Σαν σήμερα, πίσω στο 1975, ο Αμερικανός πρόεδρος Gerald Ford ανακοινώνει την λήξη του πολέμου στο Βιετνάμ, τερματίζοντας μια πολεμική περίοδο που κρατούσε από την 1η Νοεμβρίου του 1955.
Ο 20ετής αυτός πόλεμος μπορεί να ήταν τύποις μια μάχη μεταξύ νότιου και βόρειου Βιετνάμ, στην ουσία της όμως ήταν μια στρατηγική μάχη μεταξύ ΗΠΑ και ΕΣΣΔ αντίστοιχα, μέσω αντιπροσώπων, στα πλαίσια του ψυχρού πολέμου, ακόμα κι αν η Σοβιετική Ένωση δεν ενεπλάκη ποτέ άμεσα με στρατιωτικές δυνάμεις, όπως οι ΗΠΑ.Στρατηγικά οι δύο πλευρές αποτελούντο από 25 στο σύνολο τους συμμάχους, γεγονός που καθιστά τον πόλεμο του Βιετνάμ ένα “μικρό” παγκόσμιο πόλεμο, ακόμα κι αν δεν κλιμακώθηκε γεωγραφικά.
Στα πλαίσια αυτού του πολέμου, η βασική διαφοροποίηση των δύο πλευρών ήταν τα κίνητρα τους. Το Βόρειο Βιετνάμ πολεμούσε για την εθνική του ενοποίηση, γεγονός που αποτελεί από μόνο του την πλέον νομιμοποιημένη αιτία για τις θυσίες ενός πολέμου, όσο μαζικές και αν είναι.
Οι ΗΠΑ, από την άλλη πλευρά, πολεμούσαν για μία άκρως ιδεολογική και παγκοσμιοποιημένη εκδοχή της στρατηγικής της ανάσχεσης, στοχεύοντας στην αντίσταση σε κάθε τοπικό κομουνιστικό κίνημα ακόμα και στις πιο ασήμαντες γεωπολιτικά περιοχές του πλανήτη. Με τις θυσίες του Αμερικάνικου λαού να αυξάνονται καθημερινά με γεωμετρική πρόοδο και την Αμερικάνικη κοινωνία να κλονίζεται χωρίς ορατή προοπτική μιας νικηφόρας έκβασης στον πόλεμο, ο αμερικάνικος λαός κατέληξε, ορθά, στο συμπέρασμα ότι δεν διακυβεύονταν σημαντικά αμερικανικά εθνικά συμφέροντα ικανά να δικαιολογήσουν τις απώλειες του.
Έτσι, η Αμερικάνικη στρατηγική έχασε ένα από τα τρία βασικά συστατικά επιτυχίας και νομιμοποίησης ενός πολέμου, κατά τον Clausewitz (κυβέρνηση – ένοπλες δυνάμεις – λαός), τον λαό.
Οι Animals κυκλοφόρησαν το “We Gotta Get out of This Place” το 1965, μιλώντας για την ανάγκη της αλλαγής σε προσωπικό επίπεδο. Πολύ γρήγορα όμως έγινε τραγούδι ύμνος της Αμερικάνικης κοινωνίας κατά του πολέμου του Βιετνάμ!