Δημοσίευμα της βρετανικής εφημερίδας The Times για το Ευρώ αναφέρει ότι η Ευρωζώνη επέζησε από τις αποσταθεροποιητικές συνέπειες της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης και τις κρίσεις στην περιφέρειά της, με την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ισπανία και την Ελλάδα να χρειάζονται έκτακτη οικονομική βοήθεια.
Οι ανησυχίες της Margaret Thatcher το 1990 σχετικά με τις κινήσεις της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας, τότε, προς ένα κοινό νόμισμα δημοσιεύθηκαν πρόσφατα σύμφωνα με τον κανόνα των 30 ετών, όπου επιτρέπει την δημοσίευση κυβερνητικών εγγράφων μετά την πάροδο αυτού του διαστήματος. Η πρώην Βρετανός πρωθυπουργός δεν πίστευε ότι το ευρώ ήταν καλή ιδέα, φοβούμενη ότι μια ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα, η σημερινή ΕΚΤ δηλαδή, δεν θα είχε την ίδια βούληση για την καταπολέμηση του πληθωρισμού.
Πέρυσι, η ΕΕ έκανε μερικά βήματα προς την ίδρυση μιας φορολογικής ένωσης όταν αποφάσισε, για πρώτη φορά, να εκδώσει ομόλογα ύψους 750δις€, αναλαμβάνοντας χρέος για τα 27 κράτη μέλη της.
Όμως, ενώ το ενιαίο νόμισμα έδωσε το πλεονέκτημα της σταθερότητας των συναλλαγματικών ισοτιμιών, το έκανε εις βάρος της σταθερότητας της κάθε εγχώριας οικονομίας. Επίσης, με το ευρώ, οι χώρες έχασαν την ευελιξία της υποτίμησης του νομίσματος τους, ως μέτρο τόνωσης της οικονομικής δραστηριότητας.
Οι υπερασπιστές του Ευρώ το συγκρίνουν με το δολάριο. Όμως δεν υπάρχει σύγκριση κι αυτό φαίνεται μετά από δυο δεκαετίες. Η επιβολή ενιαίου νομίσματος μεταξύ χωρών που διαφέρουν τόσο έντονα στα οικονομικά κριτήρια μιας βέλτιστης νομισματικής ζώνης, σημαίνει ότι η σταθερότητα στο μέτωπο του νομίσματος μπορεί να επιτευχθεί μόνο προκαλώντας αστάθεια σε άλλα μέτωπα.
Χώρες στην περιφέρεια της ευρωζώνης, όπως οι Πορτογαλία, Ισπανία, Ελλάδα και Κύπρος στήριξαν τις οικονομίες τους στην φούσκα του Real Estate έως το 2007, με αποτέλεσμα την οικονομική κατάρρευση τα επόμενα χρόνια.
Το κύριο πρόβλημα είναι ότι το ευρώ είναι περισσότερο ένα πολιτικό εγχείρημα παρά ένα νόμισμα.
Το ευρώ υπήρξε περισσότερο μέσο οικονομικής διάλυσης παρά νομισματικής ενοποίησης. Πλεόν, βλέπουμε μια μάχη ανάμεσα σε οικονομολόγους που τείνουν προς την διάλυση και πολιτικούς που πιέζουν για ενοποίηση.
Προς το παρόν, έχουν συμφωνήσει να προχωρήσουν μαζί. Θα χρειαστεί μια νέα αξιολόγηση για να παρθεί μια απόφαση σχετικά με τον τελικό προορισμό.