Οι πολίτες της ήταν πάντα τόσο ρατσιστές, ή τους έκαναν σαν τα μούτρα τους οι ηγέτες τους;
Εδώ και πολλούς μήνες παρακολουθούμε εικόνες πνιγμένων παιδιών, εξαντλημένων ανδρών και γυναικών, μωρών που καταρρέουν στους δρόμους, μπάτσων και στρατιωτικών να βασανίζουν πρόσφυγες στα σύνορα. Βλέπουμε επίσης τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να προτείνουν έναν γενικό και αόριστο «περιορισμό των μεταναστευτικών ροών». Δηλαδή να πνίγουμε τους πρόσφυγες πριν πατήσουν το πόδι τους σε κάποιο ελληνικό νησί, όπως λένε κάποιοι Ευρωπαίοι υπουργοί πίσω από κλειστές πόρτες.
Κάθε μέρα που περνά μετά από μια Σύνοδο Κορυφής για το προσφυγικό, είναι μια μέρα που οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις παραβιάζουν οποιαδήποτε συμφωνία έχει παρθεί. Είτε αυτή έχει να κάνει με τη μετεγκατάσταση προσφύγων και τα ανοιχτά σύνορα, είτε με την παροχή χρημάτων και τεχνογνωσίας εκεί που υπάρχει ανάγκη. Επιπλέον, την ώρα που υποτίθεται ότι οι ηγέτες των ευρωπαϊκών κρατών καταλήγουν σε ορισμένα συμπεράσματα τα οποία δηλώνουν πως αποδέχονται, μόλις επιστρέφουν στις χώρες τους κάνουν αυτό για το οποίο ζουν: να λένε αυτά που οι ψηφοφόροι τους θέλουν να ακούσουν.
Εδώ λοιπόν γεννιέται το μεγάλο ερώτημα που αφορά την Ευρώπη των κλειστών συνόρων, του ρατσισμού και των βομβαρδισμών: Οι πολίτες της ήταν πάντα τόσο ρατσιστές, ή τους έκαναν σαν τα μούτρα τους οι ηγέτες τους;
Αδυνατούσα να πιστέψω ότι στην ΕΕ των 500 και πλέον εκατομμυρίων ανθρώπων, η πλειοψηφία πιστεύει ότι ένα ή δύο εκατομμύρια πρόσφυγες δεν χωράνε πουθενά. Κι όμως, όλα όσα βλέπω να γίνονται γύρω μου, με έχουν κάνει να αλλάξω –μερικώς- άποψη για το θέμα, και να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι η πλειοψηφία των Ευρωπαίων ψηφοφόρων είναι ρατσιστές. Γι’ αυτό και οι εκλεγμένοι ηγέτες τους είναι μισάνθρωποι που δεν θέλουν να βλέπουν μπροστά τους πρόσφυγες.
Αυτή είναι η μια από τις δύο κύριες διαπιστώσεις για την Ευρώπη τού σήμερα: Προτιμά να «ζει» το δράμα των προσφύγων της Συρίας, του Ιράκ ή του Αφγανιστάν μόνο από τις τηλεοπτικές ειδήσεις, τις θεματικές εκπομπές και καμιά περιπέτεια του Χόλιγουντ, παρά να τους βλέπει στην αυλή της.
Η δεύτερη διαπίστωση αφορά την πηγή του ρατσισμού της Ευρώπης, αλλά και γενικότερα αυτού που λέμε Δύση. Αυτή είναι η φτώχεια. Ούτε η θρησκεία, ούτε το όνομα, ούτε η χιτζάμπ. Η φτώχεια είναι το μόνο πράγμα που οι ηγέτες του δυτικού κόσμου και οι υπνωτισμένοι φτωχοί ακόλουθοί τους έχουν αλλεργία. Τη χειρότερη φτώχεια του άλλου. Την εξαθλίωση που ζει ο Σύρος και ο Ιρακινός. Εάν δεν τη βλέπει δίπλα του, τότε αισθάνεται ασφαλής μέσα στη δική του «πολιτισμένη φτώχεια». Γιατί αυτό έχει μάθει, κι αυτό μόνο αποδέχεται.
Το ζήτημα όμως εξακολουθεί να είναι ένα. Το φίδι που βγήκε από το αυγό φταίει για το ρατσιστικό μόρφωμα της ΕΕ του 2016, ή το αυγό που έβγαλε το φίδι; Δηλαδή, οι ρατσιστές ηγέτες μετέτρεψαν τους λαούς τους σε ένα συνονθύλευμα ομοφοβικών, ισλαμοφοβικών και κάθε λογής «-φοβικών», ή οι στιγμές που ζούμε σηκώνουν όσο ρατσισμό μπορεί να αντέξει κάποιος που γνωρίζει πέντε πράγματα για την ιστορία του Μεσοπολέμου και την άνοδο του ναζισμού;
Δύσκολο να απαντηθεί αυτό. Τα πρόσφατα, όμως, δείγματα της πολύ νεότερης ευρωπαϊκής ιστορίας, μας λένε πολλά. Από την εποχή του πλούτου και της μέθης του νέου ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος, η μία μετά την άλλη οι ισχυρές οικονομίες της Ευρώπης παρείχαν άσυλο στα ρατσιστικά τους κόμματα. Η συμμετοχή φασιστοειδών σε ευρωπαϊκές κυβερνήσεις συνεργασίας βορρά και νότου, ήταν ο κανόνας. Ιδιαίτερα εκεί που οι εκπρόσωποι του λεγόμενου Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος τα έβρισκαν σκούρα με τους πάλαι ποτέ κυρίαρχους ευρω-σοσιαλιστές.
Όταν έσφιξαν λίγο τα ζωνάρια της οικονομίας, οι σοσιαλιστές βρήκαν επίσης εξαιρετικά συμφέρουσα την ιδέα να συμμαχήσουν με τους ίδιους φασίστες και ρατσιστές για να κερδίσουν την εξουσία ή να διατηρηθούν σε αυτή. Κι έτσι, σε λιγότερο από μια δεκαετία, η ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή μετατράπηκε με τη βοήθεια της οικονομικής κρίσης σε έναν πολιτικό αχταρμά, όπου οι φασίστες και οι ρατσιστές δεν ήταν μόνο πολιτικοί σύμμαχοι, αλλά έγιναν και στρατιωτικοί.
Τι συνέβη δηλαδή στην Ουκρανία; Οι απόγονοι των ναζί ήταν αυτοί που αναγνωρίστηκαν από όλα τα κυβερνώντα ευρωπαϊκά κόμματα ως οι θεματοφύλακες της ευρω-δημοκρατίας στη χώρα, μόνο και μόνο για να φύγει από τη μέση η μαριονέτα του Πούτιν.
Ποιο ήταν όμως το μήνυμα από αυτή και μόνο την εξέλιξη; Ότι η συμμαχία με τον ναζί δεν αποτελεί ταμπού για την κυρίαρχη ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή τού σήμερα που κλέβει τα τιμαλφή προσφύγων παραβιάζοντας κάθε διεθνές κανόνα δικαίου ή λογικής.
Εδώ οφείλουμε να παρατηρήσουμε τη στάση των ψηφοφόρων της Ευρώπης στο κρίσιμο ζήτημα μιας συμμαχίας της κυβέρνησής τους με ναζί. Η αντίδρασή τους χαρακτηρίζεται τουλάχιστον απαθής. Ακόμη και με συμπάθεια είδαν τα περισσότερα φιλοκυβερνητικά «φιλελεύθερα» κέντρα «ενημέρωσης» της Ευρώπης την εμπλοκή των Ουκρανών ναζί στα πολιτικά πράγματα της χώρας τους.
Έτσι, λοιπόν, καταλήγουμε σήμερα να διαβάζουμε για πολιτικές πιέσεις βουλευτών ή ψηφοφόρων των κυβερνώντων ευρωπαϊκών κομμάτων για το ζήτημα του αριθμού των προσφύγων που θα δεχτεί η χώρα τους. Δηλαδή, και με βάση τα μηνύματα που μεταδίδουν τα ίδια πολιτικά κέντρα κι όχι κάποιος ανεπίσημος αντιπρόσωπός τους, η απαλλαγή από τη θέα ενός πρόσφυγα είναι ζωτικότατης σημασία για το πολιτικό τους μέλλον.
Αλήθεια ή ψέματα; Είναι η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη –δηλαδή όσοι ψηφίζουν ή απαντούν σε δημοσκοπήσεις- ρατσιστές, ή τα ΜΜΕ και οι πολιτικοί κυρίαρχοι έχουν επιβάλλει με απόλυτη καθολικότητα τη δική τους ατζέντα φασιστικής πληροφόρησης γιατί παίζουν σε ένα παιχνίδι χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο; Θεωρώ ότι η πρώτη απάντηση έχει πολύ μεγαλύτερη βάση. Στην Ευρώπη ξεσπά αυτή τη στιγμή μια επαναλαμβανόμενη κρίση ρατσισμού, γιατί οι πολίτες της το επιτρέπουν. Κυβερνούν, ή βρίσκονται στα κοινοβούλια, φασίστες και ναζί, γιατί κάποιοι τους έστειλαν εκεί. Κάποιοι που αποδέχονται την ιδέα των βυθισμένων καραβιών με μωρά.
Φυσικά, υπάρχουν κι εξαιρέσεις. Δεν μπορεί να είναι όλοι οι Ευρωπαίοι ρατσιστές και σαδιστές. Όμως αυτές είναι λίγες. Μικρές ομάδες ή ανίσχυροι –με οικονομικούς και πολιτικούς όρους- να αλλάξουν την ευρωπαϊκή τάση του μίσους.
Το δικό μου, λοιπόν, συμπέρασμα μετά από όλα αυτά είναι ένα. Έχουμε την ευρωπαϊκή ηγεσία που μας αξίζει. Μια ηγεσία ρατσιστών και φονιάδων, που θεωρούν τους πρόσφυγες βάρος το οποίο πρέπει να ξεφορτωθούν με κάθε κόστος. Και βλέποντας τον τρόπο με τον οποίο αυτή η ηγεσία έχει συμπεριφερθεί σε άλλα πολύ πιο ασήμαντα θέματα μπροστά στην προσφυγική κρίση, δεν μου κάνει καμία εντύπωση.
(Ένιωσα την ανάγκη να γράψω ξανά στο μπλογκ μετά από πολύ καιρό. Εξακολουθώ όμως να δηλώνω απογοητευμένος. Γι’ αυτό και πλέον η επανάληψη των αυτονόητων έχει καταντήσει εντελώς κουραστική)