Από την Μαρία Σταυροπούλου
Τρίγωνα, κάλαντα μες στη γειτονιά, ήρθαν τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά κτλ κτλ
Καλώς ήρθαν για άλλη μια φορά, στην ώρα τους. Έτσι ακριβώς όπως τα ορίσαμε να έρχονται για να γιορτάζουμε ξέρετε τι, δεν θα μπω στη διαδικασία να εξηγώ τις αυτονόητες ιστοριούλες των παιδικών μας χρόνων, μεγαλώσαμε πια. Μια φορά το χρόνο έχουν την τιμητική τους εξάλλου, μην τους το χαλάμε. Έμψυχα και άψυχα όντα φοράνε τα…καλά τους. Η αγάπη ξεχειλίζει μονομιάς αυτές τις ημέρες από τον εσωτερικό κόσμο των ανθρώπων, ρέει ωσάν χείμαρρος πανταχόθεν, μας πνίγει. Η αγάπη προς το συνάνθρωπο που τον υπόλοιπο χρόνο βρίσκεται, συνήθως, κρυμμένη στα τρίσβαθα μονοπάτια του είναι μας, η αγάπη.
Οι άνθρωποι συναθροίζονται για να γιορτάσουν αυτές τις άγιες ημέρες και κάποιοι όντως το ζουν. Μαζεύονται σε συγγενικά ή φιλικά σπίτια όπου έχω ρίξει το απίστευτο γέλιο να τους βλέπω να αγκαλιάζονται και να αγαπιούνται έτσι άξαφνα. Και όλα αυτά στα πλαίσια του πνεύματος των ημερών (ναι, έχουν πνεύμα αυτές οι ημέρες) και του να μην μείνουμε μόνοι. Μόνοι, κατάρα για πολλούς. Και τι έγινε αν μείνεις μόνος αυτές τις ημέρες; Εφόσον βέβαια είναι συνειδητή επιλογή. Υπάρχουν όμως και αυτοί που δεν το έχουν επιλέξει αλλά δεν έχουν επιδιώξει κιόλας να έχουν παρέα. Μην ξεχνάτε ότι από εμάς εξαρτώνται όλα. Αν θέλουμε κάτι το επιδιώκουμε, το επικοινωνούμε, δεν βυθιζόμαστε στη θλίψη που επιλέγουμε μόνο και μόνο για να την πολλαπλασιάζουμε.
Ωστόσο αυτές οι ημέρες από μόνες τους προσθέτουν και μιαν επιπλέον θλίψη σε πολλούς. Μια θλίψη που έχει να κάνει τόσο με τις προσδοκίες μας όσο και με τα απωθημένα ή με τα τραύματα των παιδικών μας χρόνων. Υπάρχουν και αυτοί που ξεχνάνε ότι αυτές οι ημέρες είναι για τα παιδιά ή ότι μπορούμε να αφήσουμε για λίγο πίσω τον ενήλικο εαυτό μας και να γίνουμε μαζί τους παιδιά. Υπάρχουν και αυτοί που ό, τι στραβό και ανάποδο κουβαλούν το βγάζουν τούτες τις ημέρες. Οκ όλα δεκτά και ανθρώπινα είναι, μέχρι ενός σημείου βέβαια.
Πρόσφατα που λέτε διέσχιζα την Πανεπιστημίου και χάζευα τα εκατοντάδες αστεράκια που την κοσμούν. Δεν λέω μου άρεσε ως θέαμα, βασικά μου αρέσουν τα αστέρια (πείτε με ρομαντική, δεν παρεξηγούμαι) και έκανα τους συνειρμούς μου. Μόλις τελείωσε η γιορτινή διακόσμηση τελείωσαν και οι συνειρμοί του παράλληλου σύμπαντος μου. Τροφή για σκέψη για άλλη μια φορά. Για σκέψη που μόνο γιορτινή και χαρωπή δεν ήταν, σκέψη γεμάτη πραγματικότητα και πόνο.
Δεν σας κρύβω ότι εδώ και χρόνια δεν νιώθω την ανάγκη να γιορτάσω αυτές τις ημέρες και ξέρετε γιατί; Όχι επειδή δεν νιώθω παιδί, αντιθέτως. Γιατί δίπλα μας υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν ποικιλοτρόπως. Υπάρχουν άστεγοι που δεν παρηγορούνται με το να τους προσφέρουν κάποιες οργανώσεις ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο. Υπάρχουν οικογένειες που δεν έχουν να φάνε, δεν έχουν να ταΐσουν τα παιδιά τους, δεν έχουν ρεύμα, θέρμανση (τα αυτονόητα δηλαδή). Υπάρχουν άνθρωποι μονάχοι που δεν έχουν κάποιον να ανταλλάξουν ένα έστω τυπικό χρόνια πολλά. Υπάρχουν άνθρωποι, παιδιά, ναι παιδιά, που σκοτώνονται κάπου δίπλα στη γιορτινή μας ατμόσφαιρα. Υπάρχουν πρόσφυγες και μετανάστες στοιβαγμένοι σε σκηνές μέσα στο κρύο. Υπάρχουν όλα αυτά που με καθιστούν αδύναμη εμπρός στην κοινωνία στην οποία ζω και ξέρω πολύ καλά ότι μόνη μου δεν μπορώ να την αλλάξω.
Η αγάπη, το μοίρασμα, η αλληλεγγύη, η ενσυναίσθηση είναι καταστάσεις που αν δεν τις κουβαλάμε μέσα μας δεν θα προκύψουν μέσα από κανένα εορταστικό κλίμα, μην κοροϊδευόμαστε.
Όσο συνεχίζουμε να αναπαράγουμε το υπάρχον κοινωνικό μοντέλο δεν θα ησυχάσω ούτε μία στιγμή. Καλές γιορτές και σκατά στα μούτρα μας.
* Κοινωνική λειτουργός, συγγραφέας του βιβλίου «ψάχνοντας ανθρώπους»