Από τον Γιώργο Μουργή
Η ανώμαλη προσγείωση στη πραγματικότητα των μνημονιακών δεσμεύσεων και υπογραφών φόρεσε το μανδύα της αυταπάτης, μόλις ο κ. Τσίπρας συνειδητοποίησε ότι δεν μπορεί να σκίσει κανένα μνημόνιο.
Τίποτα άλλο παρά μόνο τα επικοινωνιακά τρικ, δεν μπορούσε να αντιστρέψει την εικόνα της νεοφιλελεύθερης δέσμης των αντιλαϊκών μέτρων που υιοθέτησε το κυβερνών κόμμα.
Ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ τώρα διάγουν το βίο της δεύτερης αυταπάτης τους. Αφού αντιλήφθηκαν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα με την οικονομική και κοινωνική πολιτική, έθεσαν σε εφαρμογή το νέο σχέδιο αποπροσανατολισμού.
Ο πολυχρησιμοποιημένος εκβιασμός των δανειστών, η ταξική μεροληψία και το ηθικό πλεονέκτημα ξέμειναν από μπαταρία.
Καταφεύγουν πλέον σε άλλου είδους « θεσμικά κολπάκια », αφενός για να κατευνάσουν το εσωτερικό τους ακροατήριο και αφετέρου για να αποκαταστήσουν την έξωθεν καλή μαρτυρία.
Ξεκίνησαν, λοιπόν, το καλοκαίρι με τη γνωστή Συνταγματική αναθεώρηση, την εκλογή Πρόεδρου της Δημοκρατίας, την ψήφο στα 17 και το παζάρι του εκλογικού νομού με την απλή αναλογική.
Συνέχισαν με την κάθαρση της διαπλοκής των καναλαρχών διενεργώντας τον περιβόητο τηλεοπτικό διαγωνισμό που είχε ως κατάληξη την αποχώρηση του υπερθεματιστή κ. Καλογρίτσα˙ αυτό στέκεται αφορμή κάποιοι να ακονίζουν μαχαίρια λοξοκοιτάζοντας τον κ. Παππά, ο κόσμος να δακρύζει από τα γέλια και η τρόικα να ζητά τα λεφτά να πέσουν στη μαύρη τρύπα του χρέους, όπως προβλέπεται.
Όσο συνειδητή κι αν είναι από μέρους τους η επιχείρηση αποπροσανατολισμού, μόνο αφελείς μπορούν να πιστέψουν ότι το κόλπο έπιασε! Τους διαψεύδει η καθημερινή πραγματικότητα, όσο πλεόνασμα και ευημερούντες αριθμούς και να παρουσιάσουν… Απλά και μόνο γιατί τα αντιλαϊκά οικονομικά μέτρα παράγουν μόνο έλλειμμα στους αληθινούς οικονομικούς προϋπολογισμούς κάθε σπιτιού!
Η εποχή της πολιτικής στην εκδοχή ριάλιτι σόου επικοινωνιακών εντυπώσεων έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Χωρίς άρτο, θέαμα δεν υφίσταται. Ούτε τα θρασύτατα ψέματα υπό το πάθος της εξουσιομανίας, μπορούν να αντιστρέψουν τον κυνισμό της πραγματικότητας γύρω μας.
Η προσπάθεια μετάθεσης του ενδιαφέροντος από τα δύσκολα και οδυνηρά που βιώνει ο τόπος, εμπεριέχει μία και μοναδική ιδεοληψία:
Από τη μια πώς να μη χαθεί η καρεκλά και το κουτάλι για τους κυβερνώντες και από την άλλη πώς να αρπάξουν την καρεκλά και το κουτάλι ο κ. Μητσοτάκης και η παρέα της δεξιάς. Δηλαδή, κανονική διαδοχή στη νομή της εξουσίας!
Στη γωνία παραμένει θεατής ο λαός, απορίας άξιον για πόσο ακόμα, με υποβόσκουσα την τιμωρητική του διάθεση, κάτι… σαν το επόμενο προαπαιτούμενο αξιολόγησης, όταν και όποτε στηθούν οι κάλπες.
Αντί επιλόγου…
Στη λίστα των ιδιωτικοποιήσεων προστέθηκε το νερό. Η πώληση του υπέρτατου δημόσιου αγαθού έρχεται να συμπληρώσει μια σειρά από ληστρικά ξεπουλήματα άλλων δημοσίων αγαθών, πληρωμένων από τη τσέπη του ελληνικού λαού.
Άλλο ένα ψέμα έρχεται να προστεθεί στο μενού της πρωτοδεύτερης φοράς της «ψευτοαριστεράς » μαζί με μπόλικη σόδα.
Ο Χάρης Ζάβαλος προσπαθεί να μας πείσει ότι έχουμε τη χειρότερη κυβέρνηση μαζί με τη χειρότερη αντιπολίτευση όλων των εποχών. (και μέρος δεύτερο).
Τουναντίον, την καλύτερη μνημονιακή κυβέρνηση έχουμε που περνάει όλα τα νεοφιλελεύθερα νομοσχέδια με λυγμούς και κροκοδίλια δάκρυα, χωρίς να ανοίγει μύτη. Και την καλύτερη αντιπολίτευση που αφού πρώτα τα ψηφίζει όλα, αμέσως μετά τα καταγγέλλει… με σκοπό να τα υλοποιήσει όταν έρθει η ώρα της χρεώνοντάς τα ως συνήθως στους προηγούμενους. Έτσι με το γνωστό γαϊτανάκι του δικομματισμού εξυπηρετούνται καλύτερα οι νεοφιλελεύθερες επιταγές των αδηφάγων δανειστών.
Το πολιτικό θέατρο του παραλόγου στην εκδοχή του φαινομένου που έρχεται από την εποχή του « θαυματουργού νερού » του συγχωρεμένου απατεώνα Καματερού.
«Δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν », τότε που έτρεχαν όλοι να γεμίσουν μπιτόνια δωρεάν από το βυτιοφόρο του.
Η μόνη διαφορά είναι ότι το δικό μας νερό θα έχει ξεπουληθεί από «αριστερά» χέρια, θα το πληρώνουμε αδρά στους σωτήρες ιδιώτες επενδυτές με το φόβο να κολλήσουμε και νόσον και μαλακίαν…
Αν και για το τελευταίο κρατάω μια επιφύλαξη.
Στο ερώτημα που τίθεται, αν είναι μεταδοτική, γιατρέ μου, θέλω τη γνώμη σας…