Η παραχώρηση προβλέπεται να περάσει στα χέρια των μονοπωλίων η εμπορική δραστηριότητα του λιμανιού του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης μαζί με τα κερδοφόρα ταμεία του ΟΛΠ και του ΟΛΘ.
Η βάση του λιμανιού για τα πλοία κρουαζιέρας, η ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη και το car terminal πωλούνται μαζί με κέρδη που θα μπορούσε να αποφέρει η διαχείρισή τους. Οι προβλήτες ακτοπλοΐας παραχωρούνται ολόκληρες, δίνοντας το δικαίωμα στις ιδιωτικές εταιρείες να καθορίζουν αυθαίρετα τιμές και δρομολόγια για τα ελληνικά νησιά. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, δίνονται σε ιδιώτες τεράστιες εκτάσεις γης-φιλέτα. Αντί να αξιοποιηθούν από τους δήμους για ανάπλαση της περιοχής, παραχωρούνται με σκοπό να εξυπηρετούν εμπορικές και βιομηχανικές δραστηριότητες ακόμα και σε βάρος της υγείας και του περιβάλλοντος της περιοχής (βλ. περιοχή Λιπασμάτων Δραπετσώνας).
Τα «κέρδη» και τα «οφέλη», που πολύ συχνά διαλαλούν διάφορα παπαγαλάκια, θα είναι ανύπαρκτα για τον φτωχό λαό και τις κοινωνίες της Α’ και Β’ Πειραιά. Τα χρήματα ανταπόδοσης είναι ελάχιστα και όλα θα δοθούν σε τόκους για την αύξηση του χρέους. Η ντόπια ανάπτυξη, που κάποιοι διαλαλούν, θα περιορίζεται σε λίγα ψίχουλα και λίγες νέες θέσεις εργασίας.
Ήδη από τα λίγα χρόνια λειτουργίας της Cosco έχουμε δει μόνο φοροαπαλλαγές στο κινέζικο κεφάλαιο (ακόμα περιμένουν να πληρωθούν τα ενοίκια και η καταβολή του ΦΠΑ) και μείωση της δραστηριότητας και των κερδών του δημόσιου ΟΛΠ ενόψει ανταγωνισμού με τον ιδιώτη. Όσοι μιλάνε «για νέες θέσεις εργασίας και προσλήψεις», καλό είναι να αναλογιστούν την κατάσταση στη θυγατρική ΣΕΜΠΟ της Cosco, όπου επικρατούν συνθήκες «γαλέρας», εξαντλητικά ωράρια, περικοπές επιδομάτων βαρέων και ανθυγιεινών, εργατικά ατυχήματα χωρίς αποζημίωση και εργοδοτική τρομοκρατία και όλα αυτά με μόλις 260 προσλήψεις και κάποιες δεκάδες από εργολάβους.
Οργάνωση αντίστασης
Όπως γράφει και η ανακοίνωση της ΟΜΥΛΕ, «δεν έχουμε κανένα λιμενικό μοντέλο που να έχει προηγούμενο σε ευρωπαϊκή ή σε άλλη προηγμένη χώρα, αλλά μόνο στο σκληρό νεοφιλελεύθερο μοντέλο που επιχειρήθηκε επί Thatcher (Θάτσερ) και σήμερα αποδέχονται όλες οι πολιτικές πτέρυγες της Αγγλίας ως αποτυχημένο εγχείρημα» […]
Τα αιτήματα για εξαίρεση κάποιων εκτάσεων (Λιπάσματα και ΝΕΖ Περάματος) και για αύξηση 3% των ανταποδοτικών τελών (πρόταση Μώραλη) δεν είναι αρκετά για να οργανώσουν μέτωπο αντίστασης, αφού δεν απαντούν στα πραγματικά προβλήματα που έχει ο απλός κόσμος του Πειραιά: ελαστικές σχέσεις εργασίας, ανεργία και κακές συνθήκες διαβίωσης.
Ο αγώνας ενάντια στην ιδιωτικοποίηση θα είναι μαραθώνιος, απαιτώντας ένα μέτωπο που να διαρκέσει ακόμα και αφού πέσουν οι υπογραφές παραχώρησης, συντονίζοντας σωματεία, φορείς, δημοτικές αρχές και κατοίκους. Τα αιτήματα για ακύρωση της ιδιωτικοποίησης, διεκδίκηση του δημόσιου πλούτου, χρήματα όχι για το χρέος και τους ιδιώτες αλλά για δημόσιες επενδύσεις και νέες θέσεις εργασίας μπορούν να συσπειρώσουν την κοινωνία ενάντια στο νέο μνημόνιο και τα σχέδια της κυβέρνησης.
Η Λαϊκή Ενότητα, με δήλωση του Π. Λαφαζάνη, έχει εκφράσει την αντίθεσή της και έχει διακηρύξει την πρόθεση να συμβάλει στους αγώνες. Η πρόταση για δημοψήφισμα στις γειτονιές Α’ και Β’ Πειραιά είναι επίσης θετική αλλά μόνο αν συνδυαστεί με εργατικές κινητοποιήσεις και τη δημιουργία Μετώπου για Δημόσιο Λιμάνι. Τότε μπορεί να ενεργοποιήσει την κοινωνία και να αυξήσει τη συμμετοχή της στην αντίσταση.