Δεδομένου ότι είναι μία από τις πιο βαθιές επιθυμίες της ανθρωπότητας να κατανοήσει και να καθιερώσει ένα διάλογο με τον κόσμο μέσα στον οποίο ζει, η χρήση των social media την ανάγει σε μια εμμονική επιθυμία για επαφή και επίδειξη. Ο σύγχρονος άνθρωπος κατέλειξε αλλά και επέλεξε να ζει τη ζωητου σε δύο παράλληλους κόσμους, τον πολυ προσωπικό-ιδιωτικό και τον δημόσιο. Κι ας μη ξεχνάμε και το πιο αδύναμο‘είδος’ που αδυνατεί να διαχωρίσει το virtual action με το real action, τροφοδοτώντας μας με αχρείαστες πληροφορίες ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
Και κάπου εκεί προς διατήρηση αυτού του είδους κοινωνικής συμπεριφοράς, ξεκινάει και το αντίστοιχο επικοινωνιακό παιχνίδι που προτάσσει τον χρήστη να φροντίζει πάντα να κρατά μίαμορφή παρουσίας στο διαδίκτυο. Χρήστες που αγορεύουν με ικανότητες ρητόρων, ανάγοντας την αρχαία πρακτική της face-to-face επικοινωνίας και δράσης σε μία εκ του ασφαλούς μορφή επικοινωνίας μέσα από τις οθόνες μας, βιώνοντας και απολαμβάνοντας την εμπειρία του χειραφετητικού τους οράματος. Μία θεατρικότητα που αναδύεται πίσω από το avatar του καθενός και πλασάρει την πληροφορια ώστε κάπου εκεί να βρίσκουντόπο σχόλια και likes. Πριν από πενήντα χρόνια, ο Marshall McLuhan έγραφε πως ‘το μεσον αποτελει προεκταση του εαυτου μας’ και κατ’επεκταση του σωματος μας ή του πνευματος. Άλλοι καιροί εκείνοι πράγματι,αλλά αναλογιζόμενη τη δική μας εποχή, το κρίσιμο ερώτημα που προκύπτει, είναι εάν τελικά επιβεβαιώνεται η ταυτότητα μας μέσα από τις σύγχρονες εικονοκλαστικές παραδόσεις.
Από προσωπική σκοπιά, θα εστιάσω στο συμπέρασμα του Todd Felts (University of Nevada) ότι οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν πράγματα στον δυνητικό τους χώρο που ορισμένες φορές θα δίσταζαν να το κάνουν στον πραγματικό. Τα πρόσωπα υπάρχουν σε ένα επίπεδο που ταυτόχρονα δεν είναι καν ενεργά, δεν δρουν. Ταυτόχρονα, ο γενικός κανόνας έχει ως εξής· εάν δε μπορείς να πεις κάτι δυνατά σε ένα δωμάτιο με 10-15 ανθρώπους, γιατί κανείς πιστεύει πως είναι προτιμότερο να το ποστάρεις; Προσπαθώ να κοιτάξω την πραγματικότητα και θέτω στον εαυτό μου το εξής web δίλημμα· τι θα συνέβαινε εάν βρισκόμουν στον ίδιο πραγματικό χώρο με μια τέτοια επαφή; Τους αυτοχρισμένους Μεσσίες του λόγου που κατά κύριο λόγο διαμαρτύρονται, τα πρόβατα-ακολούθους που κατεβάζουν αμάσητη ό,τι πληροφορία ποστάρεται -Αλήθεια! Μάρτυς μου το Like- και, το καλύτερο μου, αυτοί που με ένα ποστ ανοίγουν τον ασκό του αιόλου. Αλήθεια, είναι απλα η ανθρώπινη ανάγκη για προβολή; Μήπως κάποιο παιχνίδι γνώσεων; Ποιός ξέρει καλύτερα τα τεκταινόμενα στην χώρα, ποιός ξέρει πάντα το γνωστό ‘το κάτι παραπάνω’, ποιός διάβασε τα περισσότερα βιβλία κτλ. Δηλώνοντας αποστασιοποιημένη από τα παραπάνω (προλαβαίνω και λέω πως δε ξέρω εάν θεωρείται προς τιμή μου) θα το περιέγραφα ως μία πραγματική εμπειρία.
Υγ: Προς αποφυγή των παρεξηγήσεων και προς υπεράσπιση του λόγου, προς Θεου δεν απαξιώνω κανέναν, ούτε θεωρώ προς πρέπει να φιμώσουμε κανέναν. Αλλά γιατί τέτοια εμμονή να ακουστούμε; Για δοκίμασε, ύστερα από κάθε ποστ σε όποιον ‘τοιχο’ εχεις εύκαιρο να αποστασιοποιηθείς και δοκίμασε να φανταστείς τον τόνο της εκφρασής σου, το περιεχόμενο του μηνύματος και τι περιμένεις μετά από αυτό·να φανταστείς πως οι ‘αναγνώστες’ σου το διαβάζουν και το αντιλαμβάνονται. Κι αν δε σε νοιάζει, δίκαιο! Με ρέγουλα όμως, μη φαγωθούμε. Έρχονται και εκλογές.