταν πονάει ο λαιμός του ανακατεύει τα ποτά σηκώνει πυρετό και τον μετράει σ’ ένα θερμόμετρο σαν να μετράει τη ζωή του “Το σώμα θα κλατάρει” μου λέει ύστερα παιρνει αεροπλάνο για το Νησί και στο τσεκ ιν χορεύει κλακέτες, εκείνες του θανάτου, που τόσο ήθελε. Κάποια, τα καλύτερα της ποιήματα τα βάζει σε σακούλες που μεταφέρουν πτώματα κι όταν τη ρωτούν στο νοσοκομείο προς τα πού είναι η έξοδος τους κάνει φάρσα και τους στέλνει στο νεκροτομείο. Μπορεί να μην είναι αστείο αλλά εκείνη γελά. Μια ακόμα προσπάθεια να βγάλει τη βάρδια. Τί ειναι η ποίηση ; Αν όχι η πρώτη φορά που γλίστρησες μέσα της αν ονειρεύτηκες που σου είπε πως τελείωσε για πρώτη φορά την πρώτη φορά που πάει με κάποιον κι είναι τόσο σημαντικό όσο δεν είναι. Η ποίηση βρίσκεται στα μακάβρια αστεία με την Αννούλα στα σκισμένα παπούτσια που βρίσκει ένας ξυπόλυτος στο Bluebird του Μπουκόβσκι στην πρώτη περίοδο ενός κοριτσιού και στην ευχή του πατέρα της, που παρακαλά “Μην της έρθει ποτέ”, στο επόμενο ποίημα που δεν προλαβαίνεις να πιάσεις και πάει στο επόμενο, στα σήματα καπνού των εργατών που έχουν πεθάνει στα εργοστάσια ενώ δεν υπάρχει η εργατική τάξη και σε αυτό το σλαμ που μιλά για τις ζωές των άλλων. Η δική μου, όμως, πού είναι ;
Nikos LeFou Pierrot Ziakas