Αυτό που έχω διδαχθεί, περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο, στην προσφυγική κρίση είναι το πως σε μια δύσκολη συνθήκη επικρατεί αυτονόητα το δίκιο του ισχυρού, δηλαδή ο νόμος της ζούγκλας. Και ταυτόχρονα, πόσο εύκολα ποδοπατιέται ο αδύναμος. Και μάλιστα στην “πολιτισμένη” Ευρώπη.Από τη στιγμή που ο άνθρωπος περιέρχεται σε κατάσταση αδυναμίας (πρόσφυγας εν προκειμένω – αλλά και άνεργος, άστεγος, ανασφάλιστος ασθενής κα.), τότε παύει να έχει τόση σημασία η ζωή του. Περνάει αυτόματα, ως ύπαρξη, σε κατώτερο επίπεδο.
Όσοι κι αν πνιγούν στο Αιγαίο, δεν αλλάζει τίποτα. Τα σκεφτήκαμε όλα, δεν μπορεί να βρεθεί λύση, ας πνίγονται, τί να κάνουμε; Αν, όμως, οι πνιγμένοι ήταν Σουηδοί τουρίστες ή αμερικανοί φοιτητές, θα είχαμε προ πολλού βρει μια λύση και θα είχε τελειώσει η τραγωδία από το πρώτο επεισόδιο.Επίσης, οι δεκάδες χιλιάδες οικογένειες προσφύγων με τα γυναικόπαιδα μπορούν να παραμένουν επί μερόνυχτα στο κρύο, στη βροχή, χωρίς φαγητό, δεν παθαίνουν τίποτα, αντέχουν. Αν, όμως, τύχει και αποκλειστούν για μια νύχτα ολλανδοί ορειβάτες, νηστικοί στο κρύο και στη βροχή, τότε θα κινητοποιηθεί όλος ο κρατικός μηχανισμός για να τους σώσει.
Αν εμείς αγοράσουμε ένα σωσίβιο για να κάνουμε θαλάσσια σπορ, θα είναι καλής ποιότητας και θα μας κρατήσει στον αφρό. Αν ο πρόσφυγας αγοράσει ένα σωσίβιο για να περάσει νύχτα μια φουρτουνιασμένη θάλασσα, θα είναι ψεύτικο και θα τον στείλει στον πάτο.Με σοκάρει πολύ αυτό που φαίνεται τόσο ξεκάθαρα, γυμνά: Δίνουμε όλες τις ανέσεις και διευκολύνσεις στους ισχυρούς, σ’ εκείνους που ούτως ή άλλως η ζωή τους είναι άνετη και εύκολη. Και, αντίστροφα, δεν κάνουμε την παραμικρή διευκόλυνση στους αδύναμους, σ’ εκείνους που πραγματικά έχουν ανάγκη από βοήθεια και στήριξη. Αυτούς είναι πολύ εύκολο να τους αγνοήσουμε.Θα έπρεπε να ισχύει το αντίθετο.
Όμως γι’ αυτό χρειάζεται να έχεις Συνείδηση. Και όχι να λειτουργείς με το βασικό, ζωώδες ένστικτο του “νόμου της ζούγκλας”, που εύκολα υπερισχύει και διαμορφώνει την αισθητική και την πολιτική της Ευρωπαϊκής εξουσίας απέναντι στα θύματα του προσφυγικού.
Το παρόν κείμενο προέρχεται από το προσωπικό προφίλ του γράφοντος στο Facebook.