Από τον Δημήτρη Κούλαλη
O Θανάσης Γκιούρας, μεταφραστής και ένας εκ των επιμελητών της νέας έκδοσης του Κεφαλαίου (ΚΨΜ), στην πρόσφατη συνέντευξή στο Νόστιμον Ήμαρ, είχε δηλώσει: «(…)στην Κίνα, στην Ινδία, σε κομμάτια της Λατινικής Αμερικής και στο βόρειο ημισφαίριο (…) βλέπουμε ότι (…) έχουμε να κάνουμε, όντως, με καταστάσεις που θυμίζουν 19ο αιώνα, αυτοί– οι άνθρωποι- πράγματι δεν έχουν κάτι να χάσουν. Άρα, μπορούμε να μιλήσουμε με όρους ‘’καθαρού’’ προλεταριάτου».
Είναι αλήθεια ότι στο απόγειο της τεχνολογικής ισχύος και του τριπλασιασμού της παραγωγής οι πολλοί βυθίζονται στη φτώχεια και μια δράκα ανθρώπων, το 8% του παγκόσμιου πληθυσμού, κατέχει στα χέρια του το 85% του παγκόσμιου πλούτου.
Οι πιο μετριοπαθείς αναλυτές αναφέρουν, πως η ανέχεια και ο υποσιτισμός θα συνεχίσουν να μαστίζουν την ανθρωπότητα (και) για τις επόμενες δεκαετίες. Έτσι, παρά το κουκούλωμα της υπόθεσης από τις στατιστικές μελέτες και τις προβλέψεις των επιγόνων του Λόρδου Ρόμπινς- που δεν απέκρυψαν ποτέ την ιδεολογική τους φόρτιση- «η ανισομερής παραγωγή υποσιτισμού και φτώχειας» θα συνεχίζεται.
Μια ματιά στον κόσμο μας δείχνει πώς η δουλοκτητική κυβερνολογική της «νεκροπολιτικής» δημιουργεί αυτό που ο Μαρξ περιέγραφε ως «πλεονασματικό πληθυσμό».
Εξηγούμαι, αρχίζοντας απ’ τα καθ’ ημάς.
Στην Ελλάδα, στη χώρα που «έχτισε» το δυσθεώρητο πλεόνασμα της Γερμανίας, 686.000 παιδιά υποσιτίζονται, σύμφωνα με την έκθεση της Unicef, ενώ 888.452 νοικοκυριά με 2,3 εκ. μέλη ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.
Σημειώστε ακόμη, ότι το 24,3% του μη φτωχού πληθυσμού αδυνατεί να έχει ικανοποιητική θέρμανση, την ίδια ώρα που το ποσοστό αυτό στον φτωχό πληθυσμό φτάνει το 50% (ΕΛΣΤΑΤ).
Συνεχίζοντας, κατευθυνόμαστε στη χώρα- παραγωγό πολυεκατομμυριούχων (120 βρίσκονται στη λίστα του περιοδικού Forbes), στη Γερμανία. Εκεί όπου, έρευνα της ομοσπονδιακής Στατιστικής Υπηρεσίας που δημοσιεύθηκε το 2011 αναδεικνύει την όξυνση της παιδικής φτώχειας: το 15% των παιδιών είναι φτωχά ή απειλούνται από τη φτώχεια.
Στη Γαλλία, μία απ’ τις μεγαλύτερες πολεμικές βιομηχανίες παγκοσμίως: σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύθηκαν τον Νοέμβριο του 2014, 3.000.000 παιδιά ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, 140.000 εγκαταλείπουν το σχολείο κάθε χρόνο, ενώ το 28% των ανηλίκων ηλικίας 6-18 ετών έχουν τάσεις αυτοκτονίας. Ταυτόχρονα, περίπου 10.000 παιδιά ζουν σε παραγκουπόλεις (UNICEF).
Την ίδια κατάσταση συναντάμε και στη «Μέκκα» του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού, τη Μ. Βρετανία.
Η «Γηραιά Αλβιώνα», της οποίας η κυβέρνηση το 2008 έσωσε με δημόσιο χρήμα τις τράπεζες- διογκώνοντας το χρέος της χώρας στο 436% του ΑΕΠ της· τη στιγμή που δαπανά για το πυρηνικό πρόγραμμα «Τrident», 250 δις στερλίνες, 13 εκ. πολίτες ζουν κάτω ή στο όριο της «ανεκτής» φτώχειας, ενώ 2,64 εκ. υπολογίζονται οι άνεργοι.
Περνώντας στην Αμερική, η εικόνα είναι ακόμα πιο ζοφερή: την ίδια περίοδο που 50 εκ. άνθρωποι σιτίζονται από τα συσσίτια, ενώ το 23,1% των παιδιών, σύμφωνα με τη Unicef, χαρακτηρίζονται «αποστερημένα», οι δισεκατομμυριούχοι, από 359 το 2008, αριθμούνται σε 540 το 2016.
Προχωρώντας στο χάρτη της παγκόσμιας ανισότητας στεκόμαστε στην πολύπαθη Λατινική Αμερική. Θα αναφέρουμε δύο ενδεικτικά παραδείγματα. Το ένα είναι η Βραζιλία. Στη Βραζιλία του Τεμέρ, το κόστος της Ολυμπιάδας υπολογίζεται σε 11 δις δολάρια, όταν η πολιτεία του Ρίο δεν έχει βενζίνη για τα περιπολικά. Ενώ, ο ΟOΣΑ προειδοποιεί ότι η συρρίκνωση της οικονομίας θα είναι της τάξης του 4%.
Το δεύτερο παράδειγμα είναι η Παραγουάη της «δημοκρατικής ομαλότητας». Εκεί, με τη συμμετοχή στις αγροτικές οργανώσεις των ακτημόνων να διώκεται ποινικά, το 80% των καλλιεργήσιμων εδαφών ανήκει μόλις στο 1,6% των ιδιοκτητών.
Στρεφόμενοι προς Ανατολάς συναντάμε την Κίνα. Ωστόσο, όντας ξεχωριστό κεφάλαιο, θα ασχοληθούμε εκτενώς σε επόμενο κείμενο. Αρκεί μόνο να επισημάνουμε ότι στη «χώρα του μεταξιού» 780 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σήμερα με ένα πιάτο ρύζι την ημέρα.
Ολοκληρώνοντας, οφείλουμε να σταθούμε στην Αφρική. Σε μια γωνιά του κόσμου όπου οι λιμοκτονούντες αγγίζουν τα 220 εκατομμύρια, με μέση αύξηση ετησίως τα 3 εκατομμύρια (ΑΥΓΗ).
Κλασικό παράδειγμα αποτελεί η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Μια χώρα με τεράστιο φυσικό πλούτο που, δυστυχώς, πλέον θυμίζει ένα απέραντο νεκροταφείο: το 70% των κατοίκων είναι πάμφτωχοι, ενώ μηνιαίως πεθαίνουν περίπου 40.000 άνθρωποι από την ελονοσία και άλλες αρρώστιες.
Ομοίως και στη Νότιο Αφρική. Παρότι μιλάμε για χώρα μέλος των G20: το ¼ των πολιτών της ζει με 11,78 ραντ/ μέρα, δηλαδή 1€/ μέρα, εκ των οποίων οι περισσότεροι είναι αποκλεισμένοι από νερό και ηλεκτρικό (Άσπρα Μαντήλια στην Plaza de Mayo, Λουλουδάκης, ΚΨΜ) .
Θα αναρωτηθεί κάποιος: ναι, τα γνωρίζουμε αυτά, εγώ όμως, ο αδύναμος, τι να κάνω;
Δεν χρειάζεται να μακρηγορήσουμε , αρκεί να ξαναθυμηθούμε τα λόγια του Τσε Γκεβάρα: «πρέπει να κάνουμε πράξη τον αληθινό διεθνισμό και να νιώσουμε ως προσβολή προς το πρόσωπό μας (…) κάθε ενέργεια κατά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και κατά της ευτυχίας του ανθρώπου οπουδήποτε στη γη».
«Ό,τι είναι πραγματικό είναι και λογικό και ό,τι είναι λογικό είναι και πραγματικό», έλεγε ο Χέγκελ. Στην περίπτωσή μας το λογικό, άρα και πραγματικό, είναι να αλλάξουμε την πορεία προς το κενό.
Έχει αποδειχθεί άλλωστε, ότι η Ιστορία σέβεται μόνο όσους αντιστέκονται.
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο ένθετο του Νόστιμον Ήμαρ στον Δρόμο της Αριστεράς, το Σάββατο 8.10.2016
Κάθε Σάββατο κυκλοφορεί στα περίπτερα το έντυπο Νόστιμον Ήμαρ ένθετο στον Δρόμο της Αριστεράς.
