Μετάφραση από το μπλογκ της δημοσιογράφου – εθελόντριας Megaphone Valkyrie, καταχώρησης ΙΙΙ, 29 Οκτ. 2015
Οι μεγάλες τραγωδίες υποτίθεται ότι έχουν όνομα. Ο Τιτανικός, το Lusitania … οι νεκροίτους ζούνε για πάντα στις ιστορίες που λέμε γι ‘αυτούς και την ζωντανή μάχη για την αλλαγή, στη μνήμη τους, και ότι δεν μπορεί να πέθαναν μάταια. Αυτό είναι απλά ένα σκάφος «μεταναστών», που βυθίστηκε στο Αιγαίο, ένας άλλος αριθμός, ένα άλλο θλιβερόνέο από τις παράπλευρες ζημιές του πολέμου στα σύνορα. Όχι για εμάς, αλλά για αυτούς που ήταν εκεί όταν οι διασωθέντες ήρθαν στο λιμάνι. Όχι για μένα. Χθες το βράδυ ήταν το πιο τραυματικότης ζωής μου. Όταν γύρισα στο σπίτι, μίλησα με βεβαιότητα για το «πώς σκοτώνουν τα σύνορα»- αλλά τώρα το έχω δει με τα ίδια μου τα μάτια και δεν θα ξεχάσω ποτέ τη βύθιση εκείνου του πλοίου χωρίς όνομα.
Επίσημη Καταμέτρηση μέχρι τώρα: 11 νεκροί επιβεβαιωμένοι (5+ παιδιά) και τουλάχιστον 40 ακόμα χάθηκαν στη θάλασσα
Η φίλη μου η Ashley και εγώ έπρεπε να διασχίσουμε με το αυτοκίνητο ολόκληρο το νησί της Λέσβου μέχρι τη Μυτιλήνη χθες, αλλά ανά μερικά χιλιόμετρα κατά μήκος της παραλίας βλέπαμε και άλλη λέμβο που ερχόταν χωρίς να τους συναντούν αρκετοί εθελοντές, και έτσι σταματήσαμε, και σταματήσαμε, και σταματήσαμε ξανά . Ο ουρανός ήταν μπλε, αλλά η θάλασσα ήταν αγριεμένη, ο αέρας θέριζε. Τρεμάμενα από το κρύο παιδιά στοιβάζονταν σε αυτοκίνητα, γίνονταν μάχες για να μπουν στα λεωφορεία, ασθενοφόραέψαχναν τους άρρωστους… είναι χαοτικό και οδυνηρό, αλλά είναι η καθημερινή πραγματικότητα στις παραλίες εδώ και είναι αξιοσημείωτο το πόσο γρήγορα προσαρμόζεσαι, βρίσκεις έναν τρόπο για να είναι χρήσιμος και να τα βγάζεις πέρα. Δεν ήμασταν προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουμε τι ερχόταν.
Δεν είχαμε φάει όλη την ημέρα και έτσι αποφασίσαμε να σταματήσουμε στο λιμάνι στο Μόλυβο για να πάρουμε κάτι να φάμε. Μόλις είχαμε φάει μερικές μπουκιές, όταν οι σειρήνες άρχισαν: η ακτοφυλακή ερχόταν στη στεριά μετά από μια διάσωση. Τρέξαμε προς το νερό, όπου οι εθελοντές, οι ντόπιοι και ιατρικές ομάδες μαζεύονταν, εξοπλισμένοι με κουβέρτες έκτακτης ανάγκης. Οι φήμες διαδόθηκαν ότι έγινε κάτι κακό. Περιμέναμε τους ανθρώπους που ήταν στο νερό, αλλά δεν είχαμε καμία ιδέα για το σκάφος που έφθασε ότι θα μπορούσε να έχει 300 ψυχές επάνω του.
Αργότερα εκείνο το βράδυ, θα συναντούσα τον Γαβριήλ, έναν φωτογράφο που ήξερα από τη Σκάλα που το είχε δει το συμβάν από τα βράχια. Ήταν αυτός που κάλεσε την ακτοφυλακή. Μου έδειξε δύο φωτογραφίες, που, είπε, είχαν μόλις ένα λεπτό χρονική διαφορά. Η πρώτη ήταν μια θολή εικόνα από ένα διώροφο ξύλινο σκάφος – όπως αυτό που άρχισε να εμφανίζεται στην παραλία κατά τη διάρκεια της καταιγίδας της περασμένης εβδομάδας- αφημένο με τρομακτική κλίση στην παραλία με σπασμένα παράθυρα και κουβέρτες έκτακτης ανάγκης να κυματίζουν από τα κάγκελα. Στη δεύτερη φωτογραφία, το σκάφος είχε διαλυθεί εντελώς: το μόνο που έμεινε ήταν σαν πισίνα γεμάτη με πορτοκαλί σωσίβια ναλάμπει σε μια μεγάλη μπλε έκταση.
Δέκα ή δεκαπέντε παιδιά ήρθαν από εκείνο το πρώτο σκάφος διάσωσης, το οποίο έσπευσε αμέσως πίσω στη στεριά. Έριξα την φωτογραφική μηχανή μου πίσω από την πλάτη μου και έβγαλα τα χέρια μου για να πιάσω ένα νεαρό αγόρι από τη Συρία από άντρες της ακτοφυλακής. Δεν θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερο από εννέα ετών. Έτρεξα προς την ιατρική ομάδα, αποσβολωμένος από το πρόσωπό του, που φαινόταν τόσο ήρεμο εκτός από τη χλωμότητα στο δέρμα του και το γαλάζιο στα χείλη του. Το ξαπλώνω μπροστά από έναν γιατρό, ο οποίος ήδη ήταν πάνω από ένα μικρό κορίτσι, έτσι έκανα την πρώτη μου προσπάθεια για καρδιοπνευμονική αναζωογόνηση. Ήταν τρομακτικό. Ήμουν τόσο φοβισμένος μήπως του κάνω κακό, μήπως κάνω κάτι λάθος. 30 θωρακικές συμπιέσεις. Κράτησα τη μύτη του. Δύο ανάσες μέχρι να διαταθεί το στήθος. (Παρακαλώ δείτε το στο YouTube, αν έρχεστε ως εθελοντής). Το στόμα του ήταν παγωμένο. Κάποια στιγμή στο δεύτερο γύρο,ένας άλλος γιατρός έφτασε και δουλέψαμε μαζί. Το αγόρι άρχισε να βήχει το νερό, και μόλις ανέπνεε σωστά, τον γδύσαμε από τα βρεγμένα ρούχα. Στησυνέχεια, ογιατρόςέφυγεπάλι.
Έχω υπάρξει άθεος όλη μου τη ζωή. Αλλά τότε ήταν που άρχισα να προσεύχομαι.
Τον τύλιξα και τον σήκωσα πάνω στα γόνατά μου, έσχισα το σακάκι μου και κάλυψα το σώμα του με το δικό μου. Δεν ξέρω πόση ώρα καθίσαμε εκεί. Κοίταξα πάνω και είδα την Ashley κρατώντας ένα κοριτσάκι από τους αστραγάλους της, ενώ οι γιατροί προσπάθησαν να βγάλουν το νερό από το στήθος της. Κάθε φορά που έβλεπα έναν γιατρό του ζητούσα να κοιτάξει το αγόρι. Ήταν συγκλονισμένοι με τα κρίσιμα περιστατικά και είπανότι ήταν εντάξει. Αλλά δεν φαινόταν εντάξει για μένα. Τον κουνούσα πέρα δώθε, μιλώντας συνεχώς στα αγγλικά και στα λίγα αξιολύπητα αραβικά μου, προσπαθώντας να το κρατήσω ξύπνιο. Ποτέ δεν ένιωσα την αγάπη τόσο απελπισμένη και έντονη καθώς κρατούσα το αγόρι στα χέρια μου. Δεν ξέρω καν το όνομά του, αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ το πρόσωπό του.
Ένας καλός φίλος με προειδοποίησε πρόσφατα ότι δεν μπορώ να είμαι εθελοντής και δημοσιογράφος. Οι δημοσιογράφοι δεν εμπλέκονται. Το σκέφτηκα πολύ όσο κρατούσα το αγόρι, το οποίο εκείνη την στιγμή είχε μόνον εμένα στον κόσμο, και είδα τους φωτογράφους να πετάγονται σαν όρνια, να μπαίνουν μπροστά στο δρόμο των ανθρώπων, σπρώχνοντας τους φακούς τους, εκεί όπου κάθε αξιοπρεπής άνθρωπος σίγουρα θα ξέρει ότι δενανήκει. Και το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν: Αν είναι αλήθεια, θα πρέπει να επιλέξω, δεν θέλω να είμαι δημοσιογράφος πια. Στο τέλος τα ασθενοφόρα ήρθαν, και μέσα σε λίγα λεπτά είχαν μαζευτεί από πίσωκαι κινούνταν γρήγορα μαζί με τους άλλους. Από όσο ακούω, ακούγεται σαν να μην τα κατάφερε. Λένε ότι τα περισσότερα από τα παιδιά πέθαναν. Ήταν στο νερό πάρα πολλή ώρα.
Σκεφτήκαμε ότι τέλειωσαν όλα τότε, αλλά ξύπνησα από τη ζάλη μου από τη δεύτερη σειρήνα: η ακτοφυλακή ήταν πίσω με ένα άλλο σκάφος γεμάτο από ανθρώπους. Πήρα μια Αφγανή γυναίκα από το σκάφος. Εκείνη γραπώθηκε από το λαιμό μου σαν να πνιγόταν ακόμα, αλλά δεν είχε καμία ανησυχία για τον εαυτό της. «Την μητέρα μου, τον αδερφό μου!» Ούρλιαζε. Προσπάθησα να μην σκεφτώ τη δική μου μητέρα να πνίγεται. «Τα σκάφη συνεχίζουν να έρχονται», της είπα στα αγγλικά. Ήξερα ότι κατάλαβε, αλλά δεν απάντησε. «Πρέπει να σε φροντίσουμε τώρα». Στην αρχή δεν με άφησε. Την έβαλα να καθίσει και την τύλιξα φτιάχνοντας καλάθι με τα ρούχα. « Σας παρακαλώ, σας παρακαλώ, η μητέρα μου είναι καλή γυναίκα». Κούνησα το κεφάλι καταφατικά. «Τόσοι πολλοί άνθρωποι που έρχονται εδώ, είναι καλοί», είπα.
Το όνομά της ήταν Σουλτάνα. Ήταν μόνη τώρα, συνέχισε να λέει. Την βάλαμε να αλλάξει, καθώς έτρεμε και έκλαιγε, και εκείνη τη στιγμή το ότι της έδινα νερό ήταν το πιο όμορφο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου. Ο τοπικός ιερέας είχε ανοίξει την εκκλησία για χρήση ως καταφύγιο γι ‘αυτό την πήγαεκεί. Σε θέση ανάνηψης. Βήχας μέχρι να βγάλει την τελευταία σταγόνα νερού. Έμαθα το όνομά της και υποσχέθηκα να κοιτάξω για την οικογένειά της, της είπα ότι θα έπρεπε να μείνει εκεί που ήταν ασφαλής και θα επανερχόμουνα γι ‘αυτήν. Με φίλησε και με φίλησε ξανά. Ξαναγύρισα γι ‘αυτήν, αλλά είχε φύγει, και με τόσο χάος δεν μπόρεσα να την ξαναβρώ.
Υπήρχε ένα ακόμη πλοίο μετά από αυτό και με λιγότερουςανθρώπους αυτή τη φορά. Μέχρι τώρα, η ακτοφυλακή είχε παραιτηθεί από την αναζήτηση. Οι ντόπιοι είχα ανοίξει τις ταβέρνες τους και καφετέριες για καταφύγιο, κάνοντας καζάνια με τσάι, ενώ οι ηλικιωμένες Ελληνίδες κουνούσαν ορφανά μωρά στην αγκαλιά τους. Υπήρχαν τόσες πολλές οικογένειες χωρισμένες. Κατέληξα να δουλεύω με έναν μεταφραστή για να βοηθήσει τη Διεθνή Επιτροπή Διάσωσης (IRC) να συντάσσει τον κατάλογο των ονομάτων. Ασχολήθηκα κυρίως με τις μητέρες. Ήταν ανακουφισμένοι που είχαν κάποιον να ψάχνει τα παιδιά τους. Τυπικά έμειναν ήρεμοι ενώ συλλάβιζαν κάθε όνομα και έδιναν την ηλικία του κάθε παιδιού. Στη συνέχεια, όταν ολοκληρώθηκε η λίστα, και ένιωσαν αβοήθητες, έπεσαν κάτω και έκλαιγαν και χτυπούσαν το πάτωμα. Τις κρατούσα όσο φώναζαν, νιώθοντας άχρηστη. Μια από αυτές, μια όμορφη γυναίκα με το όνομα Shorooq που την είχα βοηθήσει να αλλάξει πριν, είχε χάσει τον άντρα της και τα τρία παιδιά της. Αλλά ήταν μία από τις πολλές.
Όταν ο μεταφραστής έφυγε, κρύφτηκα σε ένα σοκάκι όπου κανείς δεν μπορούσε να με δει και κάθισα κάτω κλαίγοντας. Δεν κράτησε πολύ – μπορούσε μα κρατήσει. Σκούπισα το πρόσωπό μου, σηκώθηκα και πήγα πίσω. Ο πρώτος άνθρωπος προς τον οποίο πήγα ήταν εθελοντής που ζητούσε βοήθεια για μια άλλη μητέρα. Κάθισε μπροστά σε μια πόρτα με τα βρεγμένα της ρούχα της ακόμα, δεν δεχόταν τίποτα από εμάς, ούτε νερό και δισκία με ζάχαρη. Δεν πήρε τίποτα μέχρι που βρήκαμε το δύο μηνών βρέφος της. Πέρασα πολύ χρόνο προσπαθώντας να το καταλάβω. Μόλις με αντιλήφθηκε σαν αρμόδια εκεί που παίρνει τηλέφωνα, τα μάτια της άρχισαν να με ακολουθούν όπου κι αν πήγαινα. Κάθε φορά που έκανα μια κλήση, έβλεπα την ελπίδα στα μάτια της. Άρχισα να κάνω τη χειρονομία «κανένα νέο» όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Στη συνέχεια, τα νέα έφτασαν: υπήρχαν δύο πολύ μικρά βρέφη στο νοσοκομείο, αλλά φαινόταν ότι δεν θα τα καταφέρνανε, και δεν θα μπορούσαμε να πάμε τη μητέρα στο νοσοκομείο, επειδή η αστυνομία δεν άφηνε κανέναν μέσα. Είχε διασωθεί στη θάλασσα, έτσι ήταν «υπό κράτηση», μέχρι να γίνει η εγγραφή της και να πάρει τα χαρτιά της. Χωρίς χαρτιά, δεν έχει νοσοκομείο, είπαν.
Στο σοκαρισμένο μου μυαλό, και με τα μάτια της μητέρας συνέχεια πάνω μου, έμεινα άφωνη με αυτήν την απίστευτη αδικία. Ενώ βοήθησα τους άλλους εθελοντές, συνέχισα να επιστρέφω σε αυτήν. Μάλωσα με την αστυνομία. Μάλωσα με το μοναδικό μέλος της Ύπατης Αρμοστείας. Κανένας και με καμία εξουσία δεν φάνηκε φάνηκε πρόθυμος να δοκιμάσει. Με είχε στοιχειώσει η ιδέα η παρουσία της μητέρας του μπορεί να έκανε τη διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου για αυτό το μωρό. Τουλάχιστον, της κλέβανε την ευκαιρία να πει αντίο. Η οργή μου ήταν απερίγραπτη.
Ξαφνικά, σανεξωγήινος από άλλο πλανήτη, καλές ειδήσεις εμφανίστηκαν για μια άλλη μητέρα: «Η οικογένεια της Sharooq βρέθηκε». Είχαν πέσεικάπου αλλού και οδηγηθήκαν πίσω. Άρπαξα έναν μεταφραστή και κατευθύνθηκα στο σημείο όπου είχα αφήσει. Ακουγόταν σαν να ήταν όλοι τους μαζί, αλλά δεν ήθελα να το ρισκάρουμε και της είπαμε ότι ξέραμε ότι κάποιοι συγγενείς της έρχονταν. Άρχισε να κλαίει και πάλι, φιλώντας τα χέρια μου, και αρνούνταν να με αφήσει να φύγω. Αποφάσισα να περιμένω μαζί της, τόσο για χάρη μου όσο και για την ίδια. Μου χρειαζόταν να βλέπω και κάτι καλό να συμβαίνει.
Κρατούσαμε η μία την άλλην, καθώς περιμέναμε, και άκουσα να προσεύχεται. Κάθε φορά που ένα φορτηγό ερχόταν, κινούνταν με απίστευτη ταχύτητα, παρά την εξάντληση της, η μύτη της πιεζόταν στα παράθυρα κοιτάζοντας για τα μωρά της. Στο τρίτο βαν, ο σύζυγός της ήρθε, φέροντας τον νεότερο της 2 ετών Razan στην αγκαλιά του. Δεν υπήρχαν άλλοι.
Εκείνη έπεσε στο πάτωμα και ούρλιαζε, και κρατούσε τα πόδια του όσο έκλαιγε, πιάνοντας και το χέρι μου ταυτόχρονα. Αυτό δεν ήταν κάτι που περιμέναμε. Ήταν σχεδόν χειρότερο από οτιδήποτε, καθώς μπροστάστην παρουσία του μικρού παιδιού το μόνο που μπορούσε να δει ήταν η απουσία των άλλων δύο, ο θάνατος της ελπίδας της. Της είπα ότι περισσότεροι άνθρωποι έρχονταν, ότι και άλλα ονόματα συνέχιζαν να βρίσκονται, ότι παιδιά βρίσκονταν ακόμα στο νοσοκομείο. Δεν ήταν δυνατό να είναι ζωντανοί. Αλλά εγώ δεν το πίστευα πραγματικά, ούτε και εκείνη. Η κόρη της, Maram, ήταν έξι ετών. Ο δεύτερος γιος της, Malak, ήταν τριών. Τελικά, πήρε τον Razan στην αγκαλιά της και δεν τον άφηνε να φύγει.
Τους άφησα να θρηνούν και πήγα να δώσω στην άλλη μητέρα κάποιες απαντήσεις. Δεν άντεχα να την βλέπω να περιμένει κι άλλο. Εξήγησα ότι υπήρχαν βρέφη στο νοσοκομείο που λάμβαναν εντατική φροντίδα. Εμείς δεν θα μπορούσαμε να τα φέρουμε σε αυτήν, ή να την πάρουμε στο νοσοκομείο για να τα εντοπίσει. Στεναχωρήθηκα. Τουλάχιστον, θα έβρισκα κάποιον να την βοηθήσει να βρει στο στρατόπεδο Καρά Τεπέ το πρωί, να γίνουν γρήγορα τα έγγραφα της. Φυσικά, πήγα στον τύπο της Ύπατης Αρμοστείας. Όσο πιο ήρεμα μπορούσα, του είπα ότι όντως δεν υπήρχε τίποτα που μπορούσε να γίνει για αυτήν απόψε, και ότι η ίδια το γνώριζε πάρα πολύ καλά, αλλά παρακαλώ, θα μπορούσαμε να μιλάμε μόνο για το τι θα συμβεί αύριο, ώστε να μπορέσω να της πω κάτι. Οτιδήποτε. Εκείνος με κοίταξε και έκανε ήχους φωνηέντων. «Σας παρακαλώ, μπορείτε να πάρετε το όνομά της τουλάχιστον; Μπορούμε να έχουμε κάποιον ψάξουν για αυτήν αύριο, να βεβαιωθείτε ότι θα ενημερωθεί για το πού πρέπει να πάει;». Κούνησε το κεφάλι του. «Η εγγραφή είναι ευθύνη της αστυνομίας».Τον ρώτησα τι ακριβώς ήταν υπ’ ευθύνη του. Με αγνόησε.
Τώρα ήμουν πολύ δύσπιστη. Αισθάνθηκα βέβαιη ότι θα μπορούσε να κάνει κάτι, ή τουλάχιστον να προσπαθήσει. Ο καθένας με αριθμούς τηλεφώνου και με θέληση θα μπορούσε να το έχει κάνει αυτό. «Ξέρεις, η αστυνομία δεν θα την ακούσει, ακόμα και αν καταλάβαιναν αραβικά», τους φώναξα. «Σας παρακαλώ, μπορούμε να μιλήσουμε μαζί και να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε πώς να κάνουμε το καλύτερο γι ‘αυτήν;». Εκείνος έφυγε από μένα, αλλά με τη βοήθεια του IRC, διαμορφώσαμε ένα σχέδιο για να τους συγκεντρώσουμε το πρωί και ένα άλλο μέλος της οικογένειας γρήγορα να μεταφερθεί ώστε να μην πρέπει να πάει στο νοσοκομείο μόνη της. Νομίζω ότι ήξερα πως επρόκειτο για την αναγνώριση του σώματος. Δεν έχω λόγια για το πώς αισθάνθηκα στη συζήτηση αυτή.
Πέρασα το υπόλοιπο του χρόνου μου σε ένα καφέ στην προκυμαία, ταΐζοντας μερικούς ανθρώπους, ενώ η Ashley έδωσε το smartphone της για να βοηθήσει τους ανθρώπους να επικοινωνήσουν με τις οικογένειές τους στο σπίτι. Πέρα από τραπέζι μου, ένας εθελοντής από την Drop in the Ocean, μια απίστευτη νορβηγική οργάνωση, παρηγορούσε μια έφηβη, τη Σάρα, της οποίας ολόκληρη η οικογένεια είχε χαθεί στη θάλασσα. Δεν επρόκειτο να πάρει τίποτα να φάει. Μια LCD τηλεόραση έλαμψε από πάνω μας από την οροφή, μεταδίδοντας διαφημίσεις και ένα παιχνίδι μπάσκετ: ένα παράθυρο σε ένα άλλο σύμπαν που ποτέ δεν φαινόταν τόσο εξωπραγματικό. Στη συνέχεια, η είδηση ήρθε, και είδαμε τις εικόνες του εαυτού μας από τις ώρες πιο πριν. Ήταν τόσο σουρεαλιστικό.
Τελικά βρήκαμε κάπου να μείνουμε. Μιλήσαμε λίγο, μόνο για να ακούσουμε τις φωνές η μια της άλλης νομίζω, και έκλαψα ήσυχα μέχρι που αποκοιμήθηκα. Σήμερα το πρωί πήγα κατευθείαν στον φορητό υπολογιστή και αναζητούσα δημοσιογραφική κάλυψη, κάτι που ήταν συνήθως απογοητευτική εμπειρία: όλο επιφανειακές αναφορές ότι μερικοί «μετανάστες» πνίγηκαν στα ανοικτά της Λέσβου.
Έτσι θέλησα να γράψω αυτό και να το ποστάρω σήμερα, μια μικρή συνεισφορά στην καταγραφή του τι πραγματικά συνέβη και ο δικός μου τρόπος να θυμόμαστε τους Χωρίς όνομα.
Από ό, τι θα μπορούσανα συγκεντρώσω από τους πρόσφυγες χθες το βράδυ, περίπου 300 άτομα ήταν συνωστισμένα σε διώροφο σκάφος που έμοιαζε σαν να είχε κατασκευαστεί για να κρατήσει το ένα τρίτο αυτού του αριθμού. Στις άγριες συνθήκες, το βάρος ήταν πάρα πολύ, και ο τελευταίος όροφος συνετρίβη πάνω στον κάτω και το όλο πράγμα έπεσε σε λιγότερο από ένα λεπτό. Οι άνθρωποι θα είχαν παγιδευτεί κάτω, οι πνεύμονες των παιδιών γέμισαν γρήγορα με νερό. Η ειρωνεία είναι ότι εκείνοι με ευάλωτους συντρόφους μαζί τους πληρώσανε επιπλέον για τα ξύλινα σκάφη, επειδή υποτίθεται ήταν ασφαλέστερα. Έτσι, περισσότερες γυναίκες και παιδιά, περισσότεροι ηλικιωμένοι πρόσφυγες και άτομα με ειδικές ανάγκες, βυθίστηκαν.
Έχω σκεφτεί για τον λαθρέμπορο από έτρεξε το πλοίο αυτό, πόσο πολύ κέρδισε από αυτά τα επιπλέον εκατό εισιτήρια και πληρώθηκαν με ζωές. Προφανώς διέφυγε σε ένα δεύτερο πλοίο. Αναρωτιέμαι αν θα τον στοιχειώνει η καταστροφή αυτή για το υπόλοιπο της ζωής του. Αλλά δεν έχει πραγματικά σημασία. Όσο συνεχίζεται αυτός ο πόλεμος, οι πρόσφυγες θα συνεχίσουν να έρχονται την ίδια βεβαιότητα που ο ήλιος θα ανατέλλει.
Σήμερα το πρωί επιστρέψαμε στο λιμάνι. Η θάλασσα είναι ήρεμη και η ζωή συνεχίζεται. Οι ταβέρνες σερβίρουν, οι εθελοντές είναι πίσω εδώ και μια πομπή των νέων προσφύγων φτάνει μέχρι το λόφο στο στρατόπεδο. Η κρίση είναι αμείλικτη, επειδή οι αιτίες της κρίσης είναι αμείλικτες.
Και εφόσον η ΕΕ αρνείται να χορηγήσει αυτούς τους πρόσφυγες ασφαλές νομικό πέρασμα, οι λαθρέμποροι θα συνεχίσουν να το εκμεταλλεύονται. Τελικά, είναι οι κυβερνήσεις μας με τη δύναμη, τους πόρους και την ευθύνη να δράσουν, που τις καθιστά υπεύθυνες για ό, τι συνέβη χθες το βράδυ και ό,τι συμβαίνει τόσες πολλές νύχτες σε τόσα πολλά μέρη σε όλη την Ευρώπη τώρα.
Ένας από τους γιατρούς που έσωζε ζωές στο λιμάνι χθες το βράδυ, ο Ζακία από το Ηνωμένο Βασίλειο, μου είπε σήμερα το πρωί ότι οι πιθανότητες για τα παιδιά αυτά να ζήσουν δεν ήταν ποτέ καλές, αφού είχαν μείνει στο νερό για τόσο πολύ καιρό. «Ειδικά εδώ στο νησί, τα νοσοκομεία απλώς δεν είναι εξοπλισμένα για να αντιμετωπίσουν αυτό το είδος της καταστροφής. Χρειάζονται χειρουργοί εκπαιδευμένοι για να εκτελούν τραχειοτομές, οξυγόνωση, υποβοήθηση αερισμού … Για να είμαι ειλικρινής, όταν έχουν καταπιεί τόσο πολύ νερό, ακόμη και αν μπορείτε να κάνετε την καρδιά χτυπάει και πάλι, πραγματικά το καλύτερο πράγμα που μπορείτε να κάνετε είναι να τα κρατήσετε». Το έκανα. Και αυτό μου φέρνει κάποια άνεση, αλλά όχι πολλή.
Αυτό που χρειαζόμαστε πραγματικά, είναι ένα ασφαλές πέρασμα για τους πρόσφυγες. Τώρα.
Μετάφραση αποκλειστικά για το Νόστιμον ήμαρ: Γκουσδουβάς Γ. Χρήστος