Του Δημήτρη Κούλαλη
ΕΛΛΟΓΑ ΠΑΡΑΛΟΓΑ
O Ερντογάν, όπως φαίνεται, κερδίζει το δημοψήφισμα. Πρόκειται, όμως, ουσιαστικά, για μια νίκη-ήττα. Κι αυτό γιατί, παρά την τρομοκρατία που άσκησε ειδικά μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του περασμένου καλοκαιριού, παρά την πολυφωνική μονοφωνία των συστημικών ΜΜΕ, παρά την (φαινομενική σε κάποιες περιπτώσεις) όξυνση των σχέσεων με χώρες της ΕΕ, τις φυλακίσεις και τις διώξεις των πολιτικών του αντιπάλων, δεν κατάφερε να αυξήσει ή και να διατηρήσει την πολιτική του επιρροή. Το κύριο πρόβλημα ωστόσο για τον Ερντογάν, μιας και δεν δρα αυτοβούλως, όπως υποστηρίζουν διάφοροι «επιπόλαιοι» (και) στη χώρα μας- ρίχνοντας τις ευθύνες στο αυταρχικό και παράλογο DNA του, βγάζοντας λάδι το σύστημα της κεφαλαιοκρατίας, είναι ότι απέτυχε να δώσει λύση στα αδιέξοδα (οικονομικά-γεωπολιτικά) του τμήματος του τουρκικού κεφαλαίου που υπηρετεί. Με βάση, λοιπόν, αυτό το γεγονός και με δεδομένους τον ανταγωνισμούς μεταξύ των διάφορων ισχυρών παικτών τόσο στο εσωτερικό της χώρας, όσο και στο εξωτερικό ίσως στο, όχι και τόσο μακρινό, μέλλον η απάντηση στα αδιέξοδα να δοθεί στο Αιγαίο.
Παρόλα αυτά, δεν είναι μόνο ο Ερντογάν που προσπαθεί να αποτελματώσει και να αναβαθμίσει τη θέση και την ισχύ του τμήματος της τουρκικής αστικής τάξης που υπηρετεί. Ανάλογες κινήσεις γίνονται κι από την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για λογαριασμό τμημάτων της ελληνικής αστικής τάξης. Τα κυρίαρχα ΜΜΕ έχουν αναλάβει ήδη το ρόλο της προώθησης της θέσης περί της «αναβάθμισης της γεωπολιτικής θέσης της Ελλάδας» (διάβαζε αστικής τάξης) μέσα στην κοινωνία. Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα το άρθρο του Αλέξη Παπαχελά στις 2/4/2017 στην «Καθημερινή» στο οποίο αναφέρει χαρακτηριστικά : «Η στρατηγική σημασία της Τουρκίας αμφισβητείται, πλέον, ανοικτά. Αμερικανοί και Ευρωπαίοι αξιωματούχοι και αναλυτές θεωρούν ότι η Τουρκία έχει μπει σε έναν δρόμο όπου, στην… καλύτερη περίπτωση, δεν μπορούν να βγάλουν άκρη.(…) Μπορεί λοιπόν η Ελλάδα να αναπληρώσει το ενδεχόμενο κενό; Εξαρτάται από το αν και πόση «μπάλα» θα παίξει.(…) Σημασία όμως δεν έχει να έχεις το καλό οικόπεδο, αλλά τι κάνεις με αυτό.(…) Η Ελλάδα είναι χώρα πρώτης γραμμής για τη Δύση και ενδέχεται να κληθεί να παίξει ενεργά αυτόν τον ρόλο. Θα χρειασθούν ισχυρή πολιτική βούληση και συναίνεση για να παιχθεί αυτό το παιχνίδι. Δεν είναι αστείο, ούτε παιχνίδι να αναλάβεις ρόλους και αποστολές όταν επί δεκαετίες φοβόσουν να στείλεις έναν στρατιωτικό αστυνομικό στο Αφγανιστάν. Και επίσης θα αποκτήσουμε εχθρούς με αυτή την επιλογή και θα αναλάβουμε και ρίσκα, όπως, π.χ., το να γίνουμε στόχος φανατικών ισλαμιστών. Οι εξελίξεις, όμως, τρέχουν. Η ώρα των αποφάσεων μπορεί και να μην απέχει πολύ. (Η υπογράμμιση δική μας).
Αλλά και ο Ηλίας Μαγκλίνης, πάλι στην «Καθημερινή», λίγο καιρό νωρίτερα είχε γράψει: …«Όσο βυθιζόμαστε μέσα στην κρίση, τα αντανακλαστικά μας γίνονται όλο και πιο περίεργα», περικόπτοντας βασικές ανάγκες η όπως η θέρμανση κ.ά «Στην πραγματικότητα», συνέχιζε, «δεν εξοικονομείς πολλά με αυτά τα ημίμετρα. Περισσότερο επιβαρύνεις κι άλλο την ψυχολογία σου. Κι όσο κρατάει αυτή η ατμόσφαιρα, τόσο η ψυχολογία πέφτει, αναπόφευκτα. Σε αντίθεση με τους πολέμους, όπου τα πάντα εκτονώνονται βίαια και ξεθυμαίνουν σχετικά γρήγορα, οι οικονομικές κρίσεις κρατούν περισσότερο (…) διαβρώνουν χωρίς αίμα (χωρίς πολύ αίμα έστω), ωστόσο διαβρώνουν βαθιά και η σκουριά που αφήνουν δε φεύγει εύκολα μετά»
Εν κατακλείδι, τόσο η τουρκική, όσο και η ελληνική αστική τάξη προσπαθούν μέσω των ιμπεριαλιστικών τους σχεδιασμών να προωθήσουν τα συμφέροντά τους, να αναβαθμιστούν και να σταθεροποιηθούν σε μια ιδιαίτερα ασταθή περιοχή. Η πολεμική εμπλοκή δεν είναι ένα απίθανο σενάριο για αυτό και οι δύο λαοί πρέπει να βρίσκονται σε επαγρύπνηση.