Να πούμε για το “μαζί”; Ας πούμε…
By Πρόβατο όχι Αρνί
Λοιπόν, μαζί είναι η ανάγκη των δύο να λογιστούν ως μονάδα. Είναι το κοινό ως βόλτα, ως παρέα, ως συμβίωση, ως προσευχή. Είναι η προσπάθεια των κομμένων λουλουδιών να μαζευτούν σε ένα μπουκέτο.
Μαζί είναι καθετί του οποίου έχουμε ίδιες μνήμες, εξαιτίας του ίδιες πληγές, ίδιους ιδρώτες, ίδιες ευτυχίες. Είναι το καθεμέρα σχεδιασμένο με μολύβι που κρατάνε πέντε, δέκα, χίλιοι… Δεν διακρίνει τον πληθυντικό. Δε διαχωρίζει το εμείς, απ’ το εσείς και τους αυτούς.
Σκοτώνει τον ενικό.
Μαζί είναι ένα βρεγμένο σημειωματάριο. Στο στέγνωμά του όλες οι σελίδες γίνονται μία, ένα σώμα. Κρατάει πλέον τα μυστικά του σε ένα χάρτινο αδιάρρηκτο κορμί. Δεν είναι εύκολο το μαζί. Πρέπει να μεταφέρεις εσύ τα μαξιλάρια γύρω απ’ τη φωτιά και να μαζέψεις κόσμο να καθίσει σ’ αυτά. Δε θα τους βρεις όλους εκεί να περιμένουν. Θέλει κόπο να πείσεις τον άλλον για την ανάγκη εγκατάλειψης του κατά μόνας, να του εξηγήσεις γιατί επιβάλλεται το υπέρ όλων.
Θέλει να βρεις τα σωστά πλήκτρα να πατήσεις πάνω, τις σωστές χορδές για να ερεθίσεις τα γενετήσια ένστικτα της ανθρώπινης κοινωνικότητας. Ο πολιτισμός μας φτιάχτηκε στις πόλεις, στις ίδιες τις πόλεις όμως είναι που απειλείται με εξαφάνιση. Δεν αρκεί οπότε ο κοινός χώρος για το μαζί. Απαιτείται πρώτα η συμφωνία για έναν μέσα μας κοινό χώρο. Να διορθώσω: μέσα μας κοινό όμορφο χώρο.
Γράφει ο Στήβεν Κινγκ στο Κοράκι: “Ήξερε ότι οι άνθρωποι πάντα συναθροίζονται μετά από λίγο. Η κατάρα κι η ευλογία του ανθρώπινου γένους ήταν η συντροφικότητα”. Σε έναν μετακατακλυσμιαίο κόσμο, σε ένα μέλλον που τίποτα δεν έχει μείνει όρθιο, οι άνθρωποι είναι μακριά μεταξύ τους σε απόσταση, σε χιλιόμετρα αλλά μακριά και στην ψυχή τους. Καχύποπτοι μεν αλλά κι από ένα όνειρο που τους σπρώχνει να βρουν οι “καλοί” τους καλούς και οι “κακοί” τους κακούς αρχίζουν ξανά και μαζεύονται. Το συναθροίζειν σε προβολή νίκης αλλά και οι σκέψεις καταστροφής των απέναντι σε αντίστοιχη προβολή αμφισβήτησης αυτής της νίκης.
Κοιτάξτε τον κόσμο μας. Τον δικό μας προκατακλυσμιαίο κόσμο. Πόσο διαφέρει; Μαζευτήκαμε πριν πολλά χρόνια. Μιλήσαμε, φτιάξαμε ομορφιές αλλά κι ασχήμιες, αγαπηθήκαμε αλλά και μισηθήκαμε. Κοιτάξτε μας! Ποιος νικάει πια;
Το “μαζί” αγκομαχά σε κατ’ επανάληψιν ανηφόρες που του στήνουμε. Η Ελλάδα της κρίσης δεν είναι κάτι καινούριο για τον πλανήτη. Είναι απλά η μεταφορά του “υποφέρω” και στη δική μας γειτονιά. Στο σπίτι μας. Ο πόνος είναι τεράστιος γιατί είναι ο δικός μας πόνος. Λένε στο χωριό μου “μπρος στον πόνο σου, γλέντι ο πόνος του άλλου”. Αθώο είναι αυτό; Μπορεί ως αρχετυπική σκέψη ναι, να είναι. Στην ουσία του όμως; Όλοι μας έχουμε τους πόνους μας, τα δικά μας, τα δύσκολά μας. Στεκόμαστε μόνο σ’ αυτά; Είναι αναλγητικές οι παρωπίδες σε τέτοιες περιπτώσεις;
Λοιπόν, όχι! Η Ελλάδα της κρίσης, ευτυχώς, γέννησε κάτι καλό. Τις συλλογικότητες. Έκανε πολλούς να παραμερίσουν, να βάλουν έστω για λίγο στην άκρη, τον δικό τους πόνο και να μαζέψουν δυνάμεις και χρόνο για να τα χαρίσουν στον πόνο των άλλων. Μαζεύονται κάθε μέρα από εκατοντάδες οργανώσεις τρόφιμα και ρούχα και σκεπάσματα και φάρμακα. Δημιουργούνται σε κάθε γειτονιά εκ-κλησίες ψυχής που πιστεύουν μόνο στον άνθρωπο.
Φτιάχνουν μέτωπα απέναντι σε απολύσεις, σε ξεσπιτώματα, σε αστυνομική βία, σε ρατσιστικές συμπεριφορές. Πολλοί μαζί αντιδρούμε σε ελεγκτές ανθρωποφύλακες στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στην ανθρωποφαγία των μέσων μαζικής ενημέρωσης, στο κομμένο ρεύμα στις δυτικές συνοικίες κάθε πόλης.
Επιστρέφω στην αρχή του άρθρου. Μαζί είναι η λέξη. Μόνον έτσι αντιμετωπίζει ο άνθρωπος το λίγωμα του κόσμου. Μόνον έτσι ξεφεύγει από παγετώνες κλιματικούς αλλά και τεχνητούς. Μαζί, είναι η ανάγκη. Είναι η στάση για ανάσα σε κάθε άνω τελεία της ιστορίας. Χωρίς τούτη την ανάσα ο χρόνος θα ‘παυε να μετράει. Μαζί λοιπόν. Βγείτε, ψάξτε, βοηθήστε. Ανάλογα θα βγουν, θα ψάξουν, θα μας βοηθήσουν. Δεν βλέπω άλλο τρόπο να προχωρήσουμε. Εσείς;