Το μεγαλύτερο καύχημα ενός φιλελεύθερου καθεστώτος είναι η θεσμοθέτηση και η εφαρμογή κανόνων δικαίου που θέτουν τα θεμέλια ενός σύγχρονου «κράτος δικαίου». Η παρούσα κυβέρνηση εξελέγη πριν ενάμιση χρόνο πανηγυρικά υποσχόμενη την επαναφορά κανόνων και πρακτικών δίκαιων προς όλους, χωρίς εξαιρέσεις και αστερίσκους. Πιστή στο φιλελεύθερο δόγμα και στην εγκαθίδρυση μίας «όασης δημοκρατίας» φαινόταν έτοιμη να υλοποιήσει αυτό που ευαγγελιζόταν. Το τι μεσολάβησε αυτό το χρονικό διάστημα και πώς οι προθέσεις έγιναν ευχολόγια μίας άκρως αντιδημοκρατικής και απολυταρχικής κυβέρνησης είναι γνωστά και χειροπιαστά στον καθένα και την καθεμία.
- Τάσος Ξένος, δικηγόρος
Με αφορμή την απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα έρχεται και πάλι να μας στοιχειώσει το δίλημμα που συμπυκνώνει την αγωνία και το περιεχόμενο του κράτους που τελικά θέλουμε και διεκδικούμε. Ο Κουφοντίνας, μέλος της τρομοκρατικής οργάνωσης «17 Νοέμβρη», καταδικάστηκε μαζί με πολλά άλλα μέλη στις ποινές που επεφύλασσε ο νόμος για τους -ποινικούς- εγκληματίες. Η ποινή που το επεβλήθη ήταν η απάντηση ενός οργανωμένου κράτους που διαπνεόταν από κανόνες και αξίες που αντιτίθετο σε κάθε μορφή τρομοκράτησης και ένοπλης βίας. Με λίγα λόγια, η καταδίκη του αποτελούσε την απάντηση του «Κράτους Δικαίου», στη δράση της «17 Νοέμβρη».
Κάπου εκεί όμως φαίνεται να τελειώνει και το αφήγημα της «πάταξης της Τρομοκρατίας» από μία σύγχρονη και ευνομούμενη πολιτεία. Τα περισσότερα μέλη της «17 Νοέμβρη» αλλά κυρίως ο Δημήτρης Κουφοντίνας, απομονώθηκαν, βιώνοντας απίστευτα σκληρές συνθήκες εγκλεισμού, τα δικαιώματα που αναγνωρίζει ο νόμος δεν τους δόθηκαν ποτέ και οποιαδήποτε συζήτηση για τη παραμικρή αλλαγή της κατάστασης σε ενέτασσε αυτόματα στον χώρο της τρομοκρατίας και της παρανομίας. Η οποιαδήποτε κουβέντα περί ισότητας στην ποινική μεταχείριση του συγκεκριμένου κρατούμενου με τους υπόλοιπους καταδικασθέντες σε ειδεχθή εγκλήματα ήταν απαγορευτική. Ακόμα και νόμοι «φωτογραφικοί», ψηφίσθηκαν, για να τελειώνει η οποιαδήποτε υπόνοια περί ίσης μεταχείρισης εγκληματιών.
• Είναι τελικά αυτό το «κράτος δικαίου» στο όνομα του οποίου ορισμένοι δώσανε και το αίμα τους ακόμα ή αποτελεί μία σύγχρονη εφεύρεση του πολιτικού συστήματος;
• Εάν αποδεχτούμε τις εξαιρέσεις σήμερα, τί εγγυήσεις έχει ο καθένας και η καθεμία από μας ότι αυτό το κρατικό μόρφωμα δεν θα στραφεί απέναντι μας;
• Πάντα θα υπάρχουν οι αποδιοπομπαίοι τράγοι προς υποστήριξη των κρατικών αυθαιρεσιών, όμως πόσο διατεθειμένοι είμαστε εμείς να το αποδεχτούμε;
Το περίφημο «κράτος δικαίου» δεν μπορεί να δρα εκδικητικά. Η εκδίκηση είναι πράξη του παθόντος μέρους ενώ η ποινή που επιβάλλεται από την οργανωμένη κοινωνία ακόμα και αν δεν δρα ως αμερόληπτος τρίτος, έχει μία απόσταση και αυτονομία από τον παθόντα. Το σταυροδρόμι που ανοίγεται μπροστά μας απαιτεί να οριοθετήσουμε το τι δημοκρατία θέλουμε.
• Το κίνημα αλληλεγγύης στον Δημήτρη Κουφοντίνα που εκδηλώνεται επ’ αφορμής της πολυήμερης απεργίας πείνας που πράττει, δεν είναι κύμα υποστήριξης των πράξεων και των πρακτικών του που τον οδήγησαν στον εγκλεισμό, αλλά μάχη για τη δημοκρατία και την προάσπιση των δικαιωμάτων που το ίδιο το κράτος αναγνωρίζει αλλά η κυβέρνηση αφαιρεί με το έτσι θέλω.
Η ιστορική ευθύνη της σημερινής κυβέρνησης είναι καθολική και η οποιαδήποτε καταστρατήγηση των δικαιωμάτων που συντελεί, αποδεικνύει το ανάλγητο και άκρως επικίνδυνο πρόσωπο της. Αν αποδεχτούμε αυτή τη βάρβαρη και απολυταρχική πρακτική σήμερα, τί θα εμποδίσει την κάθε κυβέρνηση να πράξει το ίδιο και στο μέλλον; Αν ανοίξει η «κερκόπορτα» της κατάλυσης των δικαιωμάτων, τότε ποιο είναι το μέλλον που μας επιφυλάσσουν οι εκάστοτε κυβερνώντες; Ένα κράτος που απαντά στην τρομοκρατία με τρομοκρατία, σε τί διαφέρει τελικά και τί δίνει στους ίδιους τους πολίτες του;
Την απάντηση την έδωσε ο Martin Niemoeller πολλές δεκαετίες πριν, αφήνοντας τα συμπεράσματα για εμάς:
Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν Εβραίος.
Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα,
Δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει…
Για σένα που νομίζεις..
……………………………………………………………..
Ότι η ζωή σου δεν επηρεάζεται από εκείνη του διπλανού σου…