Του Γιάννη Τραγγανίδα
Το καθεστώς του Κιέβου «γιορτάζει» την 9η Μάη, ημέρα της Αντιφασιστικής Νίκης για τους λαούς, αλλά όχι για την Ευρωπαϊκή ‘Ενωση και τις αγαπημένες της κυβερνήσεις όπως αυτή του Ποροσένκο, με τον πλέον νοσηρό τρόπο: Διοργανώνοντας έκθεση για την «συμβολή» της οργάνωσης OUΝ… στην «νίκη ενάντια στον ναζισμό».
Αυτή η θρασύτατη επίδειξη κατάμαυρου «χιούμορ» – αν και οι διοργανωτές της δεν το βλέπουν καθόλου έτσι – προέρχεται από το ουκρανικό «ινστιτούτο εθνικής μνήμης», μια «δεξαμενή σκέψης» του καθεστώτος που έχει αναλάβει την ολοκληρωτική διαστρέβλωση της ιστορίας και την απόλυτη χειραγώγηση των συνειδήσεων από τα «μαϊντανικά» αξιακά πρότυπα.
H UPA, του γνωστού Ουκρανού ναζί, Στεπάν Μπαντέρα, αποτελούσε τον ένοπλο βραχίονα της «Οργάνωση των Ουκρανών Εθνικιστών» (OUN). Γι’ αυτό και σήμερα οι αντιφασίστες μαχητές του Ντονμπάς χαρακτηρίζουν τα φασιστικά τάγματα και την ουκρανική Εθνοφυλακή ως «μπαντερικούς».
Η OUN δημιουργήθηκε το 1929 στην δυτική Σοβιετική Ουκρανία για να σαμποτάρει την νεοσύστατη ΕΣΣΔ. Μεταξύ του 1934 και του 1938 αποτέλεσε το βασικό κατασκοπευτικό δίκτυο των ναζί κατά την προετοιμασία της επίθεσής τους στην Πολωνία. Από την πρώτη στιγμή της φασιστικής επίθεσης στην ΕΣΣΔ, η OUN ανέπτυξε ευρεία υπονομευτική δράση στα μετόπισθεν του Κόκκινου Στρατού, επιχειρώντας μάλιστα να προκαλέσει και ένοπλες εξεγέρσεις, έτσι ώστε να απασχολήσει πολύτιμες δυνάμεις και να αποδυναμώσει την άμυνα ενάντια στην φασιστική πολεμική μηχανή.
Ταυτόχρονα, τμήματά της βρίσκονταν στην εμπροσθοφυλακή της φασιστικής επίθεσης, έχοντας αναλάβει τον ρόλο του «εκκαθαριστή» της αντίστασης και του οργανωτή της κατοχικής εξουσίας σε κάθε πόλη και χωριό που έπεφτε στα χέρια των ναζί. Μάλιστα η κατοχική αστυνομία ήταν οργανωμένη και επανδρωμένη από τους Ουκρανούς ναζί.
Η UPA ξεκίνησε την ένοπλη δράση της το 1943 στην κατεχόμενη Σοβιετική δημοκρατία της Ουκρανίας, στο πλευρό των ναζί και εναντίον των Ουκρανών παρτιζάνων που μάχονταν τους κατακτητές, καθώς και εναντίον των καταδρομέων του Κόκκινου Στρατού. Τουλάχιστον το 46% της ηγεσίας της οργάνωσης υπηρετούσε σε διάφορους σχηματισμούς των SS και της Γκεστάπο.
Από τα μέσα του 1946 η οργάνωση προσπάθησε να έρθει σε επαφή με τις γαλλικές, βρετανικές και αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες και από το 1948 υποστηριζόταν από την CIA στο πλαίσιο της επιχείρησης «Αεροντινάμικ», μία από τις πολλές μυστικές επιχειρήσεις εναντίον της ΕΣΣΔ που ξεκίνησε το 1948 με την κωδική ονομασία CARTEL και στρατολογούσε ντόπιους πρώην συνεργάτες των ναζί. Αν και τυπικά η οργάνωση σταμάτησε τη δράση της το 1949, ωστόσο, μικρές ομάδες δρούσαν ακόμη και μέχρι το 1956. Το 1944 υπολογίζεται ότι είχε στις γραμμές της μέχρι και 20.000 ένοπλους.
Ατέλειωτος είναι ο κατάλογος των θυμάτων μεταξύ του άμαχου πληθυσμού, τόσο στην κατεχόμενη Ουκρανία, όσο και την κατεχόμενη Πολωνία. Πλήθος τα καμένα χωριά, τα καμένα σχολειά και πολιτιστικά κέντρα, οι κτηνώδεις βασανισμοί. Πρωταγωνιστικός ήταν ο ρόλος της στην «εκκαθάριση» των Ουκρανών και Πολωνών Εβραίων.
Ενδεικτικό της εγκληματικής και προδοτικής της στάσης ήταν η διάσημη σφαγή του Βολίν. Πρόκειται για την σφαγή άμαχου πολωνικού, – αλλά και ουκρανικού – πληθυσμού στην περιοχή Βολίν της σημερινής βορειοδυτικής Ουκρανίας, όπου, από τον Μάρτιο έως και το τέλος του Καλοκαιριού του 1943, η OUN – UPA εξόντωσε περισσότερους από 40.000 άμαχους, εξαφανίζοντας από τον χάρτη ολόκληρα χωριά.
Φυσικά, η OUN – UPA συμμετείχε ενεργά και στο Ολοκαύτωμα των Εβραίων της Ουκρανίας, με αποκορύφωμα τις θηριωδίες και τις μαζικές εκτελέσεις στο κατεχόμενο Λβοβ καθόλη την διάρκεια της κατοχής του, από το 1941 μέχρι και το 1944. Είναι χαρακτηριστικό, ότι από τους 135.000 Εβραίους της πόλης και της περιοχής τον Ιούλιο του 1941, οπότε και καταλήφθηκε από τους ναζί, δεν απέμειναν περισσότεροι από 2.000 άνθρωποι την στιγμή της απελευθέρωσης του Λβοβ από τον Κόκκινο Στρατό τον Ιούλιο του 1944.
Η μπαντερική «αστυνομία» του Λβοβ πέρασε στην διοίκηση των SS την 1η Ιουλίου του 1941.
Αυτές τις δολοφονικές συμμορίες τιμά το σημερινό καθεστώς του Κιέβου, με προκάλυμμα το διάσημο σκοταδιστικό ιδεολόγημα των «δύο άκρων», με το οποίο επιχειρείται να ταυτιστεί η φασιστική και η κομμουνιστική ιδεολογία, έτσι ώστε να «ξεπλυθεί», φυσικά, η πρώτη. Αλλωστε, το ιδεολόγημα αυτό αποτελεί και επίσημη θέση της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ετσι, σύμφωνα με το «ινστιτούτο», η έκθεση αποτελεί μια… «αφήγηση της πάλης εναντίον του ναζιστικού και κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού».
Το φασιστικό «τσίρκο» όμως δεν σταματάει στην έκθεση. Οι δημοτικές αρχές του Κιέβου ανακοίνωσαν στις 27 Απριλίου ότι θα μετατρέψουν όλο το 2017 σε «έτος της UPA». Νωρίτερα, στις 4 Απριλίου, η Rada, η ουκρανική βουλή, ψήφισε νόμο για την «αποκατάσταση των θυμάτων των πολιτικών διωγμών», το οποίο προβλέπει επιδόματα και συντάξεις στους εναπομείναντες «βετεράνους» της OUN – UPA.
Πρόκειται ουσιαστικά για «εξειδίκευση» του μεγάλου νομοθετικού «πακέτου» που ψήφισε η ουκρανική βουλή την Ανοιξη του 2015, με το οποίο οι Ουκρανοί ναζί «βαφτίστηκαν» «μαχητές της ανεξαρτησίας» και, ταυτόχρονα, απαγορεύτηκαν τα σοβιετικά και κομμουνιστικά σύμβολα, ανοίγοντας τον δρόμο και για την απαγόρευση του ουκρανικού Κομμουνιστικού Κόμματος.
Πάντως, παρά τις προσπάθειες του καθεστώτος να επιβάλλει τον εθνικισμό και τον αντικομμουνισμό και να νομιμοποιήσει τα εγκλήματα των Ουκρανών ναζί, η ουκρανική κοινωνία δεν φαίνεται να ανταποκρίνεται. Μπορεί ακόμα να μην έχει βρει τον οργανωμένο, αντικαθεστωτικό και αντισυστημικό «βηματισμό» της, αλλά ενστικτωδώς αντιδρά. Για παράδειγμα, πέρυσι, στην πόλη Ρόβνο της βορειοδυτικής Ουκρανίας, δύο φορές καταστράφηκε η βάση του μνημείου προς τιμήν του ηγέτη των Ουκρανών ναζί, Στεπάν Μπαντέρα. Ενώ, στις 3 Μαρτίου, στο Κίεβο, στις πόρτες του «ινστιτούτου εθνικής μνήμης» άγνωστοι κρέμασαν κορδέλες πένθους, αφού πρώτα, δυο μέρες πριν, έριξαν «μολότοφ» στις εισόδους του.
Είναι προφανές ότι τα παραπάνω δεν αφορούν μόνο στην Ουκρανία. Δεν είναι «εσωτερικό» της θέμα. Ο φασισμός ποτέ δεν ήταν κάτι τέτοιο. Οσα συμβαίνουν στην Ουκρανία αφορούν κάθε λαό. Από αυτή την άποψη η αλληλεγγύη και η συμπαράσταση στο αντιφασιστικό, εργατικό, κομμουνιστικό κίνημα στην χώρα, σε κάθε άνθρωπο που αρνείται στοιχειωδώς να του αφαιρέσουν την μνήμη, είναι απαραίτητη όσο ποτέ ίσως μετά το τέλος του μακελειού του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.
*Στην φωτογραφία εξωφύλλου: Από την Σφαγή του Βολίν.