Η κυβέρνηση Μητσοτάκη προεκλογικά είχε κάνει σημαία τη βία μέσα στα πανεπιστήμια, την κατάχρηση του ασύλου από μικρές ομάδες ταραχοποιών, που σε ένα προκαθορισμένο σκηνικό έντασης με τα ΜΑΤ, με την ανοχή της ηγεσίας της αστυνομίας, χάριζαν απλόχερα εικόνες βίαιων συγκρούσεων μέσα στα campus. Αυτό το γεγονός ήρθε να προστεθεί στις υπόλοιπες παθογένειες των ελληνικών πανεπιστημίων που ακόμα κουβαλούν το στίγμα της πρώιμης μεταπολίτευσης, όπου οι φοιτητικοί σύλλογοι ήταν πεδίο μιας πληθώρας αντιπαραθέσεων, μιας γκάμας πολύ πιο ευρείας από τα στενά ακαδημαϊκά ζητήματα.
- του Χρήστου Τζιμπιλή, φοιτητή ΒΣΑΣ
Δεδομένου ότι κανείς και τίποτα δεν ξεφεύγει από την εντροπία, ήταν αναπόφευκτο οι πρακτικές απαξίωσης της κυβερνητικής παράταξης και της εγκαθίδρυσης ενός πελατιακού συστήματος διαφθοράς μέσα στα ΑΕΙ, με σημειώσεις, θέματα, συνέδρια παραγωγής πιστοποιητικών παρακολούθησης, κερασμένες εξόδους σε νυχτερινά μαγαζιά και εκδρομών, να οδηγήσουν σε σχεδόν καθολική απαξία το θεσμό του φοιτητικού συνδικαλισμού.
Όλα αυτά βέβαια δε συνέβησαν τυχαία. Η απαξίωση είναι το πρώτο βήμα, πριν τη συκοφάντηση για την οριστική κατάργηση του Άρθρου 16 του Συντάγματος που προβλέπει δημόσια, δωρεάν Παιδεία για το λαό, έναν διαχρονικό στόχο της Νέας Δημοκρατίας, που αποβλέπει κυρίως στην περαιτέρω ένταση των κοινωνικών ανισοτήτων.
Εκεί έρχεται η πανεπιστημιακή αστυνομία η οποία πρόσφατα κρίθηκε συνταγματική από το ΣτΕ. Έρχεται δηλαδή να επιβάλλει ένα πιο αυστηρό πλαίσιο πειθαρχίας στους φοιτητές που διεκδικούν ένα καλύτερο μέλλον για τα ΑΕΙ. Δε συζητάμε καν για την υποχρηματοδότηση της έρευνας αλλά για το γεγονός ότι σε πολλά πανεπιστήμια που η φοιτητική λέσχη λειτουργεί με ημερήσια ή εβδομαδιαία κάρτα, πολλοί δικαιούχοι με οικονομικά κριτήρια δε λαμβάνουν τη δωρεάν σίτιση λόγω οικονομικής δυσπραγίας των ιδρυμάτων.
Το Πανεπιστήμιο στην Ελλάδα υποχρηματοδοτείται συστηματικά και όσοι άνθρωποι συνεχίζουν να λειτουργούν σε αυτό έχουν μάθει να κάνουν πολλά με λίγα. Γι’ αυτό και στο ακαδημαϊκό υποπρολεταριάτο των 553 ευρώ ως διδάσκοντες, αυτό το “μεγάλο άλμα εμπρός” που επιδιώκει η κυβέρνηση Μητσοτάκη για να φέρει το πανεπιστήμιο στα δυτικά πρότυπα που δημιουργούν στη φαντασία τους, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα ανέκδοτο.
Προφάσεις εν αμαρτίαις είναι όταν στη χώρα που αν δεν υπήρχε η πειρατεία επιστημονικών περιοδικών και βιβλίων δεν θα γινόταν έρευνα, να στέλνεις ΜΑΤ να δείρουν συστηματικά και απροκάλυπτα φοιτητές στο ΑΠΘ “για να χτιστεί βιβλιοθήκη”, ή να εγκαθιστάς πανάκριβα συστήματα ασφαλείας που περιορίζουν την ελεύθερη είσοδο στα ΑΕΙ σε κάθε ενδιαφερόμενο και αστυνομικούς με πυροβόλα όπλα να φυλάνε τους αστυνομικούς της ΟΠΠΙ που θα κουβαλάνε μόνο γκλοπ.
Στην πραγματικότητα η πλειοψηφία των φοιτητικών δράσεων δεν εμπεριέχει καμία βίαιη δράση και οι παραβατικές συμπεριφορές χαρακτηρίζουν κυρίως τη δράση από περιθωριακές ομάδες του αναρχικού χώρου που δεν επιθυμούν τη ζύμωση με την κοινότητα του πανεπιστημίου αλλά βλέπουν ως προνομιακό χώρο παρέμβασης και εγκατάστασης εκμεταλλευόμενοι χρόνιες παθογένειες τις οποίες οι φοιτητές απορρίπτουν εν τω συνόλω τους.
Τέλος πρέπει όλοι να κατανοήσουμε ότι η εποχή των 12ωρων συνελεύσεων ΦΣ για το πραξικόπημα σε κάποια χώρα της Αφρικής, έχει παρέλθει. Δυστυχώς, κατ’ εμέ, που πιστεύω ότι η ακαδημαϊκή κοινότητα δε ζει σε γυάλα αλλά επηρεάζεται και επηρεάζει τον κόσμο γύρω της, αλλά έχει παρέλθει.
Οι παρατάξεις της Αριστεράς οφείλουν να επικαιροποιήσουν τους τρόπους παρέμβασης τους στην τεράστια μάζα των φοιτητών, οι οποίοι απέχουν είτε συνειδητά, γιατί δεν συμφωνούν με καμία υπάρχουσα παράταξη, είτε γιατί είναι απολιτικοί, είτε γιατί είναι ιδιώτες. Είτε γιατί απέχουν επειδή το προτιμούν από το να φραξιονίζονται και να περιχαρακώνονται σε βασανιστικής αυτοτιμωρίας επίπεδα, πάνω στα ζητήματα που αφορούν τον μέσο φοιτητή που δουλεύει ανασφάλιστος, δεν του φτάνουν για νοίκι και το ακαδημαϊκό του πεδίο δε του εξασφαλίζει κανένα καλύτερο επαγγελματικό μέλλον.