Επανδρωμένη μουσική αποστολή στο άπειρο κι ακόμα παραπέρα.
Το σχετικά νέο σχήμα των Πολωνών post ροκάδων δεν είναι άγνωστο στο ελληνικό κοινό, όμως ούτε αυτό το γεγονός ούτε το πολύ χαμηλό εισιτήριο ήταν αρκετά για να προσελκύσουν περισσότερο κόσμο το βράδυ της περασμένης Τετάρτης. Η εικόνα του απελπιστικά μισογεμάτου venue μάς στεναχώρησε τόσο πριν όσο και μετά την συναυλία, όμως κάπου στο ενδιάμεσο οι Tides From Nebula, με την βοήθεια των One Leg Mary και Circassian, μας σέρβιραν αυτό ακριβώς που είχαμε ανάγκη και για το οποίο οι λίγοι και καλοί βρεθήκαμε στο μικρό αλλά εκ των πραγμάτων φιλόξενο MODU.
Την βραδιά άνοιξαν οι Αθηναίοι Circassian, τους οποίους είχαμε τη χαρά να ακούσουμε για πρώτη φορά, και μάλιστα το κάναμε με ιδιαίτερη προσήλωση και ενδιαφέρον: ο πολύ ξεχωριστός ήχος τους που βασίζεται στην «τήξη» νεοψυχεδελικών μελωδιών με ασιατικά και αφρικανικά στοιχεία αποτέλεσε κάτι αναπάντεχα ιδιαίτερο. Παρά την ευχάριστη έκπληξή μας, το ενδιαφέρον μας δεν διατηρήθηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους, η οποία μάλλον χαρακτηρίστηκε από καλές και κακές στιγμές. Σίγουρα, όμως, η εντύπωση που μας έκαναν είχε εν τέλει θετικό πρόσημο και πολλές υποσχέσεις, τόσο για το μέλλον των ίδιων όσο και για την συνέχεια της βραδιάς.
Την σκυτάλη παρέλαβαν οι αρκετά πιο οικείοι One Leg Mary και το post-hardcore, math rock act τους, όπως οι ίδιοι αυτοπροσδιορίζονται—παρότι στις εμφανίσεις τους βγάζουν έναν ελκυστικά σκληρότερο ήχο συγκριτικά με αυτό που περιμένεις να ακούσεις, χωρίς βέβαια να λείπουν τα αναμενόμενα progressive στοιχεία. Εμφανίστηκαν σαφώς πιο εξοικειωμένοι με την σκηνή, τα όργανα, το κοινό και την live εμπειρία, παρά τα περιορισμένα τεχνικά προβλήματα που φάνηκαν να τους επηρεάζουν αρχικά.
Μετά από δύο διόλου περιορισμένα support acts, το stage τροποποιήθηκε ελαφρώς και οι Πολωνοί επισκέπτες έκαναν την εμφάνισή τους. Αυτό που μας έκανε εντύπωση είναι ότι, για εκπροσώπους της post rock σκηνής και δεδομένης της περιορισμένης σκηνικής παρουσίας που οι απαιτήσεις του ήχου τους περιστασιακά τους επιβάλλουν, ήταν αρκετά διαδραστικοί με το κοινό, φιλικοί, ενώ δε δίστασαν να ξεκινήσουν «διάλογο», άλλοτε αναφερόμενοι στις προηγούμενες επισκέψεις τους στην Αθήνα και άλλοτε με αφορμή τον τελευταίο τους δίσκο. Παρά τα απογοητευτικά νούμερα προσέλευσης, ο πολύ ομιλητικός Maciej Karbowski δεν έχανε ευκαιρία να μας ευχαριστήσει, ανέτρεξε πίσω στο 2013 και το Gagarin όπου είχαν δώσει το προηγούμενο ραντεβού τους με το αθηναϊκό κοινό ως opening act των post metal The Ocean και αναζήτησαν ανάμεσά μας φίλους που τους είχαν δει και τότε.
Μουσικά, πάντως, η ερμηνεία των TFN ήταν αψεγάδιαστη, ταξιδιάρικη και επιβλητικά ατμοσφαιρική, παρά την σχετικά πρόχειρη προσπάθεια διαμόρφωσης του χώρου κατάλληλα: τα κολωνάκια με φώτα που είχαν τοποθετηθεί κατά τη διάρκεια του διαλείμματος και ο γενικότερος, εντυπωσιακός κατά τ’ άλλα, φωτισμός δεν ήταν επαρκή για τέτοια συναυλία. Η setlist, δε, περιελάμβανε με ισορροπία επιτυχίες από ολόκληρη τη δισκογραφία τους και δεν περιστράφηκε γύρω από τον τελευταίο δίσκο τους Safehaven (2016), όπως πολλοί ανέμεναν. Ειδικά αναφορικά με αυτόν, αναρωτήθηκαν εάν τον είχαμε τιμήσει (ερώτηση που έλαβε αναμενόμενα αρκετές θετικές απαντήσεις) και μας προϊδέασαν ότι θα ακούγαμε δύο κομμάτια από αυτόν. Έτσι, κάπου προς τα μέσα της συναυλίας, είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε live το εθιστικά ήρεμο “The Lifter”, το οποίο—απαλλαγμένο από την ένταση που επικρατούσε στην υπόλοιπη setlist—μας ενέπνεε να χαλαρώσουμε, να κλείσουμε τα μάτια και να χαθούμε στο διάστημα, καθώς και τα πολύ ενδιαφέροντα drums του επίσης κιθαριστικά απαλού “Home”. Τα δύο αυτά κομμάτια του Safehaven πλαισιώθηκαν από τις λατρεμένες επιτυχίες “Only With Presence” και “Now Run” του προηγούμενου δίσκου τους Eternal Movement (2013).
Προσωπικά αγαπημένες στιγμές υπήρξαν μάλλον από το Aura (2009), και συγκεκριμένα το πολύ diverse, all-or-nothing “Purr” και φυσικά το διαχρονικό και πολυαναμενόμενο “Tragedy of Joseph Merrick” με το οποίο έκλεισαν την συναυλία τους (encore), με τον Karbowski να κατεβαίνει από την σκηνή και να τζαμμάρει ανάμεσά μας, τιμώντας τον θαυμαστή που παραδέχτηκε ότι τους είχε απολαύσει και στα προηγούμενα live τους. Η ερμηνεία των Tides From Nebula εύκολα στέκεται πλάι σε αυτήν των καταπληκτικών God Is An Astronaut, οι οποίοι έκαναν ποδαρικό σε έναν Οκτώβριο που η post rock είχε την τιμητική της· μακάρι να μπορούσαμε να πούμε το ίδιο και για άλλες, απογοητευτικά μέτριες εμφανίσεις που παρακολουθήσαμε κάπου ενδιάμεσα, και που σε καμία περίπτωση δεν άξιζαν το υπερδιπλάσιο εισιτήριό τους.
Εν τέλει, μας δόθηκε η εντύπωση ότι η δεξιοτεχνία, το ταλέντο και κατά συνέπεια η διασκέδαση ανέβαιναν κατακόρυφα από το ένα act στο άλλο· δυστυχώς, δε μπορούμε να πούμε το ίδιο και για την προσέλευση του κόσμου. Οι Tides from Nebula, όμως, έδειξαν πως γνωρίζουν το μυστικό που μοιράζονται όλοι οι καλλιτέχνες που σέβονται τον εαυτόν τους: δεν τιμώρησαν το ελληνικό κοινό για την άγνοια και απουσία του, αλλά τίμησαν το κοινό που είχαν μπροστά τους για την ενθουσιώδη και θερμή παρουσία του! Όσο για τα δύο opening acts της βραδιάς, μπορεί να μην τους δόθηκε η ευκαιρία να ανοίξουν μία μεγάλη συναυλία μπροστά σε ένα πολυπληθές κοινό, τους δόθηκε όμως η ακόμη πιο σημαντική ευκαιρία να ανοίξουν μία τέτοια πλάι σε ένα σπουδαίο συγκρότημα που, αργά ή γρήγορα, δε μπορεί παρά να καταξιωθεί στον πολύ απαιτητικό χώρο της post rock.