Από τον Δημήτρη Παπαβασιλείου
Λίγες ώρες μετά το ανακοινωθέν αποτέλεσμα στις προεδρικές εκλογές των Η.Π.Α επικρατεί μια θυελλώδης σύγχυση. Τι θα γίνει μετά;
Αυτό είναι το βασικό ερώτημα που ταλαντεύει τους πολίτες σε όλα τα μήκη του χάρτη. Όλοι αναρωτιόνται τι επρόκειτο να κάνει ο απροκάλυπτα ακροδεξιός, εθνικιστής και πολεμοχαρής Τραμπ, ο οποίος από σήμερα έχει στα χέρια του τους κωδικούς των πυρηνικών όπλων.
Στην Ελλάδα πάλι ήταν εύκολο να χρησιμοποιηθεί το σημερινό αποτέλεσμα ως στοιχείο μικροπολιτικής και αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης από τα προβλήματα της καθημερινότητας και τα σκληρά μέτρα της β´ αξιολόγησης που έπονται. Στην πραγματικότητα το φαινόμενο Τραμπ δεν πρέπει να απασχολεί στα πλαίσια της πολιτικής ανάλυσης ως δημιουργία πολεμικού κλίματος. Η ήττα της κοινής λογικής σε αυτές τις εκλογές πρέπει να καταλογιστεί στην απουσία αξιόλογης εναλλακτικής. Για να το πούμε πιο καφενειακά: “αν θες να φας ψάρι αλλά η ταβέρνα έχει μόνο κρέας, το χοιρινό με το κοτόπουλο έχει μικρή διαφορά”.
Εκείνο που πρέπει να απασχολεί τις κοινωνίες και τις ηγεσίες των προοδευτικών δυνάμεων δεν πρέπει να είναι τόσο οι πολεμοχαρείς εξαγγελίες του Τραμπ, που επρόκειτο να μπλοκαριστούν από το Κονγκρέσο, όσο η ηθική διάβρωση που προωθείται. Ο σεξισμός, ο ρατσισμός, ο εκχυδαϊσμός της πολιτικής και οι μισαλλοδοξίες από κάθε άποψη που καλλιεργούνται επρόκειτο να αποτελέσουν το αποτύπωμα που θα αφήσει ως πολιτικός ο Ντοναλτ Τραμπ. Και όλα αυτά, 27 χρόνια μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Ίδωμεν.