Από το Πρόβατο όχι Αρνί
«Δίκαια θα ξαφνιαστεί εκείνος που θα ακούσει δυνατά στου κάτω κόσμου τις οθόνες την πρώτη ερώτηση “ποιον έχεις ξεδιψάσει;” καθένας μας θα ζυγιστεί με σταγόνες.»*
Η αδυναμία κάποιου φαίνεται όταν του παίρνουν αυτό που ορίζει το μπόι του. Το λίγο του, το γονάτισμά του, η αποσύνθεση στο αρχικό της αστρόσκονής του έρχεται όταν του αφαιρέσουν τον αέρα που αναπνέει, το νερό που πίνει και αυτά που αγαπάει. Τότε και μόνον τότε ο κάθε άνθρωπος, στα δευτερόλεπτα, στα λεπτά, στις μέρες που του απομένουν, συνειδητοποιεί τη ματαιότητα της ύλης. Τότε και μόνον τότε εμφανίζονται στην οθόνη προβολής των παρακείμενων χρόνων του όλα τα «μετανιώνω» που είχε κλεισμένα σε φάκελο με κωδικοποιημένο όνομα «να μην ανοιχτεί ώσπου…».
Ως τότε, ένα σωρό προτάσεις έχουν φτιάξει το μικρόκοσμό του. Προτάσεις ειπωμένες με αυστηρότητα από στόματα μαθημένα στη σοβαροφάνεια των άκαμπτων λέξεων. Γονείς, πολιτικοί, ιερείς, διευθυντές, στρατιωτικοί, παντός είδους βαθμοφόροι, παρουσιαστές ειδήσεων, κι εν τέλει οποιοσδήποτε νιώθει, για οποιονδήποτε λόγο, λίγο πάνω από κάποιον άλλον, πατάει στις λέξεις των ευθείων γραμμών και προσπαθεί να επιβληθεί. Ποντάρει σε τυποποιημένες φράσεις και αλυσοδεμένους φθόγγους ικανούς να πείσουν το άτομο (ή τη μάζα) ακόμη και για το ορθό του παραλόγου.
Οι άνθρωποι των έτοιμων κειμένων έχουν σε μεγάλη υπόληψη τις λέξεις των ευθείων γραμμών. Δίχως αυτές θα ήταν υποκοριστικά τους είδους τους στην άκρη των ημερών. Δίχως αυτές θα ήταν στολές κενές περιεχομένου, κοστούμια άδεια, θα ήταν αποκριάτικες καρικατούρες.
Στον πρόεδρο της Nestle ας πούμε, αρέσουν τέτοιες λέξεις:
«Η ιδέα ότι το νερό αποτελεί ανθρώπινο δικαίωμα, προέρχεται από εξτρεμιστικές μη κυβερνητικές οργανώσεις. Το νερό όπως κάθε άλλο διατροφικό αγαθό θα πρέπει να έχει αγοραστική αξία». ( Peter Brabek, Nestle CEO)
Έλα μου όμως που το νερό δεν ανήκει στις λέξεις των ευθείων γραμμών! Το νερό έχει θησαυρό στο Fort Nox του τα γράμματα του κελαρύσματός του. Γράμματα που δεν υπάρχουν φράγματα να τα τιθασεύσουν. Το λάμδα, το ρο κι εκείνο το βαθύκολπο ύψιλον παίζουν με τους ήχους σαν αυτοπρόσωπη παρουσίαση της Γαίας.
«Γεια σου, είμαι η Γη κι έτσι ουρλιάζω κι έτσι ψιθυρίζω».
(Στάσου στα πόδια σου πάλι. Σταμάτα το τρέμουλο και συνέχισε την κουβέντα μαζί της.)
Το νερό είναι ένα δώρο παύσης του λόξιγγα στον φαρυγγικό σπασμό του «βόηθα με, πνίγομαι». Είναι το ξανάσασμα σε κάθε ανηφόρα, το ξεδίψασμα σε κάθε τρεχούμενη πηγή και ταυτόχρονα η αιτία να φτιαχτούν αυτές οι δυο πανέμορφες λέξεις: ξανάσασμα και ξεδίψασμα! Ζητάς νερό και σταματάει η μάχη, παραμερίζουν οι άμυνες, ανοίγουν οι πόρτες. Πόσων μελλοθάνατων η τελευταία επιθυμία δεν είναι ένα ποτήρι νερό;
Και παραπέρα ακόμη. Οι στίχοι του τραγουδιού στην κορυφή μας πάνε αλάθευτα εκεί. Δεν υπάρχουν αμαρτίες, παραβίαση ή όχι δέκα εντολών, κακοί διαλογισμοί και τσάτισμα των Θεών. Δεν υπάρχει κόντρα με κάποιαν Αθηνά, δεν υπάρχει καθαρτήριο και ασέβεια στον προφήτη. Υπάρχει μόνον μια ερώτηση και καλά θα κάνουμε να είμαστε προετοιμασμένοι για να δώσουμε ακριβή απάντηση: σε ετούτη τη ζωή, πόσους ξεδιψάσαμε;
———————————–
Υγ. Η ένταξη της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ στο Υπερ-Ταμείο του ΤΑΙΠΕΔ δεν είναι άλλο από ένα πρώτο βήμα εφαρμογής μιας μνημονιακής υποχρέωσης της Ελλάδας, που απέφευγαν να το κάνουν όλες οι κυβερνήσεις ως τώρα. Ο φόβος μαζικών αντιδράσεων πάντα ανέβαλαν την κοινωνική ύβρη: να πουλήσουν όλο ή μέρος του νερού της χώρας σε ιδιώτες. Ώσπου εμφανίστηκε ετούτη η κυβέρνηση, η αυτοαποκαλούμενη «της Αριστεράς», να τολμήσει εκεί που οι άλλοι δείλιαζαν. Δε θα το πουλήσει, λέει, απλά το βάζει στη βιτρίνα του μαγαζιού για να κάνει μπούγιο. Και θα ‘ρθει η Suez, λέω εγώ, θα μπει στο μαγαζί, θα ρωτήσει την τιμή και θα φύγει άπραγη ακούγοντας ότι ανήκει στα προς έκθεση αλλά όχι προς πώληση μπιμπελό μας… Αηδιάζω. Αλήθεια αηδιάζω με τη στέγνια που γεννά η εξουσία.
Στρέφουμε τα τηλεσκόπιά μας σε άλλα αστέρια, σε άλλους γαλαξίες ψάχνοντας πλανήτες που να έχουν νερό για να τους σημειώσουμε ως υποψήφιους για ζωή. Την ίδια ώρα, σε ετούτον τον πλανήτη δηλητηριάζουμε τα νερά μας, στερεύουμε τις πηγές μας, ιδιωτικοποιούμε τις σταγόνες μας καθιστώντας τον υποψήφιο για θάνατο. Και δεν ντρεπόμαστε. Και δεν φοβόμαστε.
*Στίχοι του Χρήστου Θηβαίου από το τραγούδι του «Το νερό».